فیلم The Taking of Pelham 123 2009

این فیلم را سال‌ها پیش، احتمالاً زمانی که برای اولین بار روی بلوری منتشر شد، دیدم و تصمیم گرفتم به‌طور تصادفی دوباره آن را تماشا کنم و... تقریباً با همان احساسی که در دور اول داشتم، همخوانی داشت. نه چیز شگفت‌انگیزی دارد و نه چرخش‌های بزرگی، اما بازی‌های دنزل واشنگتن و جان تراولتا ارزش دیدن فیلم را بالا می‌برد. از طرفی، مانند بسیاری از فیلم‌های...

این فیلم را سال‌ها پیش، احتمالاً زمانی که برای اولین بار روی بلوری منتشر شد، دیدم و تصمیم گرفتم به‌طور تصادفی دوباره آن را تماشا کنم و... تقریباً با همان احساسی که در دور اول داشتم، همخوانی داشت. نه چیز شگفت‌انگیزی دارد و نه چرخش‌های بزرگی، اما بازی‌های دنزل واشنگتن و جان تراولتا ارزش دیدن فیلم را بالا می‌برد. از طرفی، مانند بسیاری از فیلم‌های بعدی تونی اسکات، کارگردانی نامنظم او کمی آزاردهنده بود. **3.5/5** با توجه به اینکه فیلم «غیرقابل توقف» را دیده و واقعاً دوست داشته‌ام، نمی‌توانم فیلم «گرفتن پلهم 123» را به عنوان نسخه‌ای کمرنگ از آن فیلم ۲۰۱۰ نبینم (که تونی اسکات کارگردان و دنزل واشنگتن نقش اصلی را دارد!). چقدر عجیب است که این دو نفر تصمیم به ساخت دو فیلم بسیار مشابه در فاصله‌ای نزدیک گرفتند. در نهایت، اینجا کارهایی انجام شده است که آن‌ها را از هم جدا می‌کند، اما به‌ویژه در اوایل احساس می‌کردم که در حال تماشای همان فیلم هستم. برای ثبت، آن فیلم دیگر به‌مراتب بهتر از این است... بنابراین اگر به دنبال یک تولید مرتبط با قطار از اسکات و واشنگتن هستید، آن را بیشتر توصیه می‌کنم. با تمام این موارد، این فیلم ۲۰۰۹ هنوز حدود ۱ ساعت و ۴۰ دقیقه قابل تماشا است - با وجود برخی انتخاب‌های ویرایشی مشکوک. دلیل بزرگی برای امتیاز مثبت من، واشنگتن است که همیشه بازی خوبی ارائه می‌دهد - به همین دلیل است که او احتمالاً بازیگر مورد علاقه‌ام است، یا شاید لئوناردو دی‌کاپریو. جان تراولتا هم خوب عمل می‌کند، هرچند که من در طول فیلم حس «صورت/رو» را داشتم. او در اینجا چند بار من را خنداند و دیالوگ‌های خوبی ارائه داد. حتی اگر آن عنصر در جاهای دیگر گاهی موفق نباشد. بقیه بازیگران هم معمولی هستند، اما خوشحالم که جیمز گاندولفینی را دیدم. به‌طور کلی، با در نظر گرفتن همه چیز، دیدن این فیلم ارزشش را دارد. مقایسه این فیلم با نسخه پیچیده‌تر ۱۹۷۴ این داستان چندان منصفانه نیست، زیرا تونی اسکات با ایجاد تغییرات زیادی در آن چارچوب، تقریباً کل داستان را بازتعریف کرده است. این داستان درباره یک گروه از جنایتکاران به‌خوبی سازمان‌یافته است که برنامه‌ریزی برای دزدی جالبی از یک قطار مترو در نیویورک دارند. برنامه آن‌ها به اندازه کافی ساده است. آن‌ها یک واگن را تصرف می‌کنند و سپس رهبرشان "رایدر" (جان تراولتا) درخواست ۱۰ میلیون دلار در عرض یک ساعت می‌کند وگرنه اجساد شروع به انباشته شدن خواهد کرد. تماس او در اتاق کنترل "گاربر" (دنزل واشنگتن) است و به زودی چرخ‌ها برای به‌دست آوردن پول در حرکت است. اما آنچه چندان مشخص نیست، دستور کار این جنایتکاران است. این مبلغ خیلی زیاد نیست و می‌دانیم که "گاربر" تحت تحقیقاتی به‌دلیل رشوه‌خواری است، پس آیا چیزی بدتر در اینجا در حال وقوع است؟ واضح است که این افراد جدی هستند و از نشان دادن این واقعیت نمی‌ترسند! تونی اسکات توانسته است تا حدی احساس تنگنای تونل‌ها را به‌خوبی منتقل کند و موسیقی تهاجمی هری گرگسون-ویلیامز نیز به ایجاد تنش کمک می‌کند، اما برای من، تراولتا هیچ تهدیدی را به اندازه‌ای که می‌خواستم ارائه نمی‌دهد. مطمئناً شخصیت او زشت و خشن است، اما با توجه به اینکه داستان به درجه‌ای از ابهام برای بخش عمده‌ای از محتوا تکیه دارد، بازی او که فاقد ظرافت و جذابیت است، خیلی یک‌بعدی به نظر می‌رسد و نمی‌تواند کنجکاوی را حفظ کند. واشنگتن نیز به همین شکل، در داستان به‌اندازه کافی تأثیرگذار نیست تا حس واقعی از وحشت را به ما بدهد و تلاش‌های دیگر بازیگران نیز کمی ضعیف به نظر می‌رسند و دیالوگ‌های پرحرف و بی‌فایده زیادی ارائه می‌دهند، در حالی که این فیلم به آرامی پیش می‌رود، گویی در چراغ قرمز گیر کرده است. احتمالاً نیازی به بازسازی آن نبود، اما به شما یادآوری می‌کند که رابرت شاو چقدر در استفاده از حداقل‌ها خوب بود.