فیلم The Last Picture Show 1971

این فیلم سیاه و سفید و غم‌انگیز به نام "آخرین نمایش تصویر" که در سال 1971 منتشر شد، داستان چند نوجوان و بزرگسال در یک شهر رو به زوال در تگزاس در سال 1951 را روایت می‌کند. تیموتی باتمز، جف بریجز و سیبِل شپرد نقش‌های اصلی نوجوانان را ایفا می‌کنند در حالی که بن جانسون، کلوریس لیچمن و الن برستین به عنوان بزرگسالان در فیلم...

این فیلم سیاه و سفید و غم‌انگیز به نام "آخرین نمایش تصویر" که در سال 1971 منتشر شد، داستان چند نوجوان و بزرگسال در یک شهر رو به زوال در تگزاس در سال 1951 را روایت می‌کند. تیموتی باتمز، جف بریجز و سیبِل شپرد نقش‌های اصلی نوجوانان را ایفا می‌کنند در حالی که بن جانسون، کلوریس لیچمن و الن برستین به عنوان بزرگسالان در فیلم حضور دارند. رندی کواید و کلاو گولاگر نیز نقش‌های فرعی دارند. سام، شیر (جانسون) که در این شهر به نوعی مافیا کوچک است، نقش پدر را برای چند پسر که در واقع پدر ندارند، ایفا می‌کند. با اینکه فیلم در فضایی غم‌انگیز قرار دارد، اما بینش‌های زیادی درباره زندگی واقعی ارائه می‌دهد و لحظات گرمی در آن وجود دارد. به عنوان مثال، زمانی که سام به سانی (تیموتی باتمز) و دواین (بریجز) نگاه می‌کند قبل از اینکه برای یک آخر هفته پرهیجان به مکزیک بروند، یا صحنه پایانی بین سانی و همسر مربی (لیچمن) از جمله این لحظات است. همچنین، من به فیلمی احترام می‌گذارم که با اعتماد به نفس به زمان خود ارزش می‌دهد و نیازی به شتاب برای ایجاد هیجان ندارد. این فیلم به خاطر میزان محتوای غیراخلاقی‌اش کمی معروف است، اما نکته جالب این است که در واقعیت، مقدار کمی از سکس در داستان وجود دارد و کیفیت برخی از این صحنه‌ها مشکوک است. در مورد پارتی برهنه در ویچیتا فالز، به نظر می‌رسد که این نوجوانان از جاسی بزرگ‌تر بودند، به جز برادر کوچک‌تر که در استخر شنا می‌کند و لستر (کواید). من فرض می‌کنم آن‌ها در سنین دانشگاهی بودند، به عبارتی 1 تا 4 سال بزرگ‌تر. با این حال، آن‌ها فرزندان ثروتمندانی از صنعت نفت در ویچیتا فالز بودند. جاسی دختری ثروتمند از یک شهر کوچک بود و می‌خواست با این بچه‌های بزرگ‌تر از شهرهای بزرگ همخوانی داشته باشد. در مورد واقع‌گرایی شنا در عریان، داستان در سال 1951 اتفاق می‌افتد و تنها 18 سال بعد، نوجوانان به‌طور علنی در وودستاک، نیویورک، در حال شنا در عریانی بودند که در فیلمی با همین نام به تصویر کشیده شده است. آیا واقعاً فکر می‌کنیم که چند نوجوان 18 سال قبل از آن کار مشابهی نمی‌کردند؟ برای مقایسه، در حال حاضر سال 2018 است. آیا واقعاً فکر می‌کنیم نوجوانان امروز به‌طور کلی با نوجوانان 18 سال پیش در سال 2000 متفاوت هستند؟ علاوه بر این، نوجوانان در سواحل وحشی در قرن‌های 18 و 17 و 16 نیز در عریانی شنا می‌کردند. در نهایت، این فیلم یک درام مناسب بزرگسالان درباره تجربیات و آرزوهای جوانان در اوایل دهه 50 است که با بازتاب‌ها و شیوه‌های گاه غم‌انگیز بزرگ‌ترها در تضاد است. فیلم 1 ساعت و 58 دقیقه طول می‌کشد و در آرچر سیتی، تگزاس و همچنین در اولنی، هالی‌دی و ویچیتا فالز فیلم‌برداری شده است. در کل، این فیلم در بسیاری از جنبه‌ها خوب است و قطعاً به هدف ظاهری خود در به تصویر کشیدن یک چشم‌انداز غم‌انگیز از یک شهر در حال زوال دست یافته است. دیالوگ‌ها که به‌عنوان نویسنده رمان‌هایی با دیالوگ‌های زیاد به آن توجه می‌کنم، عالی هستند و همان چیزی است که از لری مک‌مورتی انتظار دارید. بازیگری نیز محکم است، هرچند کمی خواب‌آلود و شاید در جاهایی بیش از حد باشد. من دوست دارم که دوربین در برخی مواقع بر روی چهره‌ها تمرکز می‌کند حتی زمانی که چیزی گفته نمی‌شود. با توجه به تعداد زیاد شخصیت‌های جوان، در فیلم موضوعات زیادی از سکس و وسواس به سکس وجود دارد. به نظر می‌رسد که این فیلم برای جوانان و کسانی که در دل جوان هستند، ساخته شده است. من تصویر زندگی یک شهر را که به‌طور نمادین در باد همیشگی کم‌کم در حال وزیدن است، دوست داشتم. به همین دلیل، امیدوار بودم که کمی از سکس کاسته شود و تمرکز بیشتری بر جنبه‌های اجتماعی یک شهر در حال زوال باشد، که رویاهای جوانان را با خود می‌برد. اما فکر می‌کنم این یک فیلم متفاوت برای مخاطبان دیگری خواهد بود. "سونى" (تیموتی باتمز) و "دواین" (جف بریجز) بهترین دوستانی هستند در یک شهر دورافتاده تگزاسی که به آن‌ها فرصت چندانی نمی‌دهد. آن‌ها هر دو به دنبال عشق "جاسی" (سیبِل شپرد) هستند، اگرچه او قرار است با "دواین" باشد. او از خانواده‌ای می‌آید که در "آنارین" به عنوان ثروتمند شناخته می‌شود و مادرش (الن برستین) به او گفته که گزینه‌هایش را باز نگه دارد و ببیند که کدام یک از این افراد محدود ممکن است بهترین آینده را برای او به ارمغان بیاورد. برای بیشتر عمرشان، "سام" (بن جانسون) که خود نمادی از یک دوران گذشته است، نوعی پدر برای آن‌ها بود و مرگ او آن‌ها را مسئول تفریحات شهر، یعنی یک بار/سالن بیلیارد/سینما که تقریباً به اندازه خود شهر خراب است، می‌کند. آیا آن‌ها تصمیم می‌گیرند که با هم این مکان را اداره کنند؟ آیا یکی یا هر دو به این نتیجه می‌رسند که آینده در جای دیگری است؟ با نزدیک شدن به فارغ‌التحصیلی و پیش‌نویس، هورمون‌های جمعی آن‌ها در حال افزایش است و رقابت‌ها شدت می‌گیرد و کل شهر فشارهای ناشی از وضعیت آن‌ها را احساس می‌کند. من انتظار داشتم که مارلون براندو در اینجا ظاهر شود چرا که عکاسی سیاه و سفید و سبک تولید دهه 1950 یک درام قوی از بلوغ را ارائه می‌دهد که به وضوح فاقد احساسات است. همچنین این یکی از اولین نمونه‌هایی است که به یاد دارم از عریانی که به‌طور آزاد در یک فیلم آمریکایی اتفاق می‌افتد. گاهی این عریانی به‌طور مشخص جنسی است، اما همچنین به‌طور طبیعی نیز به تصویر کشیده می‌شود چرا که آن‌ها با بدن‌های خود کنار می‌آیند و در طول مسیر برخی از کج‌رفتاری‌ها را کشف می‌کنند. باتمز و بریجز به‌طور مؤثری ناامیدی زندگی در این شهرهای بی‌پایان را به تصویر می‌کشند و فیلمنامه لری مک‌مورتی دیالوگ‌های صادقانه و مختصری را ارائه می‌دهد که رفتار آن‌ها را در میان جامعه‌ای که برای چیزی غیرمعمول آماده است، زمینه‌سازی می‌کند. در نهایت، اما، باید به شپرد تبریک گفت که شخصیت او بین کنجکاوی و فریبکاری در حال حرکت است و همچنین با جنسیت خود کنار می‌آید و او واقعاً به‌خوبی این نقش را به تصویر می‌کشد. من از پایان‌بندی خوشم نیامد، کمی غیرضروری به نظر می‌رسید، اما به‌عنوان یک تصویر از زندگی برای بسیاری از جوانان پرشور و خسته، این فیلم واقعاً تماشای خوبی است.