فیلم A Streetcar Named Desire 1951

**موضوعات جالب، اما ملودرامای بیش از حد ستایش شده** این فیلم در اواخر سال 1951 منتشر شد و به کارگردانی الیا کازان بر اساس نمایشنامه تنسی ویلیامز با عنوان "یک تراموای به نام هوس" ساخته شده است. ویوین لی در نقش بلانش دوبوا، شخصیت عصبانی و روان‌پریش، بازی می‌کند که به خانه خواهرش (کیم هانتر) در محله فرانسوی‌های نیواورلئان می‌رود و در آنجا با برادر شوهرش،...

**موضوعات جالب، اما ملودرامای بیش از حد ستایش شده** این فیلم در اواخر سال 1951 منتشر شد و به کارگردانی الیا کازان بر اساس نمایشنامه تنسی ویلیامز با عنوان "یک تراموای به نام هوس" ساخته شده است. ویوین لی در نقش بلانش دوبوا، شخصیت عصبانی و روان‌پریش، بازی می‌کند که به خانه خواهرش (کیم هانتر) در محله فرانسوی‌های نیواورلئان می‌رود و در آنجا با برادر شوهرش، استنلی (مارلون براندو) در تضاد قرار می‌گیرد. در حالی که او به دنبال برقراری رابطه‌ای با یکی از دوستان استنلی (کارل مالدن) است، واقعیت زندگی‌اش به تدریج فرو می‌پاشد. داستان از لحاظ تماتیک غنی است و من از ارزیابی و تفسیر آن لذت می‌برم. به عنوان مثال، بلانش نمایانگر اشرافیت در حال مرگ جنوبی است، با ظاهری از پیچیدگی، اخلاق و توهم برتری، در حالی که استنلی کاوالسکی نمایانگر دنیای ساده و ابتدایی کارگران مهاجر و فساد اخلاقی جامعه مدرن است. اما نحوه بروز تضاد بین بلانش و استنلی نشان می‌دهد که ویلیامز هیچ‌کدام از طرفین را تأیید نمی‌کند، که این موضوع باعث می‌شود تماشاگران در انتخاب طرف به تردید بیفتند. در حالی که arrogance اولیه بلانش نباید نادیده گرفته شود و مستحق تنبیه است، من کاملاً به نفع بلانش می‌ایستم چرا که حملات مداوم و رو به افزایش استنلی به تدریج غیرقابل توجیه می‌شود. مسئله‌ای که بلانش با املاک دوبوا داشته یا نداشته، موضوعی قابل بحث است و حقیقت باید به دقت دنبال شود؛ اما بیشتر مسائل دیگری که استنلی با بلانش دارد اساساً به او مربوط نمی‌شود. بالاخره، همه افراد، حتی استنلی، رازهای شرم‌آوری در زندگی خود دارند، اما او آنقدر بی‌توجه است که احتمالاً هرگز این موضوع را نمی‌پذیرد. یکی از منتقدان به اشتباه بلانش را به عنوان "کودک‌آزار" مورد انتقاد قرار داده، در حالی که به وضوح از معنای این واژه بی‌خبر است. کودک‌آزاری به جذابیت جنسی مداوم نسبت به کودکان پیش از بلوغ اشاره دارد. بدترین اتهامی که می‌توان به بلانش زد، اتهام اپیفوبیلا است که به جذابیت برای نوجوانان در سنین بالاتر از 17 سال مربوط می‌شود. این موضوع با علاقه جدی او به میچ (مالدن) متعادل می‌شود. افراد زیادی از بازی براندو در "تراموای هوس" تمجید می‌کنند، اما نمونه‌های بهتری از نبوغ او وجود دارد، مانند "شیرهای جوان" (1958)، "یک چشم جکس" (1961)، "طغیان در بونتی" (1962)، "موهای میسوری" (1976) و "آخرالزمان اکنون" (1979). نقش مارلون به عنوان کاوالسکی به دلیل طبیعت بی‌رحمانه شخصیت تضعیف می‌شود. به عبارت دیگر، ممکن است اجرا عالی باشد، اما شخصیت آنقدر ناخوشایند است که سخت می‌توان از آن لذت برد. این یکی از مشکلات اصلی داستان و فیلم است: شخصیت‌ها بسیار تک‌بعدی و غیرقابل باور هستند. بلانش در نقش درام‌ساز با ظاهری از پیچیدگی، استنلی به عنوان یک حیوان وحشی، استلا به عنوان همسر کورکورانه وفادار و میچ به عنوان یک احمق عاشق نمایش داده شده‌اند. توصیف بلانش توسط لی آنقدر اغراق‌آمیز و مصنوعی است که اگر فیلم یک دهه بعد منتشر می‌شد، احتمالاً جایزه "رازی" را دریافت می‌کرد. و من از ویوین انتقادی ندارم؛ او بهترین کار خود را با فیلمنامه ملودراماتیک انجام داد. حتی بدتر از آن، عناصر مضحکی وجود دارد، مانند این ایده که میچ هرگز نتوانسته بلانش را در نور کامل روز ببیند، هرچند او او را به یک قرار ملاقات در اسکله برده است. کل موضوع "خاموش کردن چراغ‌ها" غیرمنطقی و به‌خوبی اجرا نشده است، به ویژه با توجه به زیبایی آشکار ویوین، هرچند سنش. در واقع، میچ باید (و باید) برای همیشه در برابر او به خاک بیفتد، بی‌توجه به هر راز شرم‌آوری که ممکن است داشته باشد. سپس توضیح مضحک خودکشی یک شخصیت پشت صحنه وجود دارد. در نمایشنامه، دلیل این کار این بود که او در یک رابطه همجنس‌گرایانه گرفتار شده بود که جالب و منطقی است (به‌ویژه با توجه به دوره زمانی)، اما آن را به دلیل کدهای اخلاقی برای فیلم تغییر دادند و به خوبی از عهده آن برنیامدند. در نهایت: این فیلم از لحاظ تماتیک غنی است و بازیگران عالی دارد، اما اجرا به شدت مشکل‌دار است. داستان جذاب نیست، شخصیت‌ها به طور آزاردهنده‌ای تک‌بعدی‌اند و عناصر زیادی وجود دارد که باعث می‌شود تماشاگر به چشمانش غلظت بزند. اگر به دنبال دیدن یک فیلم خوب از تنسی ویلیامز هستید، "شب ایگوانا" (1964) یا "نوع فراری" (1960) را بررسی کنید (دومی مشکلات خود را دارد، اما بهتر از این است). ستایش مداوم "تراموای هوس" نمونه‌ای از این است که امپراتور لباس نمی‌پوشد. این فیلم 122 دقیقه (125 دقیقه در نسخه دوباره اکران) طول دارد و در استودیوهای وارنر برادرز در بوربانک کالیفرنیا فیلمبرداری شده است، با صحنه بولینگ که در لس آنجلس و ایستگاه راه‌آهن افتتاحیه که در نیواورلئان فیلمبرداری شده است. نمره: C- "من همیشه به مهربانی غریبه‌ها تکیه کرده‌ام." - بلانش دوبوا بلانش دوبوا مشکلاتی در خانه داشته است. او با تراموا به نیواورلئان می‌رود تا در کنار خواهرش استلا و شوهر خشنش استنلی بماند. این یک برخورد فوری از فرهنگ‌ها است، زیرا بلانش و استنلی در تضاد هستند. اگرچه ایدئولوژی آن‌ها متفاوت است، اما تنش جنسی غیرقابل انکاری نیز در اطراف آن‌ها وجود دارد. این تنش همچنان به سمت اثرات تراژیک پیش می‌رود. نامیدن این فیلم به عنوان یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌های تاریخ تقریباً به نظر کم‌اهمیت می‌آید. بر پایه نمایشنامه برنده جایزه پولیتزر تنسی ویلیامز، این فیلم دراماتیک‌های بالغ‌تری را که فیلم به آن نیاز داشت معرفی کرد. همچنین به عنوان یک نوع جدید از سبک بازیگری مهم بود. مارلون براندو سال قبل فیلم "مردان" را ساخته بود، اما این فیلم او را به عنوان یک بازیگر برجسته نسلش معرفی کرد. ویوین لی در نقش بلانش با او هم‌سطح است. او قوی، اما فوق‌العاده شکننده است. لی، کارل مالدن و کیم هانتر همگی جوایز اسکار را برای بازیگری دریافت کردند. به طرز عجیبی، جذاب‌ترین اجرای براندو تنها نامزد شد. این احتمالاً در لیست ده فیلم برتر من از تمام دوران‌ها قرار دارد.