فیلم Silver Linings Playbook 2012

**دالی مپینگ** (29 ژانویه 2013) جنیفر لارنس واقعاً درخشان است. بازی او در _Silver Linings_ یک شاهکار است. او به خوبی از عهده این نقش برآمده است. از زمان جنیفر جیسون لی در _Last Exit to Brooklyn_، هیچ کس به این خوبی نقش یک زن بی‌پروا را ایفا نکرده است. او به راحتی شایسته جایزه اسکار بهترین بازیگر و هر دسته دیگری که...

**دالی مپینگ** (29 ژانویه 2013) جنیفر لارنس واقعاً درخشان است. بازی او در _Silver Linings_ یک شاهکار است. او به خوبی از عهده این نقش برآمده است. از زمان جنیفر جیسون لی در _Last Exit to Brooklyn_، هیچ کس به این خوبی نقش یک زن بی‌پروا را ایفا نکرده است. او به راحتی شایسته جایزه اسکار بهترین بازیگر و هر دسته دیگری که فیلم ممکن است برنده شود، است؛ زیرا او دلیل اصلی حضور فیلم در این عرصه است. بودن در نقش چنین شخصیتی کار آسانی نیست و جلب همدردی برای او حتی سخت‌تر است. ما هرگز نمی‌توانیم مطمئن باشیم که تمایلات شهوانی او زیستی هستند یا خودخواسته. زن جلف و بی‌پروای قدیمی همیشه جذاب‌تر به نظر می‌رسد. معمولاً او به خاطر پول یا تحت فشار مردان به این وضعیت دچار می‌شود. او به عنوان یک قربانی به تصویر کشیده شده و با قلبی از طلا نشان‌دار شده است. اما زن نیکوکار از نوع غم‌انگیزتری است. او نه به اندازه کافی جذاب است و نه احساسی. چرا باید به او اهمیت بدهیم؟ واضح است که یا نمی‌تواند به اندازه کافی لذت ببرند یا به شدت به دنبال توجه بی‌پایان از مردان است. واقعاً دلخراش است، نه؟ اما لارنس به خوبی این نقش را می‌پذیرد و به معنای واقعی کلمه با آن پیش می‌رود. شاید حتی چیزی جدید به آن بیفزاید. این فیلم برای روان‌شناسان جوان تماشای ضروری خواهد بود. و در حالی که بردلی کوپر کار جالبی در بازی در نقش فرد دوقطبی انجام می‌دهد، ما می‌دانیم که او در حال بازی است. کار خوبی آقای کوپر، شاید هیچ کس دیگری نمی‌توانست بهتر از این عمل کند. اما در چند خیابان پایین‌تر، ما به طور کامل در دنیای خانم لارنس غرق می‌شویم. او به طرز ماهرانه‌ای همه را پشت سر می‌گذارد. دنیل دی لیوس در اینجا باید خوشحال باشد که در جوایز بازیگری تفاوت‌های جنسیتی وجود دارد. لارنس به قدری در بازی کردن نقش زن بی‌پروا ماهر است که ما شک می‌کنیم که او در حال بازیگری است. گویی او در حال بروز واقعی‌ترین خود است. و این چیزی است که او را در فیلم بی‌نظیر می‌کند. فیلم بسیار خوبی است که شاید دوباره تماشا نکنم، اما می‌توانم توصیه کنم. این فیلم عالی است که برای من اهمیت چندانی ندارد. من طرفدار بزرگی از بردلی کوپر یا جنیفر لارنس نیستم، هرچند که آنها به وضوح بازیگران بزرگی هستند و در این فیلم عملکرد فوق‌العاده‌ای دارند، به ویژه با دامنه احساساتی که ارائه می‌دهند و طیف وسیع موضوعات گفت‌وگو. این فیلم درباره دو نفر غمگین و شکست‌خورده است که در تلاش برای بهبودی و بازگشت به جامعه هستند، با وجود مشکلات رفتاری‌شان. در حالی که این موضوع از منظر روان‌شناختی جالب است، من آن را بیشتر غم‌انگیز از سرگرم‌کننده یافتم، که این امر فیلم را قدرتمند و شایسته جوایز و توجه شما می‌کند، اما فیلمی نیست که بخواهم با عشق دوباره تماشا کنم. نویسندگی بسیار عالی است: به خوبی ساختاربندی شده و محتوای خوبی دارد، با پیامی عجیب که در آن گفته می‌شود در صورتی که به نفع دیگران باشد، دروغ گفتن به آنها اشکالی ندارد تا آنها را به بهبود خود سوق دهیم، حتی اگر خودشان انتخاب نکنند، و این همان چیزی است که عشق نامیده می‌شود. این فیلم همچنین بر روی آداب و معاشرت‌های اجتماعی، فوتبال و رقص تأکید دارد: که هیچ‌یک از اینها برای من جذاب نیست. بنابراین در حالی که برای من در این فیلم چیز زیادی وجود ندارد، به طور عینی، من معتقدم که بسیاری از افراد از این فیلم لذت خواهند برد و تماشای آن ارزشمند است. **فیلمی عالی.** اعتراف می‌کنم که این فیلم بهتر از آن چیزی بود که انتظار داشتم. فکر می‌کردم یک کمدی عاشقانه ساده، متعارف و نسبتاً پیش‌بینی‌پذیر پیدا خواهم کرد، اما از نحوه پیشرفت داستان و مفهوم شخصیت‌ها بسیار خوشحال شدم. کارگردان، دیوید او. راسل، همچنین مسئول _The Fighter_ است، فیلمی که دو اسکار برد، اما من فکر نمی‌کنم به خوبی این فیلم باشد. در نظر من، فیلمنامه به خوبی نوشته شده و پیگیر پات است، مردی که به تازگی از یک بیمارستان روانی آزاد شده است، جایی که چند ماهی را به خاطر دیدن همسرش در حال خیانت و حمله به معشوقه‌اش گذرانده است. با پایان رفتن ازدواجش، به خانه والدینش می‌رود، پدرش که یک طرفدار دیوانه تیم فوتبال شهر است و به نظر می‌رسد که معتقد است نزدیک بودن پسرش در حین بازی‌ها شانس خوبی برای تیم به ارمغان می‌آورد. در میانه تلاش‌هایش برای نزدیک شدن به همسر سابقش (که به‌طور قانونی برایش ممنوعیت وضع کرده است)، به تیفانی، یک بیوه جوان با خلق و خوی قوی و رفتارهای بسیار انفجاری، نزدیک می‌شود که پیشنهاد می‌دهد به او کمک کند و در عوض او را به عنوان شریکش در یک مسابقه رقص ببرد. داستان بسیار خوب است و پر از شوخی‌هایی است که از ناپایداری شخصیت‌های پات و تیفانی ناشی می‌شود. شخصیت‌ها به طرز قانع‌کننده و با تعهد بسیار توسط بردلی کوپر و جنیفر لارنس بازی شده‌اند و پیچیده و چالش‌برانگیز هستند، و دیدن نحوه روبرو شدن دو بازیگر با این چالش و حل آنچه در برابر آن‌ها قرار دارد، فوق‌العاده بود. علاوه بر این، لارنس به خاطر کارش در این فیلم برنده اسکار شد که همچنین هفت نامزدی دیگر داشت – بهترین فیلم، بهترین بازیگر، بهترین بازیگر مکمل، بهترین بازیگر مکمل زن، بهترین کارگردان، بهترین فیلمنامه اقتباسی و بهترین ویرایش. علاوه بر دو بازیگر اصلی، این فیلم دارای یک بازیگران مکمل عالی است، از جمله روبرت دنیرو بی‌نقص، جکی ویور که به طرز فوق‌العاده‌ای مهار شده و مادری است، و زوج عجیب و غریب بازی شده توسط جولیا استایلز و جان اورتیز. در میان این همه چیز خوب، آیا چیزی کمتر خوب یا شاید بد وجود دارد؟ فکر می‌کنم بله. هرچند که من واقعاً فیلم را به طور کلی دوست دارم، احساس می‌کنم که پایان کمی کلیشه‌ای بود و راه‌حلی که پیدا شد برای فیلمی که به نظر می‌رسد می‌خواهد چیزی متفاوت از اکثر کمدی‌های عاشقانه‌ای که با آن‌ها آشنا هستیم ارائه دهد، کمی بیش از حد متعارف است. همچنین فکر کردم برخی از شخصیت‌ها توجه کافی را دریافت نکردند (جولیا استایلز، جان اورتیز، در یک زیرنویس که بسیار سطحی و توسعه نیافته است). اما این‌ها نکاتی هستند که در نهایت ارزش فیلم را کاهش نمی‌دهند و انتقادات و اصلاحات جزئی هستند. از نظر فنی، مایلم به‌طور مثبت برتری تصویربرداری را برجسته کنم، با فیلمی که از مکان‌های خوب فیلم‌برداری در شهر فیلادلفیا بهره می‌برد، و ویرایش که فیلم را دلپذیر می‌سازد و به آن ریتم مناسبی می‌دهد. دکوراسیون و لباس‌ها (به‌خصوص آنچه برای لارنس در نظر گرفته شده که ظاهری کمی غم‌انگیز دارد) ارزش‌های مثبت یک تولید متوسط را تکمیل می‌کند، بدون افکت‌های بزرگ یا ترفندهای بصری. پیدا کردن فیلمی که به طور عمیق قابل ارتباط باشد، در حالی که نه به شدت اغراق‌آمیز است و نه شرایط انسانی را زیر سوال می‌برد، دشوار است. این فیلمی است که در شخصیت‌ها خود را می‌بینم، به‌ویژه در زمانی که نیاز داشتم داستانی ببینم که افراد در هرج و مرج مشابهی بودند و مکانیزم‌های مقابله‌ای پیدا کردند که جنگ‌های شخصی‌شان را منعکس می‌کند. پات از طریق روتین و ساختار پیش می‌رود و تیفانی از طریق حرکت و رقص – هر دو به شیوه‌ای مقابله می‌کنند که منعکس‌کننده خودشان است. این یک تصویر باارزش است که نشان می‌دهد درمان یک اندازه برای همه ندارد – به‌ویژه زمانی که نفس عمیق کشیدن و مدیتیشن به تنهایی کافی نیست. تصاویر و بحث‌های عاطفی و به شدت خوب اجرا شده درباره اپیزودهای دوقطبی، روان‌پریشی، غم، ثبات خانواده/رابطه، افسردگی، داروها، تشخیص‌ها و خیلی چیزهای دیگر تازه و دلگرم‌کننده است و به من نشان داد که مسیر سخت به سمت درمان مناسب این‌قدر انزواآور نیست. ابهام مطمئن آن، ابهام واقعی زندگی و بهبودی آهسته را منعکس می‌کند. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که حتی اگر مبارزات شما منحصر به‌فرد و دردناک باشد، هرگز تنها نیستید و همیشه کسی هست – نزدیک‌تر از آنچه فکر می‌کنید – که می‌تواند شما را ببیند (به شکل خوبی) وقتی دیگران نمی‌توانند. پات در تلاشش برای بهبود احساس تنهایی می‌کند، به‌ویژه زمانی که هیچ‌کس او را جدی نمی‌گیرد – و تیفانی ارتباطی را به او می‌دهد که او به شدت به آن نیاز داشت. امور ممکن است زمان ببرد، همان‌طور که معمولاً پیش می‌آید، اما انتظار کشیدن برای نور در انتهای تونل (احتمالاً نه یک رقابت رقص عاشقانه) ارزشش را دارد – شما به آنجا خواهید رسید. این فیلم نشان می‌دهد که بهبودی نامنظم است اما ممکن است. بازیابی پات به صورت باز باقی مانده است – پیشرفت، نه درمان. علائم از بین نرفته‌اند، اما او دیگر در دام نیست. او ثبات، ارتباط و جهت دارد – و این تمام موضوع است. این فیلم را تماشا کنید!!!