فیلم Free Willy 1993

این فیلم با وجود اینکه قابل پیش‌بینی و سرشار از کلیشه‌هاست، نسل خاصی را تحت تأثیر قرار داد و بسیاری را به مسائل بسیار جدی آگاه کرد و هنوز هم پس از سی سال زیباست. این قطعاً یکی از فیلم‌هایی است که در دهه 90 تأثیر زیادی بر روی مردم گذاشت و محبوبیت و علاقه‌مندی خود را برای سال‌ها حفظ کرد. امروز فکر می‌کنم کمی فراموش...

این فیلم با وجود اینکه قابل پیش‌بینی و سرشار از کلیشه‌هاست، نسل خاصی را تحت تأثیر قرار داد و بسیاری را به مسائل بسیار جدی آگاه کرد و هنوز هم پس از سی سال زیباست. این قطعاً یکی از فیلم‌هایی است که در دهه 90 تأثیر زیادی بر روی مردم گذاشت و محبوبیت و علاقه‌مندی خود را برای سال‌ها حفظ کرد. امروز فکر می‌کنم کمی فراموش شده و از این بابت متأسفم. با این حال، معتقدم که این فیلم کارش را به خوبی انجام داده است: نه تنها بینندگانش را سرگرم کرده، بلکه نقش اجتماعی مهمی در بیدارسازی آگاهی جوانان (و نه فقط آن‌ها) در مورد مسائل محیط زیستی و حفاظت از حیوانات و گونه‌های در خطر انقراض ایفا کرده است. همچنین، این فیلم مسئولیتی در تغییر نگرش نسبت به باغ‌وحش‌ها و مکان‌هایی که حیوانات را در اسارت نگه می‌دارند، داشت: به جای اینکه به عنوان "مخزن‌های حیوانی" برای تفریح عمومی در نظر گرفته شوند، به مؤسساتی با اهمیت روزافزون در حفظ حیوانات تبدیل شدند. امروزه آن‌ها برای بقا و بقای گونه‌هایی که زیستگاه طبیعی‌شان نابود شده، حیاتی هستند و تنها در اسارت ادامه حیات می‌دهند. همچنین آن‌ها در زادآوری مصنوعی بسیاری از حیوانات، مانند خرس پاندای غول‌پیکر، و همچنین در نجات، درمان دامپزشکی و آماده‌سازی حیواناتی که به‌طور غیرقانونی شکار شده‌اند یا سال‌ها در کنار انسان‌ها زندگی کرده‌اند، پیشرو هستند تا به حیات وحش برگردند. بنابراین، این فیلم بیشتر به خاطر تأثیری که بر روی مردم گذاشته، نسبت به خود فیلم، مرتبط است. به طور ساده، این فیلمی نسبتاً شیرین و سرشار از کلیشه‌ها و بدون کیفیت هنری بالا است. یک فیلم سرگرم‌کننده خانوادگی که تماشای آن با بچه‌ها لذت‌بخش است و سال‌ها در فصل کریسمس تقریباً به یک سنت تلویزیونی تبدیل شده بود. داستان بسیار ساده است و نوجوانی سرکش و عصبانی را به تصویر می‌کشد که با یک نهنگ قاتل (اورکا) که سال‌ها در اسارت بوده، ارتباط برقرار می‌کند. دوستی آن‌ها بسیار احساسی و صادقانه است، همچنین تلاش‌های پسر و دوستانش برای آزاد کردن او به دریا، در برابر زمان و عمل شرورانی که مالک پارک هستند و هیچ اهمیتی به او نمی‌دهند، به تصویر کشیده شده است. این فیلم کاملاً قابل پیش‌بینی است و به طور افراطی آزادسازی حیوانات در اسارت را رومانتیک می‌کند، در حالی که عملاً فراموش می‌شود که آماده‌سازی قبلی ضروری است و سال‌ها طول می‌کشد و هیچ‌گاه نمی‌دانیم آیا حیوان بعد از سال‌ها وابستگی به انسان‌ها واقعاً می‌تواند سازگار شود یا خیر. کیکو، اورکایی که در این فیلم به تصویر کشیده شده و سال‌ها بعد از آن در اسارت باقی ماند، در نهایت برای آزادسازی به دریا آماده شد، اما همان‌طور که می‌دانیم، هرگز نتوانست به حیات وحش سازگار شود. فیلم بازیگران خوبی دارد اما به لحاظ شخصیت‌پردازی بسیار ضعیف است. هیچ یک از شخصیت‌ها واقعاً خوب نیستند و همه کلیشه‌ای هستند: نوجوان قهرمان، بومی با حکمت‌های باستانی که حیوانات را بهتر از هرکسی می‌شناسد، سرمایه‌داران متکبر که احترامی برای هیچ چیز و هیچ‌کس قائل نیستند. به جز اورکا کیکو، جیسون جیمز ریچر به عنوان نوجوانی که روز را نجات می‌دهد، به عنوان بازیگر بارز شناخته می‌شود. او تمام تلاش خود را می‌کند و به نظرم در تلاشش نسبتاً قابل قبول بود. مایکل مدسن نیز به خاطر کارش در این فیلم شایسته تقدیر است، که به هر حال یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های دوران هنری‌اش خواهد بود. لوری پتی و جین آتکینسون هم عملکرد خوبی دارند و آگوست شلندربرگ نیز با کلیشه‌ای که به او داده شده، آنچه را که می‌تواند انجام می‌دهد. بقیه شخصیت‌ها چندان اهمیت ندارند. به لحاظ تکنیکی، فیلم به خاطر تصویربرداری خوبش برجسته است. بسیاری از فیلم‌های دهه 90 وقتی اکنون آن‌ها را می‌بینیم، به نظر قدیمی می‌آیند، اما این یکی از استثناهای قابل تحسین است که باید به آن اشاره شود. لوکیشن‌های فیلم‌برداری و دکوراسیون نیز به خاطر زیبایی بصری‌شان مورد تقدیر قرار می‌گیرند. افکت‌های صوتی بسیار خوب هستند و افکت‌های بصری و ویژه هم شایسته تقدیرند، به ویژه نهنگ انیماترونیک که بسیار واقع‌گرایانه است. در نهایت، باید به کیفیت آهنگ اصلی موسیقی متن که برای این فیلم ساخته شده، اشاره کرد که یکی از زیباترین‌های زمان خود است. فکر می‌کنم "آزادسازی ویلی" بستگی به سن شما در سال 1993 دارد. من به طور کلی از فیلم‌های خانوادگی دوست دارم و اگر به درستی ساخته شوند، می‌توانند سرگرم‌کننده و دل‌انگیز باشند. و کودک درون من هنوز می‌تواند ببیند که مردم چطور از آن لذت می‌بردند و هنوز هم اگر به عنوان یک کودک کوچک آن را می‌دیدند، عاشقش می‌شدند. اما من در سال 1993 که "آزادسازی ویلی" اکران شد، 13 ساله بودم، و راستش این فیلم به پای "ای. تی"، "گونی‌ها" و حتی "رادیو فلایر" نمی‌رسد. این فیلم کمی بیش از حد تکراری، کمی بیش از حد جدی و کمی بیش از حد کودکانه است و حس ماجراجویی و سرگرمی که فیلم‌هایی مثل "پرواز ناوبر" و "اکتشافگران" دارند، در این فیلم وجود ندارد. به عبارت دیگر، برای یک فیلم خانوادگی، بیشتر به درد کودکان می‌خورد و به اندازه کافی خانوادگی نیست و به خوبی پیر نمی‌شود. فکر می‌کنم اگر شما بیشتر از 10 سال داشته باشید وقتی آن را ببینید، احتمالاً یک ستاره به آن می‌دهید چون واقعاً چیز زیادی برای افراد بزرگ‌تر ندارد. و اگر زیر 10 سال بودید که آن را دیدید، احتمالاً برایتان یک کلاسیک نوستالژیک است. این فقط یکی از فیلم‌های خانوادگی است که فراموش کرده که باید برای کل خانواده سرگرم‌کننده باشد و این باعث می‌شود که به سن بستگی داشته باشد.