فیلم Get Shorty 1995

فیلم "Get Shorty" بدون شک یکی از فیلم‌هایی است که به نظر من به خوبی به استانداردهای بالایی نزدیک می‌شود، هرچند که هیچ فیلمی کامل نیست. به عقیده من، این فیلم حتی از کتابی که بر اساس آن ساخته شده است، بهتر عمل کرده است. من چندین بار این فیلم را تماشا کرده‌ام و از آن دسته فیلم‌هایی است که ممکن است به دوستانی که...

فیلم "Get Shorty" بدون شک یکی از فیلم‌هایی است که به نظر من به خوبی به استانداردهای بالایی نزدیک می‌شود، هرچند که هیچ فیلمی کامل نیست. به عقیده من، این فیلم حتی از کتابی که بر اساس آن ساخته شده است، بهتر عمل کرده است. من چندین بار این فیلم را تماشا کرده‌ام و از آن دسته فیلم‌هایی است که ممکن است به دوستانی که آن را ندیده‌اند، پیشنهاد دهیم. همچنین، هر بار که در حال گشت و گذار در کانال‌های استریمینگ هستم، این فیلم چند بار به چشمم خورده و معمولاً به تماشای آن می‌نشینم، هرچند که در هر نقطه‌ای از فیلم که باشم. بازیگران این فیلم، که شامل چند ستاره کمتر شناخته‌شده نیز می‌شوند، بسیار عالی هستند و به نظر می‌رسد که از کار خود لذت می‌برند. در این فیلم خشونت وجود دارد، اما به گونه‌ای غیرواقعی و شبیه به خشونت کارتونی است. همچنین، فیلم پر از ذکاوت و شوخ‌طبعی است و کمی هم به هالیوود طعنه می‌زند. امروز متوجه شدم که دنباله‌ای به نام "Be Cool" و یک سریال تلویزیونی بریتانیایی بر اساس این کتاب ساخته شده است، اما من آنقدر این فیلم را دوست دارم که حتی ریسک ناامیدی از تماشای این آثار دیگر را نمی‌پذیرم. می‌دانید، من واقعاً ال‌مور لئونارد را دوست دارم و بخشی از من احساس می‌کند که تقریباً هر فیلمی که از آثار او ساخته شود، تازگی، اصالت و ارزش تماشا دارد. اما این نمونه نادری است که استثنا محسوب می‌شود. در اینجا، داستان کلاسیک ال‌مور لئونارد به حدی هالیوودی شده که به ضرر خود فیلم است. آن‌ها تلاش کردند تا فیلم را به سبکی شبیه به "Pulp Fiction" بسازند، اما با کمدی کمتر تلخ و بیشتر سلاخی. هنوز هم اصالت خاص لئونارد را دارید، اما داستان به طرز فجیعی تغییر یافته و آنچه باقی مانده زباله است. مجرم "چلی پالمر" (جان تراولتا) زمانی که رئیسش در روز شصت و پنجمین سالگرد تولدش دچار حمله قلبی می‌شود، خود را در موقعیتی غیرمنتظره می‌یابد. خوشبختانه، رقیب جدیدش "بونز" هنوز به او نیازی دارد - او را به هالیوود می‌فرستد تا از "هری" (جین هکمن) بدهی‌های قمار را جمع‌آوری کند. این فرد، فیلم‌های ترسناکی تولید می‌کند که حتی روجر کورمن هم از آن‌ها شرمنده می‌شود، اما او کمی از متوسط‌ها باهوش‌تر است و به زودی سعی می‌کند دوستی جدیدش را به دنیای سینما وارد کند. نه به عنوان بازیگر، بلکه به عنوان تهیه‌کننده - و ناگهان "چلی" متوجه می‌شود که او به بسیاری از مهارت‌های لازم برای ترغیب، خواهش و حتی به نوعی اخاذی از همه برای تأمین مالی پروژه‌ای برای "کارن" (رنه روسو) نیاز دارد. آن‌ها از ستاره شناخته‌شده "ویر" (دنی دی‌ویتو) به عنوان مشاور استفاده می‌کنند و سعی می‌کنند "کتلت" (دلروی لیندو)، دلال مواد مخدر باکلاس را از نیم میلیون دلار کلاهبرداری کنند تا هزینه‌ها را پرداخت کنند - خوب، هزینه‌های یکی! تراولتا در اینجا با سبک خاص و کم‌حجم خود بسیار خوب عمل می‌کند، اما واقعاً این هکمن است که صحنه را به تسخیر خود درمی‌آورد. شخصیت تیزبین و فرصت‌طلب او به طرز سرگرم‌کننده‌ای به صنعت فیلم‌سازی از تأمین مالی تا انتخاب بازیگران و فیلم‌برداری می‌تازد و روسو به خوبی در نقش زنی با نیازهای بالا که قبلاً با "ویر" رابطه داشت، عمل می‌کند. چه کسی در این شهر با چه کسی قرار گذاشته است؟ این شوخی بعد از مدتی کمی تکراری می‌شود، اما در بیشتر موارد، این فیلم با شخصیت‌های جذاب و همگام در ارائه این اقتباس دلپذیر از نقد ال‌مور لئونارد به مافیا و سینما، بسیار سرگرم‌کننده است. این فیلم کمی قدیمی شده، اما هنوز هم ارزش تماشا دارد.