فیلم Nightbitch 2024

مادر بودن – این یکی از مفاهیمی است که در ذهن بسیاری، مقدس، غیرقابل نقض و فراتر از نقد به نظر می‌رسد. اما آیا واقعاً این‌طور است؟ آیا ممکن نیست برخی از زنانی که خود را در این نقش می‌یابند، برای آن مناسب نباشند و در درون خود از برداشتن این قدم پشیمان باشند؟ منتقدان بی‌تحمل ممکن است فریاد بزنند: «چطور جرأت می‌کنند!» اما همان‌طور...

مادر بودن – این یکی از مفاهیمی است که در ذهن بسیاری، مقدس، غیرقابل نقض و فراتر از نقد به نظر می‌رسد. اما آیا واقعاً این‌طور است؟ آیا ممکن نیست برخی از زنانی که خود را در این نقش می‌یابند، برای آن مناسب نباشند و در درون خود از برداشتن این قدم پشیمان باشند؟ منتقدان بی‌تحمل ممکن است فریاد بزنند: «چطور جرأت می‌کنند!» اما همان‌طور که آخرین اثر نویسنده و کارگردان، ماریل هلر، نشان می‌دهد، کسانی هستند که احساس می‌کنند مادر بودن، فراخوانی است که برای آن مناسب نیستند و در بهترین حالت، به شدت دچار تردید هستند. این وضعیت برای یک هنرمند سابق که به مادر خانه‌دار تبدیل شده است (امی آدامز) صدق می‌کند. او به وضوح فرزند کوچک خود (آرلی پاتریک اسنودن/امت جیمز اسنودن) را دوست دارد، اما این نقش را به طور ذاتی محدودکننده و خلاقانه خفه‌کننده می‌یابد و او را دچار ناامیدی و سردرگمی می‌کند. او همچنین احساس می‌کند که از سوی همسرش (اسکات مک‌نایری) حمایت و درک لازم را دریافت نمی‌کند و این امر باعث می‌شود که تصور کند در شرایطش به دام افتاده است - مانند یک حیوان. در واقع، این حس به تدریج به چیزی فراتر از تخیل او تبدیل می‌شود، تجربه‌ای سوررئالیستی که اراده "سخت‌کوشانه" او را برای یافتن پاسخ‌ها و راه‌حل‌ها آشکار می‌سازد. به همین دلیل، تغییرات غیرقابل توضیحی در رفتار او ظاهر می‌شود که او به شدت نیاز دارد تا آن‌ها را درک کند، به‌ویژه اگر بخواهد سلامت عقل خود را حفظ کند و والد مسئول و متعادل بماند. بنابراین، قهرمان داستان به جستجوی ماهیت مادر بودن می‌پردازد، تمرینی چندبعدی و گاه متناقض که realizations متنوع آن غالباً دشوار است که مرتب شود - و همزمان مملو از امکانات ترسناک و خلاقانه کمدی است. اما آنچه این فیلم را واقعاً چشمگیر می‌کند، صداقت بی‌پرده‌اش در پرداخت به موضوع خود است، رویکردی که نمایی واقع‌گرایانه و آشکار از مفهوم مادر بودن ارائه می‌دهد، که (همان‌طور که قهرمان داستان به طور تیزبینانه مشاهده می‌کند) نشان می‌دهد که این مفهوم «بیش از فقط نور آفتاب و پودر بچه» است. اگرچه درست است که روایت گاهی سعی دارد زمینه‌های زیادی را پوشش دهد و همیشه مشاهدات مختلف خود را به طور مؤثر یا منسجم به هم پیوند نمی‌دهد، اما با این حال، اعتقادات صمیمانه‌ای را که برخی از زنان درباره مادر بودن دارند، کشف می‌کند؛ نگرش‌هایی که ممکن است «پالی‌آنای» بی‌خبر از واقعیت، آن‌ها را غیرقابل تصور یا حتی کفرآمیز بدانند، با وجود حقیقت و قابلیت ذاتی آن‌ها. اعتبار این صداقت به فیلمساز و آدامز تعلق دارد که بار دیگر اجرای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد و این نقش او را به نامزدی جایزه روح مستقل برای بهترین بازیگر اصلی رسانده است و ممکن است او را به سوی نامزدی دیگر اسکار نیز هدایت کند. همچنین باید از مک‌نایری و دو برادر جوان که در نقش پسر بازی کرده‌اند نیز تقدیر کرد که همگی حمایت فوق‌العاده‌ای ارائه داده‌اند. بدون شک، "Nightbitch" ممکن است برای همه جذاب نباشد و برخی ممکن است آن را از جهاتی شگفت‌انگیز بیابند. اما حداقل این فیلم سعی نمی‌کند که از حقایق بکاهد و در این زمینه چیزهای زیادی برای گفتن وجود دارد، با توجه به ویژگی‌های ناگفته و غیرقابل انکار که معمولاً با مفهوم مادر بودن همراه است. امی آدامز واقعاً خود را در نقش مادری برای پسربچه‌ای که از او مراقبت می‌کند، غرق می‌کند در حالی که همسرش (اسکات مک‌نایری) به کار می‌رود - اغلب برای شب‌های متوالی. هیچ نشانه‌ای از خیانت وجود ندارد، اما به تدریج او فشارهای ناشی از فعالیت‌های بی‌پایان این پسربچه را احساس می‌کند. او به ندرت می‌خواهد بخوابد، همیشه پرانرژی است و تمایل به تکرار کلمات ناپسند در زمان‌های نادرست دارد! زمانی که او شروع به مشاهده برخی موهای ناخواسته و سپس دندان‌های جلوی بزرگ‌تر از حد معمول می‌کند، نگران می‌شود که آیا در حال تجربه نوعی تغییر است. ناگهان، سگ‌ها شروع به نشان دادن علاقه خاص به او می‌کنند و او و پسرش بیشتر و بیشتر در حال بازی با هم هستند... او همچنین به یادآوری رفتار ناپایدار مادرش می‌افتد. آیا ممکن است چیزی در ژن‌ها باشد؟ اجرای آدامز در اینجا برجسته است، در غیر این صورت این یک تلاش ناامیدکننده برای یک داستان ترسناک است که در میان چندین ایده متنوع گیر کرده است. شخصیت - که تعداد کمی از آنها واقعاً نام دارند - بین مادر دوست‌داشتنی (و گاهی همسر) و دیوانه به طور سرگرم‌کننده‌ای نوسان می‌کند، اما سپس این تکرار بی‌پایان می‌شود. مطمئناً، او از مسئولیت‌های مراقبت از فرزندش خسته است، اما چرا این با سایر والدین (نه لزوماً مادران) که با کودکی که مشتاق به کشف و مستعد به خشم است، روبرو هستند، متفاوت است؟ رابطه زناشویی به طور کاملاً نادرستی ارائه می‌شود، گویی که اسکوت بیچاره - که بخش‌های زیادی از رشد پسرشان را از دست داده است - به نوعی در حال خوش‌گذرانی است در حالی که او زندگی و حرفه‌اش را به عنوان «خانه‌دار» فدای کرده است. در پایان، زمانی که شوخی‌ها از بین رفته‌اند، این فیلم را به عنوان یک ناله خسته‌کننده می‌یابم که سعی می‌کند این‌طور القا کند که این زن در میان والدین منحصر به فرد است و مادر بودن به نوعی بیشتر از پدر بودن است. عناصری که ترسناک هستند، کاملاً توسعه نیافته‌اند و در پایان فقط کمی احساس خستگی کردم. با این حال، من از آثار هنری در گالری او خوشم آمد - که برای درخت کریسمس عالی بودند و پسربچه (فکر می‌کنم دوقلو بودند) واقعاً ستاره اصلی این رویداد بود.