فیلم Jennifer 8 1992

فیلم "جنیفر ۸" به نویسندگی و کارگردانی بروس رابینسون، با بازی اندی گارسیا، اوما تورمن، جان مالکوویچ، لنس هنریکسن، کتی بیکر و گراهام بکِل ساخته شده است. موسیقی این فیلم توسط کریستوفر یانگ و تصویربرداری آن توسط کاندرا هال انجام شده است. داستان فیلم در شهر کوچک یوریکا اتفاق می‌افتد و جان برلین (با بازی گارسیا) به عنوان پلیس جدید در این منطقه مشغول به کار...

فیلم "جنیفر ۸" به نویسندگی و کارگردانی بروس رابینسون، با بازی اندی گارسیا، اوما تورمن، جان مالکوویچ، لنس هنریکسن، کتی بیکر و گراهام بکِل ساخته شده است. موسیقی این فیلم توسط کریستوفر یانگ و تصویربرداری آن توسط کاندرا هال انجام شده است. داستان فیلم در شهر کوچک یوریکا اتفاق می‌افتد و جان برلین (با بازی گارسیا) به عنوان پلیس جدید در این منطقه مشغول به کار است. زمانی که یک دست بریده در محل زباله‌ی محلی پیدا می‌شود، برلین به این نتیجه می‌رسد که یک قاتل سریالی که به دختران نابینا علاقمند است، در حال فعالیت است. مشکلات فیلم "جنیفر ۸" به سرعت افزایش یافت و این فیلم در آمریکا شکست بزرگی خورد و به سرعت به نسخه خانگی در بریتانیا منتقل شد. مشکلات پشت صحنه به قدری شدید بود که بروس رابینسون هالیوود را ترک کرد و به مدت ۱۹ سال دیگر فیلمی نساخت! با وجود این واقعیت‌ها، فیلم آن‌طور که در زمان اکران "محدود" خود ترسیم شده بود، نیست. این فیلم به دلایل زیادی ناامیدکننده است زیرا وعده‌های زیادی می‌دهد. فضای تاریک و افسرده‌ای که کاندرا هال با تصویربرداری فوق‌العاده‌اش به تصویر کشیده، با نورپردازی حداقلی، جو خاصی خلق کرده است. بیشتر دیالوگ‌ها در محیط‌های تهدیدآمیز و با تنش بالا رد و بدل می‌شوند و نویسندگی هم در واقع بسیار هوشمندانه است، زیرا عناصر روان‌شناختی و شخصیت‌پردازی‌های قوی را به خوبی ترکیب کرده است که با بازی‌های متعهدانه بازیگران تقویت می‌شود. با این حال، این ویژگی‌ها نمی‌توانند جبران‌کننده زمان طولانی فیلم، پایان شتابزده و تغییرات ناگهانی لحن باشند که اغلب شما را از جو مورد نیاز خارج می‌کند. به خصوص پایان شتابزده، بعد از اینکه از تماشاگران خواسته می‌شود دو ساعت با فیلم همراه باشند، توقع یک پایان دراماتیک و طولانی منطقی است، اما متاسفانه اینطور نیست. علاقه‌مندان به تصاویر نئو-نوآر و کسانی که به فیلم‌های قاتل سریالی که در اواخر دهه ۸۰ و اوایل ۹۰ میلادی رواج داشتند، علاقه دارند، ممکن است از این فیلم لذت ببرند. نمره این فیلم ۶ از ۱۰ است. نقد نوشته شده توسط جان کارد، به طور کامل بی‌ارزش است. این فیلم به هیچ وجه "ناامیدکننده" نیست و پایان "شتابزده" هم ندارد. پایان فیلم حدود ۲۰ دقیقه طول می‌کشد. این فیلم ارزش بیشتری از ۶ امتیاز دارد. اندی گارسیا هرگز به عنوان یک بازیگر چندوجهی توصیف نمی‌شود و در این درام جنایی نسبتاً غیرقابل توجه، به خوبی این موضوع را ثابت می‌کند. او در نقش "برلین"، یک پلیس تازه طلاق گرفته در لس آنجلس بازی می‌کند که به شدت خسته شده است. خوشبختانه، دوستش "فردی" (لنس هنریکسن) به او شغف کم استرس‌تری در نیروی پلیس روستایی‌اش پیشنهاد می‌دهد که برلین با کمال میل می‌پذیرد. اما او در آنجا با یک پرونده عجیب مواجه می‌شود که مربوط به قتل دختران نابینای محلی است. با وجود تلاش‌های فراوان، پلیس نمی‌تواند پیشرفتی داشته باشد و پرونده سرد شده است، اما او خطر می‌کند تا به حقیقت پی ببرد. بهترین هم‌پیمان او به زودی "هلنا" (اوما تورمن) می‌شود که هم‌خانه‌اش آخرین قربانی بوده است. این دو به سرعت با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند، اما وقتی یک فاجعه غیرمنتظره رخ می‌دهد، "برلین" خود را در معرض تحقیقات می‌بیند و باید با "مارجی" (کتی بیکر) حقیقت را کشف کند. این داستان بدی نیست و زاویه نابینایی به بروس رابینسون این امکان را می‌دهد که برخی از رویکردهای حسی را به درام قاتل سریالی معمولی اضافه کند - با بازی جذاب تورمن. اما بقیه بازیگران اینجا ضعیف هستند و نویسندگی نیز بسیار ضعیف است. اگر فیلم حدود نیم ساعت کوتاه‌تر می‌شد، روایت متراکم‌تر به احتمال زیاد بهتر عمل می‌کرد، اما با بیش از دو ساعت زمان، همه چیز بسیار کند پیش می‌رود و تلاش‌هایی که برای ایجاد حس تهدید انجام می‌شود، با یک موسیقی بسیار بی‌روح و تصاویری نسبتاً معمولی تضعیف می‌شود. این فیلم بیشتر یک فیلم تلویزیونی است که وقت را پر می‌کند، اما بیشتر از آنکه سرگرم‌کننده باشد، به عنوان خوراکی به حساب می‌آید. فیلم خوبی است و پایان فوق‌العاده‌ای دارد. تورمن و گارسیا به خوبی با یکدیگر هماهنگ هستند و پایان غافلگیرکننده‌ای دارد که حتی منِ خسته و کهنه‌کار هم انتظارش را نداشتم. این فیلم را به همه کسانی که فکر می‌کنند ژانر قاتل سریالی دیگر به اتمام رسیده است، توصیه می‌کنم.