فیلم Defendor 2009

گاهی اوقات یک فیلم می‌تواند به‌طور کامل با انتظارات شما متفاوت باشد و این می‌تواند چالشی واقعی باشد تا از ناامیدی کامل جلوگیری کنید و به‌جای آن سعی کنید با ذهنی باز به آنچه می‌بینید نگاه کنید، به‌خصوص اگر به‌خاطر نداشتن شباهت با تصوراتتان آن را نادیده نگیرید. چرا که گاهی اوقات، شما فقط نیاز دارید چیزی شما را شگفت‌زده کند. فیلم «مدافع» (Defendor) از...

گاهی اوقات یک فیلم می‌تواند به‌طور کامل با انتظارات شما متفاوت باشد و این می‌تواند چالشی واقعی باشد تا از ناامیدی کامل جلوگیری کنید و به‌جای آن سعی کنید با ذهنی باز به آنچه می‌بینید نگاه کنید، به‌خصوص اگر به‌خاطر نداشتن شباهت با تصوراتتان آن را نادیده نگیرید. چرا که گاهی اوقات، شما فقط نیاز دارید چیزی شما را شگفت‌زده کند. فیلم «مدافع» (Defendor) از این دسته فیلم‌هاست. در نگاه اول، همه‌چیز در این فیلم به‌نظر یک کمدی خنده‌دار می‌رسد (تریلرها می‌توانند بسیار گمراه‌کننده باشند...). شاید هدف شرکت تولیدکننده این بوده که آن را به‌عنوان یک کمدی تبلیغ کند، اما حقیقت این است که این فیلم چنین چیزی نیست. اما اگر آنها می‌ترسیدند که یک فیلم دراماتیک درباره یک بازنده همدل که فکر می‌کند ابرقهرمان است، با مخاطبان ارتباط برقرار نکند، باید اصلاً چنین فیلمی را نمی‌ساختند. اما آنها این فیلم را ساختند و حالا هم مشخص نیست که چرا موفقیت چندانی در گیشه نداشته است. این ناشی از تبلیغات ضعیف است. با این حال، «مدافع» قطعاً جذابیت خاصی دارد، عمدتاً به‌خاطر بازی وودی هارلسون. من شخصاً هرگز ندیده‌ام که او در نقشی شکست بخورد و چیزی در شیوه بازی او در این شخصیت وجود دارد که او را به‌سرعت دوست‌داشتنی می‌کند. او نقش مردی مهربان و «چالش‌ذهنی» به نام آرتور پاپینگتون را بازی می‌کند که ترجیح می‌دهد به‌عنوان ابرقهرمان خود، مدافع (با O!) خطاب شود و به‌صورت کورکورانه به وظیفه‌اش در دفاع از نیازمندان باور دارد. این که او هیچ مهارت واقعی، به‌ندرت قدرت بدنی دارد و به توپ‌های شیشه‌ای، زنبورهای عصبانی و آب‌لیمو به‌عنوان سلاح‌هایش تکیه می‌کند، هرگز او را دلسرد نمی‌کند. در واقع، این‌ها دقیقاً عناصری هستند که هویت او را شکل می‌دهند. «تفنگ‌ها برای ترسوها هستند!» شعار اوست. اما این فقط سرگرمی و بازی است تا زمانی که به صاحب یک خشک‌شویی حمله می‌کند و تحت نظارت روان‌پزشکی قرار می‌گیرد. در اینجا داستان او به آرامی آشکار می‌شود و مشخص می‌شود که این ابرقهرمان مضطرب و بی‌خود از آنچه به‌نظر می‌رسد، بسیار بیشتر است. در گفتگوهایش با روان‌پزشکش، ما از دوستی‌اش با یک دختر جوان به نام کت و وسواسش برای دستگیری دشمنش، کاپیتان صنعت، که او را مسئول یک تجربه آسیب‌زا در دوران کودکی‌اش می‌داند، می‌آموزیم. اجازه دهید با نقاط قوت فیلم شروع کنم. اول از همه، بازیگران فوق‌العاده هستند. همان‌طور که گفتم، وودی هارلسون هرگز شکست نمی‌خورد و بازی او به‌عنوان مدافع جذاب، همدل و به‌طور کلی شیرین است. او مردی ساده است، اما نیت‌های او واقعاً از دل برمی‌آید و درست است. وقتی او در حال مبارزه با جرم و جنایت (با توپ‌های شیشه‌ای...) نیست، سعی می‌کند به این دختر کت کمک کند تا اعتیادش به مواد مخدر را ترک کند. و البته، او به‌اندازه‌ای به او نیاز دارد که او به او نیاز دارد. این شخصیت را کت دنیگز بازی می‌کند که هنوز خیلی شناخته‌شده نیست، اما به نظر می‌رسد که او حتماً در آینده شناخته خواهد شد. من فکر می‌کنم او شخصیت و استعدادی بیشتر از بسیاری از بازیگران جوان «زرق و برق‌دار» دارد که این روزها در هر مجله‌ای می‌بینید و او بسیار زیباست، بنابراین این باید به نفع او باشد. شخصیت او در این فیلم یک زن جوان سختکوش و خیابانی است که بیشتر از آنچه هر دختر هم‌سن‌وسال او باید دیده و انجام دهد، تجربه کرده و او نقش خود را با سبک خاصی بازی می‌کند. در واقع، فیلم بیشتر حول شیمی بین این دو شخصیت می‌چرخد و این شیمی فوق‌العاده است. الیاس کاته‌اس نقش یک پلیس مخفی، دونی، را بازی می‌کند که همواره در مسیر مدافع قرار می‌گیرد. اگرچه او بازیگر خوبی است، اما نقش او در اینجا بسیار به‌یادماندنی نیست. همین موضوع درباره ساندرا او نیز صدق می‌کند که نقش روان‌پزشک آرتور را بازی می‌کند. نه بد، اما نه غیرقابل جایگزینی. به‌طور کلی، این شخصیت‌ها می‌توانستند توسط هر کسی بازی شوند. اما این بیشتر به این واقعیت مربوط می‌شود که این شخصیت‌ها به‌سادگی به‌اندازه کافی جالب نوشته نشده‌اند. اگرچه «مدافع» به‌عنوان یک کمدی شناخته می‌شود، اما لحظات خنده‌دار آن بسیار کم و پراکنده هستند و اگرچه این لحظات در جاهایی واقعاً خنده‌دار هستند، اما واقعاً به‌اندازه کافی برای این فیلم وجود ندارد که به‌عنوان یک کمدی کامل شناخته شود. و این موضوع بد نیست، اما اگر قصد دارید آن را تماشا کنید، باید درک کنید که این فیلم بیشتر یک درام است تا یک کمدی، چرا که به‌سادگی برای این سبک خیلی تیره و سنگین است. به‌طور کلی، «مدافع» بیشتر بر مشکلات شخصیت‌های اصلی تمرکز دارد تا بر روی کارهای احمقانه‌ای که انجام می‌دهند. اگرچه باید گفت که اقدامات مدافع علیه دشمنانش از بهترین لحظات فیلم به‌شمار می‌رود، هرچند که این اقدامات بیشتر دوست‌داشتنی هستند تا مؤثر. یکی از نکات منفی که این فیلم به‌وضوح به بهبود نیاز دارد، سرعت پیشرفت داستان است. داستان خیلی طول می‌کشد تا واقعاً آغاز شود و وقتی هم که شروع می‌شود، همچنان به‌صورت بی‌هدف ادامه پیدا می‌کند و به‌درستی به یک اوج مناسب نمی‌رسد. همچنین، پایان فیلم واقعاً رضایت‌بخش نیست. در واقع، نسبتاً ضعیف است. این موضوع در هماهنگی با کیفیت متغیر داستان است که هیچ‌گاه به‌طور جدی شما را درگیر نمی‌کند و در پایان تنها شما را کمی گیج و دلسرد می‌کند. در نتیجه، «مدافع» یک فیلم کوچک و جذاب است که به‌اندازه کافی قوی نیست تا پیروان خاص خود را پیدا کند، مانند برخی از فیلم‌هایی که در این ژانر وجود دارند، اما قطعاً به‌اندازه کافی دلپذیر است که حداقل یک بار تماشا شود.