فیلم Tinker Tailor Soldier Spy 2011

روسی‌ها یک نفوذی در سرویس اطلاعات بریتانیا (که به آن «سیرک» گفته می‌شود) قرار داده‌اند. جورج اسمایلی (با بازی گری اولدمن) که از سیرک اخراج شده بود، اکنون به‌طور مخفیانه دوباره استخدام شده تا این نفوذی را پیدا کند. او تیم کوچکی را گرد هم می‌آورد و به بررسی اوضاع می‌پردازد. گزینه‌ها بسیارند: پرسی (با بازی توبی جونز)، استرهاس (با بازی دیوید دنسیک)، روی بلند...

روسی‌ها یک نفوذی در سرویس اطلاعات بریتانیا (که به آن «سیرک» گفته می‌شود) قرار داده‌اند. جورج اسمایلی (با بازی گری اولدمن) که از سیرک اخراج شده بود، اکنون به‌طور مخفیانه دوباره استخدام شده تا این نفوذی را پیدا کند. او تیم کوچکی را گرد هم می‌آورد و به بررسی اوضاع می‌پردازد. گزینه‌ها بسیارند: پرسی (با بازی توبی جونز)، استرهاس (با بازی دیوید دنسیک)، روی بلند (با بازی کیران هایندز) و بیل هایدن (با بازی کالین فرث). دوست قدیمی‌اش، کنترل (با بازی جان هرت)، حتی خود جورج را به عنوان نفوذی مشکوک می‌دانست. این فیلم به کارگردانی توماس آلفردسون، یکی از کارگردانان مورد علاقه من، ساخته شده است. او همچنین فیلم‌های تحسین‌شده‌ای نظیر «بگذار آن یکی بیاید» و «چهار سایه قهوه‌ای» را کارگردانی کرده است. او در خلق فضایی تاریک و مرموز مهارت دارد و در این فیلم نیز به خوبی عمل کرده است. ریتم فیلم کند است، موسیقی کم است و رنگ‌ها کهنه و محو شده‌اند، که برای یک فیلم جاسوسی مناسب است. تماشای این فیلم مانند تماشای یک معماست که به آرامی در مقابل شما حل می‌شود. نیاز به زمان دارد تا به درستی شکل بگیرد و باید به دقت به همه اجزا توجه کنید. چیزهای خوب زمان می‌برند و این فیلم این را درک می‌کند. بیننده باید با دقت تماشا کند، زیرا فیلم مداوم از حال به گذشته می‌رود. افرادی که مرده‌اند در خاطرات گذشته دوباره زنده می‌شوند تا به ما در ساخت تصویر نهایی کمک کنند. آخرین کلمات... این فیلم برای همه جذاب نخواهد بود، زیرا نیاز دارد که بیننده فعال باشد، با دقت تماشا کند و روایت کند را درک کند. من با کمال میل اعتراف می‌کنم که سه بار سعی کردم این فیلم را تماشا کنم تا بالاخره موفق شدم تمام آن را ببینم. من معمولاً طرفدار این نوع فیلم‌ها نیستم، اما همیشه می‌توانم بازیگری فوق‌العاده و کارگردانی بی‌نظیر را تحسین کنم و به همین دلیل این فیلم تبدیل به چیزی فراتر از یک فیلم جاسوسی می‌شود. این فیلم درباره افرادی است که در لبه یک جنگ زندگی می‌کنند، در تلاش برای بقا و پیدا کردن تهدیدی که ممکن است دیوار را بشکند و امپراتوری بریتانیا را نابود کند. بازیگران عالی، تصویربرداری زیبا و داستانی جذاب. «تینکر تیلور سولجر اسپای» واقعاً یک فیلم کند است، اما در پایان ارزشش را دارد، حتی اگر نتوانم پیش‌زمینه آن را غیرقابل پیش‌بینی توصیف کنم. احساس می‌کنم که پیچیدگی فیلم به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد نیست. اگر در ابتدای فیلم آنچه را که فکر می‌کردم قرار است اتفاق بیفتد یادداشت می‌کردم و در پایان چک می‌کردم، احتمالاً بیشتر درست می‌بودم - حداقل از نظر کلیت. این به معنای خودبزرگ‌بینی نیست، فقط احساس می‌کنم که فیلم به طور مکرر ما را با پیچیدگی‌های کاذب مواجه می‌کند. تنها بخشی که به‌راحتی متوجه نشدم، بخش‌های پلیاکوف بود. تمام بازیگران عملکردهای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهند، که در این میان گری اولدمن (اسمایلی) و کالین فرث (هایدن) بیشتر از همه خودنمایی می‌کنند. همچنین تام هاردی (تار)، مارک استرانگ (پرایدو)، بندیکت کامبربچ (گیلام)، استیون گراهام (وستربی) و توبی جونز (آلایلین) هم در این فیلم حضور دارند. با چنین فهرستی نمی‌توانید اشتباه کنید. استعدادهای روی پرده، وقایع را به دوش می‌کشند، اما این فیلم هنوز هم شما را در حال تماشا و توجه نگه می‌دارد - فقط نه در عمق عمیق. با این حال، من هنوز از تماشای آن لذت بردم. حتماً باید آن را ببینید. **با وجود بازیگران عالی و متن خوب، فیلم خسته‌کننده، راکد، کمی خاکستری و کسل‌کننده است.** این فیلم بازسازی یک فیلم قدیمی از سال 1973 است (که هنوز آن را ندیده‌ام، اما قصد دارم ببینم)، هر دو فیلم اقتباسی از رمانی جاسوسی هستند که توسط جان لو کاره نوشته شده است. با توجه به اینکه داستان اصلی به خاطر کیفیتش شناخته شده و این فیلم یک تولید بزرگ و با بازیگران مشهور است، انتظار یک فیلم عالی داشتم... اما حقیقت این است که از این انتظار ناامید شدم. فیلم به اندازه‌ای که دوست داشتم، جالب و خوب نبود. در واقع، فیلم دارای بازیگران مشهور زیادی است، که قوی‌ترین و تأثیرگذارترین عملکرد را گری اولدمن به ما ارائه می‌دهد. این بازیگر لهجه انگلیسی خود را بازیابی کرده و به‌خوبی به شخصیت adapts می‌شود و کاملاً شایسته نامزدی اسکار برای بهترین بازیگر آن سال است. به جز او، توبی جونز و کالین فرث نیز در این فیلم درخشان عمل کردند، اما بندیکت کامبربچ، جان هرت و تام هاردی هم از آن‌ها عقب نمی‌مانند. داستان نسبتاً ساده است: در میان جذابیت‌های جنگ سرد، MI6 سعی داشت یک افسر شوروی را در بوداپست فراری دهد. این افسر هویت یک دوگانه‌عامل را می‌دانست که در خدمات بریتانیا مخفی بود. با این حال، عملیات به شدت بد پیش می‌رود و به رهبران MI6 واضح می‌شود که واقعاً یک یا چند خائن در داخل سرویس مخفی وجود دارد. برای فهمیدن اینکه آن‌ها کیستند، جورج اسمایلی، یک مأمور بازنشسته با تجربه بسیار بالا را فرا می‌خوانند. از نظر فنی، نمی‌توانم از تصویربرداری تاریک و نحوه تلاش فیلم برای بازسازی جو کثیف، مه‌آلود و تا حدی پارانوئید لندن در دوران جنگ سرد قدردانی نکنم، به‌علاوه جو خانه‌های بریتانیایی در آن زمان و تمام تلاش‌های صورت گرفته در طراحی صحنه و لباس. فیلم در تلاش خود برای انتقال ما به زمان و زمینه مؤثر است و قادر است خود را در یک محیط به‌طرز خوشایندی پارانوئید قرار دهد، جایی که همه به یکدیگر مشکوک هستند. این فیلم یک فیلم اکشن نیست و بنابراین، جلوه‌های ویژه آن کم و مختصر هستند و عملکردی دارند. با وجود بازی‌های قوی از سوی بازیگران و منبع عالی داستان و فیلمنامه خوب نوشته شده، فیلم دو مشکل اصلی دارد: جو و ریتم. توماس آلفردسون به عمد فیلم را کند کرده و این باعث می‌شود فیلم خسته‌کننده و کسل‌کننده شود، اگر به کم‌تحرکی، دیالوگ‌های بی‌پایان، و اینکه چگونه هر عمل و حرکت به درازا کشیده می‌شود، اضافه کنیم. همچنین، باید به نام‌های شخصیت‌های مختلف و نقش آن‌ها در فیلم بسیار توجه کنید، وگرنه هرگز نمی‌توانید در حین تماشا داستان را درک کنید. بسیاری از افراد به یاد خواهند آورد که اقتباس شگفت‌انگیز بی‌بی‌سی از این داستان جان لو کاره با بازی مرحوم سر الک گینیس به عنوان شخصیت سنجیده و حکیم «جورج اسمایلی» چگونه بود. این بار، این اقتباس تقریباً برتر، گری اولدمن را در آن نقش قرار می‌دهد. چه نقشی؟ خوب، او که به تازگی بازنشسته شده، دوباره توسط «سی» (جان هرت) استخدام می‌شود تا سعی کند یک جاسوس کا گ ب را در عمق MI6 پیدا کند. می‌توان گفت که با شروع این داستان، متوجه می‌شویم که تعداد زیادی مظنون وجود دارد و داستان به‌خوبی نوشته شده ما را با سناریوهای مشکوکی بمباران می‌کند که ممکن است حقیقت داشته باشند، ممکن است نیمه‌حقیقت باشند، یا ممکن است فقط سرنخ‌های واقعی باشند! یک گروه فوق‌العاده از بازیگران بریتانیایی به این داستان پیچیده اما غیرپیچیده غنای بیشتری می‌بخشند. تام هاردی، کالین فرث و حتی مارک استرانگ که معمولاً چندان تأثیرگذار نیست، به خوبی در این داستان نقش‌آفرینی می‌کنند، اما تحسین من به توبی جونز با بازی «آلایلین» و بندیکت کامبربچ در نقش «گیلام» می‌رسد. توماس آلفردسون این فیلم را به خوبی ریتم‌بندی کرده است. ممکن است در برخی از مواقع کند به نظر برسد، اما در بار دوم که تماشا کردم، دریافتم که دیالوگ‌ها و تلاش‌های دقیق بازیگران و همچنین تولید دوره‌ای بسیار خوب ساخته شده، عمق بیشتری دارند. این فقط نشان می‌دهد که گاهی اوقات کمتر می‌تواند بیشتر باشد وقتی که نوشتن و بازی به طور مشترک بار سنگین را به دوش می‌کشند و جلوه‌های بصری و افکت‌های ویژه در جعبه‌های خود باقی می‌مانند.