فیلم Wonder Boys 2000

من باید باور کنم که این فیلم را یک یا دو سال پس از خروجش از سینما دیدم، اما هنگام تماشای آن هیچ حس دِژا وو نداشتم، بنابراین شاید اینطور نباشد. معمولاً برای فیلم‌های مربوط به نویسندگان صبر زیادی ندارم، چون خودم نویسنده‌ام و از اینکه به مسأله «نویسنده بلاک» اشاره می‌شود، خسته می‌شوم؛ چرا که به آن اعتقادی ندارم. یا اینکه شخصیت‌ها به سرعت...

من باید باور کنم که این فیلم را یک یا دو سال پس از خروجش از سینما دیدم، اما هنگام تماشای آن هیچ حس دِژا وو نداشتم، بنابراین شاید اینطور نباشد. معمولاً برای فیلم‌های مربوط به نویسندگان صبر زیادی ندارم، چون خودم نویسنده‌ام و از اینکه به مسأله «نویسنده بلاک» اشاره می‌شود، خسته می‌شوم؛ چرا که به آن اعتقادی ندارم. یا اینکه شخصیت‌ها به سرعت موفق می‌شوند. در فیلم‌ها اغلب می‌بینیم که بازیگران، موسیقی‌دان‌ها و گارسون‌ها در حال مبارزه هستند، اما نویسندگان معمولاً موفقیت‌های سریع را تجربه می‌کنند. به هر حال، از موضوع منحرف شدم. از این فیلم با شخصیت‌های عجیب و پیچیدگی‌های کم plot لذت بردم. تنها چند شخصیت دو بعدی وجود دارد؛ بقیه عمق دارند، حتی چند نفر که زمان صفحه نمایش زیادی ندارند. این فیلم نشان می‌دهد که با یک گروه بازیگری خوب و یک فیلمنامه مناسب چه چیزهایی ممکن است. «پروفسور تریپ» (مایکل داگلاس) در جستجوی مشکلاتش است. او نتوانسته است به دنبال رمان اولش برای تقریباً هفت سال برود - که این موضوع باعث ناامیدی نماینده‌اش «تری» (رابرت داونی جونیور) شده است؛ همسر سومش او را ترک کرده و او در آستانه پدر شدن از رئیس (متأهلش)‌اش (فرانسیس مک‌دورمند) در دانشگاهی که در آن کار می‌کند، قرار دارد. مسأله «نویسنده بلاک» او واقعاً با حضور همیشگی دانشجوی برجسته‌اش «جیمز» (توبی مگوایر) و عادت خطرناک او به مصرف ماری‌جوانا بهتر نمی‌شود. این یک بحران میانسالی از جهنم است، اما آیا او می‌تواند از این وضعیت خارج شود و بخشی از احترام به خود و شاید حتی شغلش را حفظ کند؟ در این حین، شاگردش نیز با مشکلاتی روبرو است - نه کم، زیرا او به طور تصادفی سگ مدیر مدرسه را شلیک کرده و همچنین هدف توجهات عاشقانه «تری» دوجنس‌گرا نیز هست! دینامیک خوبی بین داگلاس و مگوایر وجود دارد، زیرا هر دو مرد باید با مشکلات خود و وابستگی و ناامیدی متقابلشان کنار بیایند و دیالوگ‌های باهوش و به‌خوبی ساختار یافته‌ای وجود دارد که در برخی مواقع به طرز ظریفی تأثیرگذار است. روایت به‌خوبی در یک آخر هفته جمع‌بندی شده است و این موضوع به حفظ شتاب و توسعه شخصیت‌ها به شکلی قابل قبول - و نه همیشه دلپذیر - کمک می‌کند. خوشبختانه، «کتی هولمز» یک بعدی فقط به‌طور محدود ظاهر می‌شود، در حالی که داستان به یک خوراک خوشمزه در انتها تبدیل می‌شود. این یک یادآوری خوب است که داگلاس می‌تواند بازی کند، اگر داستان و فیلمنامه قوی وجود داشته باشد، و او این را به خوبی در این درام ممتاز به نمایش می‌گذارد.