فیلم White Sun of the Desert 1970

سناریوهایی که "سوخوف" (آنتولی کازنتسوف) به عنوان یک سرباز بازگشته در آن قرار می‌گیرد، به طرز جالبی کمدی است. او مصمم است که به خانه‌اش برگردد و در کنار همسرش، که در صحنه‌های ابتدایی فیلم دیده می‌شود، به آرامش و سکون برسد. متأسفانه سرنوشت برای او برنامه‌های دیگری دارد. او "سعید" (اسپارتاک میشولین) را نجات می‌دهد که تا گردن در شن مدفون شده و به...

سناریوهایی که "سوخوف" (آنتولی کازنتسوف) به عنوان یک سرباز بازگشته در آن قرار می‌گیرد، به طرز جالبی کمدی است. او مصمم است که به خانه‌اش برگردد و در کنار همسرش، که در صحنه‌های ابتدایی فیلم دیده می‌شود، به آرامش و سکون برسد. متأسفانه سرنوشت برای او برنامه‌های دیگری دارد. او "سعید" (اسپارتاک میشولین) را نجات می‌دهد که تا گردن در شن مدفون شده و به سرعت درگیر جستجوی انتقام او و همچنین نبردی بین ارتش شوروی و یک مبارز محلی به نام "عبدالله" (کاخی کاوسادزه) می‌شود. آنچه که قهرمان ما باید در آن بجنگد، نه تنها نبردها، بلکه حرمسرا و نه همسر اوست که شامل نه کنیز است و او باید آنها را ایمن نگه دارد - یا حداقل تا جایی که بتواند! در همین حین، این زنان فکر می‌کنند که او شوهر جدیدشان است و در حالی که او فقط به بازگشت به خانه فکر می‌کند، مشخص می‌شود که این کار به این سادگی‌ها نیست. این فیلم درام به خوبی با شخصیت‌پردازی جذاب و تلاش قوی کازنتسوف به عنوان بازیگر اصلی، صحنه‌های جنگی را با اندکی رومانس و یک مسلسل مهم ترکیب می‌کند. این فیلم به نوعی شبیه "گونگا دین" شرقی است که با سرعتی مناسب و پر از اکشن، شیطنت و فریب همراه است. شخصیت‌ها همگی نقص‌هایی دارند - در اینجا چندان فرشته‌ای وجود ندارد، هرچند "وره‌اشچاگین" (پاول لوسپکایف) که دائماً مست است، به نوعی شبیه جن است و در مواقع لازم ظاهر می‌شود، مانند "سعید" نجات‌یافته. عکاسی از بیابان به خوبی صحنه را تنظیم می‌کند و کل فیلم به طرز زیبایی بین انسانیت با شرافت و ابسوردیسم تضاد ایجاد می‌کند. تنها چیزی که واقعاً نیاز دارد، کمی از موسیقی انیو موریکونه است. تماشای آن ارزشمند است.