فیلم Andrei Rublev 1966

این فیلم که در سال 1988 به عنوان یک اثر مذهبی شناخته شد، داستان زندگی هنرمند مشهور روسی، نقاش آیکون و فِرِسکو را روایت می‌کند. زندگی واقعی او، همان‌طور که از قرن پانزدهم انتظار می‌رود، به خوبی مستند نشده است، بنابراین آندری Tarkovsky، با معذرت از بازی کلامی، بستر نسبتاً خالی برای ترسیم پرتره‌ای از چالش‌ها و رنج‌های این روح الهام‌بخش، misunderstood و گرفتار در...

این فیلم که در سال 1988 به عنوان یک اثر مذهبی شناخته شد، داستان زندگی هنرمند مشهور روسی، نقاش آیکون و فِرِسکو را روایت می‌کند. زندگی واقعی او، همان‌طور که از قرن پانزدهم انتظار می‌رود، به خوبی مستند نشده است، بنابراین آندری Tarkovsky، با معذرت از بازی کلامی، بستر نسبتاً خالی برای ترسیم پرتره‌ای از چالش‌ها و رنج‌های این روح الهام‌بخش، misunderstood و گرفتار در مشکلات دارد. این فیلم ساختار روایت هشت بخشی دارد که رشد او به عنوان یک انسان و هنرمند را با وقایع به‌اصطلاح انقلابی کشورش که به طرز خشن و مکرر به یک نوع وجود منسجم نزدیک می‌شود، پیوند می‌زند. این فیلم به نقش کلیسا در این ملت مذهبی و پر از خرافات می‌پردازد و هم‌زمان ارتباطی کمتر تهاجمی بین رشته‌های کمونیستی غالب در فیلم‌های دولتی آن زمان و شخصیت‌های نمادین تاریخ روسیه را به تصویر می‌کشد. تصاویری که در این فیلم ارائه شده، گاهی اوقات به طرز خلاقانه‌ای پیچیده و گیج‌کننده است؛ داستان به هیچ وجه خطی نیست و ما با تفسیر غیرمستقیمی نه تنها از زندگی او، بلکه از زندگی در یک ملت نوپا که در حال خروج از یک وجود تقریباً اولیه است، مواجه می‌شویم - و این خود جذاب است (اگرچه همیشه دنبال کردن و درک آن آسان نیست). این فیلم نه تنها دیدگاه مرد عنوان، بلکه دیدگاه مرد پشت دوربین را نیز به تصویر می‌کشد - توالی‌ای به طرز شگفت‌انگیزی مؤثر از مفاهیم زیبا که لایه‌های پیچیدگی‌هایی را از طبیعت انسانی در تمام جلوه‌های آن به نمایش می‌گذارد. جالب است که با وجود طول بیش از سه ساعت، فیلم به راحتی پیش می‌رود و آناتولی سولونیتسین احساس انسانیت فوق‌العاده‌ای را با شخصیت خود منتقل می‌کند. اگر فرصتی برای دیدن این فیلم بر روی پرده سینما پیدا کنید، قطعاً ارزشش را دارد - به‌ویژه ده دقیقه آخر که برخی از هنرهای شگفت‌انگیز او را در رنگ‌های درخشان به نمایش می‌گذارد.