فیلم The Piano 1993

فیلم سوم جین کمپین، «پیانو»، یک درام تاریخی است که داستان زنی اسکاتلندی به نام آدا مک‌گرا (با بازی هالی هانتر) را روایت می‌کند که به مردی در نیوزیلند که هرگز او را ملاقات نکرده، ازدواج می‌کند. آدا ناشنواست، که این وضعیت به‌طور مرموزی در دوران کودکی‌اش برای او پیش آمده است، اما او یک پیانیست ماهر است و ساز cherished او یکی از راه‌های...

فیلم سوم جین کمپین، «پیانو»، یک درام تاریخی است که داستان زنی اسکاتلندی به نام آدا مک‌گرا (با بازی هالی هانتر) را روایت می‌کند که به مردی در نیوزیلند که هرگز او را ملاقات نکرده، ازدواج می‌کند. آدا ناشنواست، که این وضعیت به‌طور مرموزی در دوران کودکی‌اش برای او پیش آمده است، اما او یک پیانیست ماهر است و ساز cherished او یکی از راه‌های ارتباطی‌اش با جهان است. وقتی آدا و دختر نامشروعش، فلورا (با بازی آنا پاکوین)، به سواحل جزیره جنوبی نیوزیلند در اواسط قرن نوزدهم می‌رسند، شوهر جدیدش، استوارت (با بازی سم نیل)، درخواست‌های او را برای جابجایی پیانویش نادیده می‌گیرد. آدا که هیچ احساسی به این مردی که مجبور به ازدواج با او شده ندارد، به چانه‌زنی جنسی با یک مستعمره‌نشین دیگر به نام بینز (با بازی هاروی کیتل) کشیده می‌شود که پیشنهاد می‌دهد اگر خواسته‌هایش را انجام دهد، پیانویش را به او برمی‌گرداند. نیمه اول این فیلم یک مطالعه جالب در مورد قدرت جنسی و تراژدی زندگی یک زن در این دوران تاریخی است. نه استوارت و نه بینز مردان قابل احترامی نیستند؛ استوارت به اشتیاق واقعی آدا برای پیانو اهمیت نمی‌دهد و بینز از ناامیدی و ناتوانی او برای رسیدن به خواسته‌هایش سوءاستفاده می‌کند و به هیچ‌وجه به رضایت احترام نمی‌گذارد. متأسفانه، با پیشرفت فیلم، کمپین تصمیم می‌گیرد که این داستان را به یک رمان عاشقانه تبدیل کند، جایی که قهرمان داستان به طور داوطلبانه به مردی بدجنس تسلیم می‌شود. در حالی که کمپین ممکن است به دنبال نشان دادن آرزوی مشترک زنان برای احساس خواسته شدن باشد، این نباید به قیمت تقدیس یک فرد آزاردهنده باشد. به منظور بهتر کردن تصویر بینز، شخصیت استوارت به‌طور قوی‌تری به نمایش گذاشته می‌شود و این دو شخصیت به کاراکترهای ساده‌ای از "مرد خوب" و "مرد بد" تقلیل می‌یابند. این موضوع به نقد استعمار و نژادپرستی قرن نوزدهم نیز گسترش می‌یابد: به‌طور طبیعی، استوارت به عنوان مردی که بینندگان باید او را نفرت‌انگیز و نامطلوب بدانند، به دزدیدن زمین از مردم بومی مائوری تمایل دارد. در مقابل، بینز به عنوان یک شخصیت جذاب، با مائوری‌ها ارتباط برقرار می‌کند و به فرهنگ آن‌ها احترام می‌گذارد، حتی تا جایی که زبان آن‌ها را یاد می‌گیرد و صورتش را خالکوبی می‌کند. اگرچه داستان اصلی ممکن است به عنوان یک خیال‌پردازی مضحک به نظر برسد، اما ارزش‌های تولید خوب هستند. سواحل وحشی و جنگل‌های بارانی نیوزیلند به طرز ماندگاری توسط فیلمبردار استوارت دریبرگ به تصویر کشیده شده‌اند. فیلم دارای رنگ آبی متمایزی است که پوشش انبوه جنگل و عمق دریا را به هم پیوند می‌دهد. با وجود برخی جنجال‌ها درباره نمایش مردم مائوری، آن‌ها هنوز زمان زیادی در صفحه نمایش دارند و این امکان را دارند که به زبان خود در فیلم صحبت کنند. موسیقی متن پر از پیانو اثر آهنگساز انگلیسی مایکل نایمان به‌خوبی ستایش شده است: به‌طور عمدی ناهماهنگ، احساس شیرین و مینیمالیستی آن از قرن بیستم نمایانگر عمیق‌ترین افکار آدا است. بازیگری نیز خوب است. آنا پاکوین، البته، به خاطر نقش فلورا، برنده جایزه اسکار شد و از یک کودک در این سن، انتظار نمی‌رفت چنین آرامش بالغ و احساسات قانع‌کننده‌ای را از خود نشان دهد. هالی هانتر باید همه چیز را از طریق ژست‌ها و حالات چهره منتقل کند و او این کار را به طرز شگفت‌انگیزی انجام می‌دهد. یکی از لذت‌های اولین فیلم کمپین «شیرینی» جنیویه لمون بود و او در اینجا در نقش فرعی، عملکردی کمی کمدی ارائه می‌دهد که به شدت درام جنسی جدی کمک می‌کند. پس از گذشت دو دهه از اکران «پیانو»، این فیلم به نظرم فیلمی نسبتاً کم‌اهمیت‌تر از آنچه که به یاد داشتم، به نظر می‌رسد و درک این که چه چیزی منتقدان را به آن زمان به تحسین واداشت، دشوار است. من واقعاً این فیلم را فقط به افرادی که به نیوزیلند یا موسیقی متن مایکل نایمان علاقه‌مند هستند، توصیه می‌کنم، اما این فیلم را به عنوان یک کلاسیک تمام‌وقت نمی‌بینم.