فیلم El Dorado 1966

فیلم بزرگی از نظر سنگینی و محتوای کلی. این فیلم به کارگردانی هاوارد هاوکس و با بازی جان وین و رابرت میچم ساخته شده است و می‌توان گفت که «ال دورادو» با اعتبار قابل توجهی همراه است. خوشبختانه انتظاراتی که با این ترکیب به وجود می‌آید به خوبی برآورده می‌شود. داستان در زمینه کارهای وین و هاوکس آشناست؛ اگر «ریو براوو» را دیده‌اید و از آن...

فیلم بزرگی از نظر سنگینی و محتوای کلی. این فیلم به کارگردانی هاوارد هاوکس و با بازی جان وین و رابرت میچم ساخته شده است و می‌توان گفت که «ال دورادو» با اعتبار قابل توجهی همراه است. خوشبختانه انتظاراتی که با این ترکیب به وجود می‌آید به خوبی برآورده می‌شود. داستان در زمینه کارهای وین و هاوکس آشناست؛ اگر «ریو براوو» را دیده‌اید و از آن لذت برده‌اید، احتمالاً این یکی هم برای شما جذاب خواهد بود. وین در نقش کول تورنتون، یک تفنگدار استخدامی، ظاهر می‌شود که از سوی مالک زمین‌های ال دورادو، بار جیسون (اد آزنر) دعوت می‌شود تا به او بپیوندد؛ او درگیر یک نزاع زمین با خانواده مک‌دونالد است. کول متوجه می‌شود که دوست قدیمی‌اش، جی.پی. هاراه (میچم)، شریفی است که به او هشدار می‌دهد هر گونه همکاری با جیسون به اجرای قانون توسط او منجر خواهد شد. به زودی، شرایط میان خانواده مک‌دونالد و کول باعث می‌شود که کول به مبارزه با جیسون و پیروانش بپردازد. بنابراین، شریفی به نام بول هریس (آرتور هانی‌کات) و یک قمارباز جوان به نام آلن بوردیلیون «می‌سی‌پی» ترهارن (جیمز کان) تصمیم می‌گیرند تا به مقابله با جیسون بپردازند. این فیلم بر اساس کتاب «ستاره‌ها در مسیرهای خود» اثر هری براون ساخته شده و دومین فیلم از آخرین کارگردانی‌های هاوارد هاوکس است. با توجه به اینکه این فیلم در اواخر دهه ۶۰ ساخته شده، به نظر می‌رسد که کمی undervalued در کارنامه بزرگ این کارگردان باشد. شاید تا حدی به دلیل احترامی است که «ریو براوو» دارد و این فیلم تقریباً بازسازی آن است. اما، و من این را به آرامی می‌گویم، «ال دورادو» می‌تواند فیلم بهتری از نظر اجرا و بیان تم‌های هاوکی باشد. با توجه به اینکه وین و میچم خارج از صحنه نیز دوستان خوبی بودند، تعجبی ندارد که شیمی بین آن‌ها بسیار قوی است. آن‌ها از مردانگی یکدیگر تغذیه می‌کنند تا تصویری سخت و در عین حال شاداب ارائه دهند. نتیجه نهایی فیلمی است که به زیبایی موضوعاتی از جمله وفاداری، همبستگی، بخشش، احترام و حرفه‌ای‌گری را به تصویر می‌کشد. دو ستاره اصلی با بازی‌های جیمز کان و هانی‌کات تقویت شده‌اند که جوانی و پیری را در غرب افسانه‌ای نشان می‌دهند و کارگردان به این موضوع با دقت توجه کرده است. «ال دورادو» به نظر می‌رسد فیلمی است که همه افراد درگیر در آن به خوبی از آنچه می‌سازند، احساس راحتی می‌کنند. هیچ چیز در این فیلم اجباری یا بی‌مورد نیست. درست است که فیلم بیشتر به دیالوگ‌ها تاکید دارد تا بر عمل و اکشن، اما آنچه که وجود دارد به خوبی توسط کهنه‌کاران و جوانان با سلاح‌های خود مدیریت می‌شود. این داستانی است بدون ترفندهای اضافی و بهانه‌ای برای تیراندازی در پایان نیست. برای داستان‌گویی خوب قدیمی، می‌توان به این فیلم اشاره کرد. هوش و صداقت در سراسر فیلم وجود دارد و به طرز عجیبی هم بسیار خنده‌دار است. «ال دورادو» فیلمی عالی است که در هر دهه‌ای به خوبی حفظ می‌شود. ۸ از ۱۰ این فیلم قطعاً یکی از همکاری‌های بهتر هاوارد هاوکس با جان وین است. داستان نسبتاً قوی درباره یک دامدار و خانواده‌اش که سعی در مقابله با اد آزنر (بار جیسون) دارند که می‌خواهد همه چیز را تصاحب کند. شباهت‌هایی با «ریو براوو» (۱۹۵۹) وجود دارد، اما فکر می‌کنم در اینجا شیمی ملموس‌تری بین وین (تورنتون) و رابرت میچم به عنوان شریفی که به شدت الکلی است (جی.پی. هاراه) وجود دارد. جیمز کان جذابیت خاصی به نقش خود به عنوان «می‌سی‌پی» با تفنگ ساچمه‌ای و اشعارش می‌بخشد و آرتور هانی‌کات نقش قابل اعتماد را به خوبی ایفا می‌کند (که معمولاً توسط والتر برنان بازی می‌شود) و به طرز سرگرم‌کننده‌ای به عنوان «بول» شناخته می‌شود - با بوقی که گلوله‌هایش را در خود دارد. مانند همیشه در این فیلم‌ها، بازیگران زن به طور تقریبی هیچ کاری برای انجام دادن ندارند و این موضوع برای چارلوت هولت (ماودی) نیز استثنا نیست. فیلم شامل صحنه‌های اکشن زیادی است که هر دو ستاره به خوبی با هم کار می‌کنند و کان کمی شیطنت نیز به آن اضافه می‌کند. بسیار سرگرم‌کننده است.