فیلم No Escape Room 2018

ساعت معقولی است، احتمالاً دوباره آن را تماشا نخواهم کرد، اما اگر به دنبال یک "فیلم اتاق فرار" دیگر هستید، می‌توانم آن را پیشنهاد کنم. این فیلم عجیب است، دقیقاً همین‌طور است. من با premise یا پیش‌زمینه آن مشکلی نداشتم و فکر می‌کردم که این فیلم نسخه‌ای از "خانه هزار جسد" در "اتاق فرار" خواهد بود، اما واقعاً هیچ‌کدام از این‌ها نیست. این فیلم بیشتر شبیه...

ساعت معقولی است، احتمالاً دوباره آن را تماشا نخواهم کرد، اما اگر به دنبال یک "فیلم اتاق فرار" دیگر هستید، می‌توانم آن را پیشنهاد کنم. این فیلم عجیب است، دقیقاً همین‌طور است. من با premise یا پیش‌زمینه آن مشکلی نداشتم و فکر می‌کردم که این فیلم نسخه‌ای از "خانه هزار جسد" در "اتاق فرار" خواهد بود، اما واقعاً هیچ‌کدام از این‌ها نیست. این فیلم بیشتر شبیه "ترس از امیتیویل"، "۱۴۰۸" یا "سیزده روح" با یک عنصر اتاق فرار است (اما به هیچ‌کدام از آن‌ها نزدیک نیست). من همچنین فکر می‌کردم که جنی راس، دبی رایان ("غیرقابل سیر") است که طرفدار بزرگی از او نیستم، اما ثابت کرده که می‌تواند فیلمی را هدایت کند. جنی راس در اینجا کار فوق‌العاده‌ای انجام می‌دهد و دامنه زیادی از احساسات را نشان می‌دهد. باقی بازیگران قابل قبول هستند، اگرچه به راحتی فراموش می‌شوند. این یک علامت کلاسیک از مرگ‌های ناگهانی و تصادفی در شخصیت‌ها در تولیدات ضعیف است: استودیو نمی‌خواهد برای یک شخصیت سرمایه‌گذاری کند فقط برای اینکه او را بکشد، اما فراموش می‌کنند که تماشاگر باید به شخصیت سرمایه‌گذاری کند تا مرگ او معنی‌دار باشد، بنابراین کشتن‌ها در اینجا کمی ناامیدکننده است. در این فیلم نقاط قوتی وجود دارد و طرفداران ژانرهایی که فیلم با آن‌ها مشترک است: اتاق‌های فرار، خانه‌های تسخیرشده و حلقه‌های زمانی، می‌توانند کمی سرگرم شوند. فقط سعی می‌کند بیش از حد باشد و در نهایت به چیزی کم می‌انجامد. این فیلم را با دوستانم تماشا کردم. خوشبختانه این فیلم انتخاب من نبود. اگرچه این فیلم بد نبود، اما بهترین هم نبود. داستان با شروع خوبی آغاز می‌شود اما پس از آن سوالات و نظریه‌های زیادی در ذهنتان ایجاد می‌شود که در نهایت پایان فیلم هیچ پاسخی برای آن‌ها ندارد. داستان با یک پدر (مایکل) و دخترش (کارن) آغاز می‌شود که برای آخر هفته به یک سفر می‌روند، اما با مشکل خودرو مواجه می‌شوند و گیر می‌کنند. به جای اینکه این را یک باخت تلقی کنند، تصمیم می‌گیرند به یک اتاق فرار بروند و در آنجا با دیگر شخصیت‌های فیلم آشنا می‌شوند. **تایلر** (که تمام مدت روی گوشی‌اش است) و **ملانی** (دوست‌دختر تایلر) که به خاطر تولد ملانی به اینجا آمده‌اند و او اتاق‌های فرار را دوست دارد. **اندرو** که به نوعی در اینجا است زیرا به نظر می‌رسد درمانگرش به او گفته که باید با افراد بیشتری تعامل داشته باشد. **جوزی** میزبان اتاق فرار است و **مخترع** به نظر می‌رسد مردی است که عمارت را به دلایلی ساخته است... این تقریباً تمامی اطلاعاتی است که درباره شخصیت‌ها دریافت می‌کنید. هیچ پیش‌زمینه و تاریخچه‌ای ارائه نمی‌شود. هیچ توسعه شخصیتی و هیچ رابطه‌ای بین شخصیت‌ها وجود ندارد که قوی‌تر شود. همچنین تنش و جذابیت عجیبی بین اندرو و کارن وجود دارد که کاملاً عجیب است زیرا او در دبیرستان است و او به وضوح مدتی از دبیرستان فارغ‌التحصیل شده است. بازیگری فوق‌العاده نیست، اما راستش را بخواهید فکر نمی‌کنم تقصیر بازیگران باشد. فکر می‌کنم مشکل از فیلمنامه است. فیلمنامه می‌توانست خیلی بهتر باشد. ایده‌های خوبی وجود داشت (مانند تماس تلفنی ملانی، نقاشی، سردخانه و حلقه‌های زمانی) اما هیچ‌کدام به گونه‌ای توضیح داده یا به هم متصل نشده‌اند که این فیلم را خوب کند. فقط احساس می‌کردم صحنه‌ها و ایده‌های تصادفی کنار هم قرار داده شده‌اند، اما هیچ چیزی آن‌ها را به هم پیوند نمی‌دهد. من منتظر بودم که پایان همه چیز را معنی‌دار کند (این‌ها نوع فیلم‌ها یا برنامه‌های موردعلاقه من هستند) و در نهایت هیچ چیزی معنی‌دار نبود. همچنین چند صحنه ترسناک خوب نیز وجود داشت. جلوه‌های ویژه در این فیلم نیز خوب بودند. در کل، این فیلم قابل تماشا بود. اگر به دنبال فیلمی هستید که نیاز به فعالیت ذهنی کمی دارد و چند صحنه ترسناک دارد، می‌توانید از آن لذت ببرید. اگر با انتظارات بالا وارد نشوید، این یک تماشای خوب خواهد بود. فقط به یاد داشته باشید که هیچ پاسخی دریافت نخواهید کرد، پس برای سردرگمی آماده باشید.