فیلم Pay It Forward 2000

جهان نمی‌تواند به خودی خود تغییر کند، ما باید آن را به حرکت درآوریم. بعد از تماشای این فیلم، یاد جمله‌ای از «سفرهای سالیوان» افتادم که می‌گوید «فیلم بزرگ‌ترین وسیله آموزشی است که جهان تا به حال شناخته است». واقعاً سینما نه تنها برای سرگرمی، بلکه به عنوان یک رسانه پیام‌رسان نیز عمل می‌کند. این فیلم الهام‌بخش بود و همه باید آن را ببینند. می‌دانم که...

جهان نمی‌تواند به خودی خود تغییر کند، ما باید آن را به حرکت درآوریم. بعد از تماشای این فیلم، یاد جمله‌ای از «سفرهای سالیوان» افتادم که می‌گوید «فیلم بزرگ‌ترین وسیله آموزشی است که جهان تا به حال شناخته است». واقعاً سینما نه تنها برای سرگرمی، بلکه به عنوان یک رسانه پیام‌رسان نیز عمل می‌کند. این فیلم الهام‌بخش بود و همه باید آن را ببینند. می‌دانم که کمی دیر به تماشای آن نشستم، اما بهتر است که دیر از هرگز بهتر باشد، درست است؟ خوشحالم که در زمان مناسبی به آن دسترسی پیدا کردم، زیرا ۱۵ سال پیش چنین وبلاگی برای نوشتن در مورد آن نداشتم. نام فیلم نمایانگر مضمون داستان است. فرقی نمی‌کند که کشور توسعه‌یافته باشد یا در حال توسعه، جامعه به چیزی شبیه به ایده‌ای که این فیلم در مورد آن صحبت می‌کند نیاز دارد. این فیلم پیام اجتماعی خوبی را منتقل می‌کند، اما کمی در بیان احساسات به‌ویژه در قسمت پایانی افراط کرده است. اگر به ملودرام علاقه‌مند باشید، این موضوع مشکلی ایجاد نمی‌کند. به‌جز این، فکر می‌کنم نتیجه‌گیری فیلم هوشمندانه و قوی بود و راه‌حل بهتری برای گروه خاصی ارائه می‌داد تا پایان‌بندی جایگزین. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام ساخته شده و توسط کارگردانی بااستعداد و بازیگران فوق‌العاده اجرا شده است. هالی جوئل اوسمنت در دوران کودکی ستاره بزرگی بود و اگر به فیلم‌های کودکانه علاقه دارید، باید به برخی از آثارش نگاهی بیندازید که این عنوان هم در صدر آن‌ها قرار دارد. هلن هانت یکی از آخرین بهترین اجراهایش را قبل از تبدیل شدن به یک هنرمند سالخورده در این فیلم ارائه داده است. این نقش معمولی برای کوین اسپیسی نیست، اما او با دیالوگ‌های خوب از عهده آن برآمد. به‌ویژه صحبت‌های او در مورد «آزار کودکان» نکته‌ای عالی از فیلم بود. به‌طور کلی، بازیگران به خاطر اجراهای درجه‌یک‌شان مورد تحسین قرار می‌گیرند، زیرا سناریو نیازهای خاصی را برای نقش‌هایشان طلب کرده است. فیلمی درباره مردی که در علم موفق شده، اسکار می‌گیرد، نه آن مرد واقعی. فیلمی درباره مردی که از اردوگاه جنگی و بردگی فرار می‌کند، جایزه می‌برد و باز هم هیچ‌کدام از این افراد واقعی نیستند. اما فیلمی با مضمون اصلی، هوشمندانه و الهام‌بخش که به‌طور خاص برای سینما طراحی شده، حتی به عنوان نامزدی اسکار هم در نظر گرفته نمی‌شود. البته، این فیلم از یک کتاب اقتباس شده، اگرچه هیچ‌یک از این شخصیت‌های بزرگ واقعی نیستند و همه آن‌ها برای کتاب و فیلم تخیل شده‌اند. هرگز نتوانستم جوایز آکادمی آمریکا را درک کنم. اگر شما خواننده دائمی وبلاگ من باشید، تا به حال متوجه شده‌اید که از منتقدان متنفرم. یک بار دیگر آن‌ها نتوانستند درک کنند که چقدر اخلاق داستان بزرگ است و بیشتر بر انتقاد از نویسندگی و جنبه‌های فنی فیلم تمرکز کردند. هرچند این فیلم نه یک شکست در گیشه بود و نه فراتر از آن، اما از خانواده‌ها تحسین زیادی دریافت کرد. این یک درام خانوادگی فوق‌العاده است، اما هنوز هم از تبدیل شدن به یک شاهکار فاصله دارد. به اندازه کافی هوشمند است که شما را به مسائل اجتماعی تحریک کند. عملی بودن در دنیای واقعی یک نگرانی است زیرا ریسک‌پذیر است و بستگی به وضعیت و فرد دارد، درست مانند پایان این فیلم. پیدا کردن فیلمی مانند این نادر است، حتماً باید آن را ببینید. ۸/۱۰