فیلم I Want to Live! 1958

دل من برای شما می‌تپد. چگونه می‌توانم به شما کمک کنم، بازپرس؟ چند بلیط برای بال پلیس‌ها بخرم؟ فیلم از همان ابتدا حس واقع‌گرایانه‌ای دارد که به سرعت شما را جذب می‌کند. چه به دلیل بازی‌های عالی شخصیت‌ها باشد و چه به خاطر ترکیب کلی کار کارگردان رابرت وایز، این فیلم واقعاً چشمگیر است و تماشاگر را به خوبی درگیر می‌کند. به نوعی شما را در...

دل من برای شما می‌تپد. چگونه می‌توانم به شما کمک کنم، بازپرس؟ چند بلیط برای بال پلیس‌ها بخرم؟ فیلم از همان ابتدا حس واقع‌گرایانه‌ای دارد که به سرعت شما را جذب می‌کند. چه به دلیل بازی‌های عالی شخصیت‌ها باشد و چه به خاطر ترکیب کلی کار کارگردان رابرت وایز، این فیلم واقعاً چشمگیر است و تماشاگر را به خوبی درگیر می‌کند. به نوعی شما را در دل ماجرای باربارا گراهام قرار می‌دهد و تمام احساساتی که او تجربه می‌کند را به شما منتقل می‌کند. داستان حول زندگی تاریک باربارا گراهام و محاکمه‌ای می‌چرخد که به اعدام او منتهی می‌شود و همه این‌ها کاملاً تیره و نگران‌کننده است. از کودکی در خانواده‌ای شکست‌خورده (که به طور ضمنی به آن اشاره شده) تا اعتیاد، شهادت دروغ، فحشا، دزدی و در نهایت قتل؟ همه این‌ها در داستان وجود دارد، اما چرا تماشاگر احساس همدردی کامل با باربارا می‌کند؟ آیا به این دلیل است که او به عنوان قربانی جامعه به تصویر کشیده شده است؟ یا اینکه دیدن این زن که در هر مرحله‌ای به شدت مورد ضربه قرار می‌گیرد، به شدت تأثیرگذار است؟ به هر حال، فیلم یک اثر برجسته از شخصیت‌پردازی است، نگاهی انفجاری به ویرانی امیدها و آرزوهای یک زن و نگاهی تاریک به تأثیری که رسانه‌ها می‌توانند بر چنین محاکمه‌هایی بگذارند، چرا که آن‌ها را به رویدادهای ملی تبدیل می‌کنند و متهمان را به ستاره‌های ملی تبدیل می‌کنند. به عنوان یک زندگینامه جنایی، فیلم به شکلی ماهرانه مورد بررسی قرار گرفته، شاید حتی بیش از حد؟ زیرا سازندگان به طور غیرمستقیم به بی‌گناهی گراهام اشاره می‌کنند، اما هیچ چیز قابل توجهی برای پشتیبانی از این ادعا ارائه نمی‌دهند. در غیر این صورت، تنها ادعاهای مکرر گراهام درباره بی‌گناهی او وجود دارد که به نظر می‌رسد فقط یک زاویه احمقانه برای فیلم باشد، به خصوص که هر تحقیقی در مورد پرونده واقعی او نشان می‌دهد که او در هر صورت گناهکار است. اما این یک ایراد جزئی است، چرا که بیشتر فیلم‌های مورد علاقه من از نظر تاریخی دچار تحریف هستند و با توجه به اینکه چیزهای زیادی در این فیلم عالی و درست است، می‌شود گفت که این فیلم باید برای هر کسی که به تاریخ سینمای کلاسیک علاقه‌مند است، حتماً دیده شود. سوزان هایوارد به طرز بی‌نقصی در نقش گراهام بازی می‌کند و همه احساسات انسانی را به خوبی به تصویر می‌کشد. نمایش‌های پرشور او لذت‌بخش است و صحنه‌های اندوه و سردرگمی‌اش واقعی به نظر می‌رسد و در کنار بهترین‌ها در تاریخ سینما قرار می‌گیرد. بله، آکادمی در این مورد درست عمل کرد و اسکار دیرینه‌ای را برای سوزان هایوارد به ارمغان آورد. او در طول حرفه‌اش نقش‌های چالشی بسیاری را ایفا کرده و قطعاً یک بازیگر بزرگ است. آکادمی به سادگی نتوانست از چنین کلاس درس چند لایه‌ای در سال 1958 غافل شود. دیگر بازیگران نیز فوق‌العاده هستند و اگر به ترتیب زیبای جاز جاننی ماندل (آفرین بر گری مالگان) اشاره نکنم، به آن‌ها جفا کرده‌ام، چرا که این آهنگ با سوز و غم فیلم به طور کاملاً هماهنگ است. فیلم از نظر بصری و صوتی فوق‌العاده به نظر می‌رسد و از اولین تا آخرین لحظه شما را مجذوب خود می‌کند. و چه پایانی، که در آن ممکن است خود را در حال نفس‌کشیدن به همراه باربارا پیدا کنید. یک اثر فوق‌العاده از filmmaking. 9/10