فیلم Clerks 1994

سال‌هاست که از نوشتن کمیک‌های اسمیت لذت می‌برم، اما این تنها فیلمی است که تا به حال او را به عنوان کارگردان دیده‌ام. دوستان سینما دوست من معمولاً آثار اخیر او را نادیده می‌گیرند، اما این فیلم واقعاً لذت‌بخش بود. تأثیر او بر سینمای مستقل را دوست دارم. سال ۱۹۹۴ قطعاً سال مهمی برای سینمای مستقل بود، با موفقیت‌های بزرگ استودیوهای مستقل مانند «کلرکس» و...

سال‌هاست که از نوشتن کمیک‌های اسمیت لذت می‌برم، اما این تنها فیلمی است که تا به حال او را به عنوان کارگردان دیده‌ام. دوستان سینما دوست من معمولاً آثار اخیر او را نادیده می‌گیرند، اما این فیلم واقعاً لذت‌بخش بود. تأثیر او بر سینمای مستقل را دوست دارم. سال ۱۹۹۴ قطعاً سال مهمی برای سینمای مستقل بود، با موفقیت‌های بزرگ استودیوهای مستقل مانند «کلرکس» و «داستان عامه‌پسند». امیدوارم او به کارگردانی فیلم‌هایی که خودش می‌نویسد ادامه دهد. حس می‌کنم او می‌خواهد افق‌های جدیدی را تجربه کند، اما نمی‌داند چطور این کار را بدون بیگانه کردن طرفدارانش انجام دهد. من به او اعتماد زیادی دارم و احساس می‌کنم اگر تمام وجودش را در این کار بگذارد، می‌تواند یک فیلم‌ساز بزرگ شود، نه فقط یک فیلم‌ساز خوب. فکر می‌کنم برای رسیدن به این هدف، بهتر است کمی از خواندن کمیک‌ها فاصله بگیرد و فیلم‌های بیشتری ببیند، به ویژه آثار بزرگان هالیوود در دوران طلایی، مانند آلفرد هیچکاک، هاوارد هاوکس، رائول والش و جان فورد. دیدن آنچه که او پس از بازیابی خلاقیتش تولید می‌کند، واقعاً هیجان‌انگیز خواهد بود. این فیلم به شدت بحث‌برانگیز است، اما به شخصه تنها فیلمی است که از کیون اسمیت واقعاً خوشم آمده است. نه به خاطر جوک‌های بی‌ادبانه، بلکه به خاطر حس زندگی بی‌هدف که بیشتر ما در میانسالی از دست داده‌ایم. حالا خودم را روی کاناپه دراز کشیده با لپ‌تاپم می‌بینم، مثل همیشه بعد از یک روز طولانی در محل کار، در حال پر کردن فرم و یادآوری آن روزها. روزهایی که حداقل‌ها به معنای آزادی بود و تنها چیزی که برای رضایت از زندگی لازم بود. **فیلمی بی‌ادب اما قابل درک.** به تازگی این فیلم را دیدم و honestly امیدوار بودم که کمدی متفاوت‌تری با ساختاری پیچیده‌تر و متعارف‌تر ببینم، نه بر پایه دیالوگ‌های بی‌پایان. اما این یک فیلم مستقل است که کمی خارج از دایره‌های سنتی و استودیوهای بزرگ ساخته شده و بودجه‌اش محدود است. اگر همه این موارد را در نظر بگیریم، فکر می‌کنم می‌توانیم فیلم را بهتر درک کنیم. فیلم به‌طور کلی یک روز از زندگی دو کارمند تجاری را که از کارشان بیزارند، دنبال می‌کند، اما به آن نیاز دارند، مانند هر انسان دیگری. آن‌ها به طور نزدیک با هم کار می‌کنند و دوستان هستند، اما روز برای هیچ‌کدام از آن‌ها آسان به نظر نمی‌رسد. فیلم بر پایه جوک‌هایی با نُه‌سنجی بسیار بی‌ادب ساخته شده است و گاهی نیز به رفتارهای نامناسب شخصیت‌ها اشاره می‌کند. در سراسر فیلم، ارجاعات زیادی به فرهنگ عامه وجود دارد و من همیشه متوجه آن‌ها نمی‌شدم. این نوع طنز واقعاً مورد علاقه من نیست، هرچند فیلم لحظاتی دارد. شاید این سبک طنز برای جوانان و نوجوانان بهتر عمل کند تا برای بزرگ‌ترها... بازیگران فیلم شامل تعدادی از بازیگران هستند که من زیاد نمی‌شناسم. برایان اوهالوران و جف اندرسون از آنچه من دیده‌ام، در این فیلم بیشترین کارکرد را داشتند. فیلم از نظر لباس و دکوراسیون بسیار محدود است و به نظر می‌رسد که فروشگاه‌های واقعی برای تولید استفاده شده‌اند. آنچه به عنوان یک نقطه ضعف، یعنی بودجه کم، به نوعی مزیت هم به حساب می‌آید، با توجه به نوع فیلمی که آن‌ها تصمیم به ساختن آن داشتند. فیلم‌برداری بسیار خوب و به‌خوبی استفاده شده است و شاید یکی از ویژگی‌های هنری فیلم باشد.