فیلم The French Dispatch 2021

بار دیگر یک اثر هنری فوق‌العاده! «توزیع فرانسوی» تمام ویژگی‌های خاص وس اندرسون را دارد، اما این بار حتی طرفداران دو آتشه سبک منحصر به فرد او نیز ممکن است احساس غرق شدن کنند. هر بخش از فیلم‌سازی به شکلی چشمگیر می‌درخشد که می‌توان این فیلم را یک «شاهکار فنی» نامید، پر از اجراهای فوق‌العاده. متأسفانه، انتقاد کلیشه‌ای «سبک به جای محتوا» به این فیلم به...

بار دیگر یک اثر هنری فوق‌العاده! «توزیع فرانسوی» تمام ویژگی‌های خاص وس اندرسون را دارد، اما این بار حتی طرفداران دو آتشه سبک منحصر به فرد او نیز ممکن است احساس غرق شدن کنند. هر بخش از فیلم‌سازی به شکلی چشمگیر می‌درخشد که می‌توان این فیلم را یک «شاهکار فنی» نامید، پر از اجراهای فوق‌العاده. متأسفانه، انتقاد کلیشه‌ای «سبک به جای محتوا» به این فیلم به خوبی می‌چسبد. مقدار بی‌نهایت ویژگی‌های خاص اندرسون، روایت از پیش خسته‌کننده‌ای را با شخصیت‌های عاطفی توخالی به داستانی بسیار چالش‌برانگیز و سخت‌فهم تبدیل می‌کند. به طور خلاصه: اینجا واقعاً بیش از حد است... امتیاز: C+ به طرز بی‌نقصی ساخته شده و بسیار لذت‌بخش است. این تنها دومین فیلم وس اندرسون است که دیده‌ام (اولی «پادشاهی ماه‌تاب» بود که خیلی دوستش نداشتم) و حالا می‌توانم بهتر هیجان او را درک کنم. «توزیع فرانسوی» کیفیتی دارد، ساده و واضح. بازیگران گروهی فوق‌العاده هستند و چهره‌های آشنایی در هر بخش حضور دارند که هر کدام اجراهای سرگرم‌کننده‌ای را ارائه می‌دهند. فرانسیس مک‌دورماند به عنوان بهترین بازیگر من درخشید و بنیشیو دل تورو نیز در رتبه بعدی قرار دارد. البته، واقعاً همه آن‌ها فوق‌العاده هستند - از اوون ویلسون و آدریان برودی تا لئا سیدو و تیموتی شالامی و جفری رایت. کریستوف والتز، ویلم دفو و بیل موری نیز در این فیلم حضور دارند. انتخاب بازیگران فوق‌العاده‌ای است! فیلم‌های آنتالوژی برای من می‌توانند خوب یا بد باشند، هرچند که تجربه قبلی من بیشتر به دنباله‌های انیمیشن ارزان دیزنی مربوط می‌شود. خوشحالم که در اینجا، از تماشای یکی از آن‌ها لذت بردم. این انتشار بخش‌ها را به طرز بی‌نقصی به هم متصل می‌کند و با فیلم‌برداری و ویرایش خیره‌کننده، ارائه می‌شود. بخش انیمیشنی هم واقعاً دوست‌داشتنی بود. مثل هر روزنامه یا مجله‌ای که این تلاش تجمیعی بر اساس آن است، بعضی «مقالات» جذاب‌تر از دیگران هستند - و این چیزی است که این فیلم ارائه می‌دهد. سه ویژگی طولانی، مرکز این کمدی کمی سوررئالیستی را تشکیل می‌دهند. همان‌طور که از وس اندرسون انتظار می‌رود، این داستان‌ها متنوع و به خوبی توسط بازیگرانی که به خوبی برای وظایف خود آماده بودند، روایت می‌شوند. مورد علاقه من از این سه ویژگی، داستانی است که فرانسیس مک‌دورماند و تیموتی شالامی در آن نوعی پارودی همینگوی از انقلاب را بر روی یک صفحه شطرنج ارائه می‌دهند که نتایج بامزه‌ای به همراه دارد. طنز یکی از ویژگی‌های قوی این فیلم است. می‌توان گفت کمدی نه چندان. باید به آنچه در حال وقوع است توجه کرد تا بهترین استفاده را از بازیگری، فیلمنامه و به همان اندازه مهم، تصاویر که به راحتی سیاه و سفید و رنگی را ترکیب می‌کند، ببرید. اما گاهی اوقات از شتاب می‌افتد، تم‌ها می‌توانستند کمی فشرده‌تر باشند و دو داستان جانبی - به‌ویژه گزارش سفر با اوون ویلسون در ابتدای فیلم - برای من چندان خوب نبودند. من طرفدار بزرگ عجیب و غریب بودن نیستم - این اغلب فقط شانس است، اما در اینجا تعداد شانس‌ها بیشتر از عدم شانس‌ها است و با یک انتقاد سالم به ارزش‌های روزنامه‌نگاری در کنار یک کمی رمانس و دیوانگی‌های مضحک از بنیشیو دل تورو، قطعاً ارزش تماشا دارد. تماشای یک فیلم از وس اندرسون جشنواره‌ای برای چشم‌هاست. تعداد کمی از کارگردانان زبان بصری خاصی دارند. وقتی شما در حال تماشای یک فیلم وس اندرسون هستید، تماشاگر می‌داند که این یک فیلم از وس اندرسون است. «توزیع فرانسوی» نیز متفاوت نیست. این فیلم مجموعه‌ای از وین‌ست‌ها از دفتر خارجی تخیلی فرانسوی روزنامه «لیبرتی، کانزاس ایونینگ سان» است که در آخرین شماره خود پس از مرگ سردبیرش، آرتور هاویتزر جونیور (بیل موری) منتشر می‌شود. هر صحنه یک نقاشی بسیار دقیق و ایستا است که تماشاگران را به شهر رویایی فرانسوی «آنوی-سور-بلازه» خوشامد می‌گوید. این همان چیزی است که دنیا به نظر می‌رسد اگر همه ما عینک‌های رنگی صورتی بزنیم. این فیلم ممکن است با «هتل بزرگ بوداپست» برای محبوب‌ترین فیلم وس اندرسون من برابر باشد. این فیلم عجیب و خلاقانه است. سرعت آن آنقدر سریع است که برای واقعاً درک کردن آن نیاز به تماشای دوباره دارد. ای کاش آن را روی پرده بزرگ دیده بودم. آیا به بازیگران فوق‌العاده و کار فوق‌العاده‌ای که انجام دادند اشاره کردم؟