فیلم The Sacrifice 1986

به نظر می‌رسد هر کسی با ذره‌ای عقل از دعوت به یک جشن تولد خانوادگی فرار کند، اما "الکساندر" (با بازی ارلند یوزفسون) این کار را نمی‌کند و خانواده‌اش را به خانه‌اش در کنار دریا برای ناهار دعوت می‌کند. او بازیگری است که خود را به عنوان یک فیلسوف ناامید تصور می‌کند و دلتنگ خوبی‌های زمان‌های گذشته است - حتی اگر آن زمان‌ها هرگز وجود...

به نظر می‌رسد هر کسی با ذره‌ای عقل از دعوت به یک جشن تولد خانوادگی فرار کند، اما "الکساندر" (با بازی ارلند یوزفسون) این کار را نمی‌کند و خانواده‌اش را به خانه‌اش در کنار دریا برای ناهار دعوت می‌کند. او بازیگری است که خود را به عنوان یک فیلسوف ناامید تصور می‌کند و دلتنگ خوبی‌های زمان‌های گذشته است - حتی اگر آن زمان‌ها هرگز وجود نداشته‌اند. به هر حال، جشن به زودی به مسیر معمولی اختلافات خانوادگی می‌افتد و درست زمانی که اوضاع بدتر نمی‌شود، خانه شروع به لرزیدن کرده و صدای هواپیماهای بلند از بالای سرشان به گوش می‌رسد. آن‌ها به تلویزیون نگاه می‌کنند و متوجه می‌شوند که جنگ هسته‌ای آغاز شده و تصویر تلویزیون به‌سرعت خاموش می‌شود. حالا آن‌ها نه برق دارند و نه راهی برای فهمیدن آنچه در دنیای بیرون اتفاق می‌افتد، و این امر به ناامیدی‌ها و ترس‌هایشان افزوده و "الکساندر" را به زانو در دعا می‌آورد. او دعا می‌کند و هر آنچه دارد و هست را قربانی می‌کند تا خانواده‌اش از بدترین‌ها در امان بمانند. در این لحظه ما با "اوتو" (با بازی آلن ادوال) آشنا می‌شویم که پیشنهاد می‌دهد نجات ممکن است در دستان او باشد، اما اول باید به دیدار "ماریا" برود - یک زن گوشه‌گیر. او کیست و چه قدرتی برای تغییر این رویدادهای وخیم دارد؟ این فیلم بسیاری از ویژگی‌های یک اثر اینگمار برگمان را دارد. دینامیک‌های معمولی ناکارآمد، سبک ارائه و به‌نظر می‌رسد که داستان با سرعت یخ‌زده‌ای پیش می‌رود، اما در واقع این‌گونه نیست. چیزی که این فیلم را جذاب می‌کند، تلاش چشم‌گیر یوزفسون در ارائه شخصیتی است که در بعضی مواقع به نظر می‌رسد درک محدودی از واقعیت دارد، اما در عین حال روحی عمیق و معنوی دارد. اگرچه او چندان به فرزندانش اهمیت نمی‌دهد، اما حاضر است برای امنیت آن‌ها هر چیزی را قربانی کند. دیالوگ‌ها به اندازه کافی برای انتقال معنا وجود دارند، اما نه بیشتر و کارگردانی دوربین بیشتر بار سنگین را به دوش می‌کشد و با موسیقی زیبای باخ همراه است. این فیلم مغز ما را به چالش می‌کشد. واقعاً هیچ چیز به ما داده نمی‌شود - ما می‌توانیم آن را به عنوان یک بار اضافی ببینیم یا می‌توانیم تصور کنیم که چگونه با فاجعه قریب‌الوقوع کنار بیاییم و فکر کنیم چه توافق‌هایی با خدا - یا هر کس دیگری - برای جلوگیری از فاجعه خواهیم کرد. سوزان فلیت‌وود در نقش "آدلاید" در اوج خود است، زنی که کاملاً در واقعیت ریشه‌دار نیست و تحرکات زیرزمین نیز تنوع لازم را به شدت داستان اصلی اضافه می‌کند، در حالی که ما به آرامی ۲.۵ ساعت به تفکر درباره آنچه ممکن است با نزدیک شدن به آخرالزمان انتخاب کنیم، می‌پردازیم. این فیلم یک تجربه بزرگ‌نمایی است، نه تنها به خاطر عکاسی بلکه همچنین برای تمرکز - که در بعضی لحظات کار آسانی نیست.