فیلم Conflict 1945

دکتر همیلتون به مکتب روانشناسی فرویدی تعلق دارد و بر این باور است که عشق به جای پول، ریشه تمام شرهاست. فیلم «درگیری» به کارگردانی کورتیس برناردت و به‌صورت مشترک نوشته آرتور تی. هورمن، دوایت تیلور، رابرت سیودماک و آلفرد نیومن ساخته شده است. در این فیلم همفری بوگارت، الکسیس اسمیت، سیدنی گرین‌استریت، روز هوبارت، چارلز دریک و گرانت میچل به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی توسط...

دکتر همیلتون به مکتب روانشناسی فرویدی تعلق دارد و بر این باور است که عشق به جای پول، ریشه تمام شرهاست. فیلم «درگیری» به کارگردانی کورتیس برناردت و به‌صورت مشترک نوشته آرتور تی. هورمن، دوایت تیلور، رابرت سیودماک و آلفرد نیومن ساخته شده است. در این فیلم همفری بوگارت، الکسیس اسمیت، سیدنی گرین‌استریت، روز هوبارت، چارلز دریک و گرانت میچل به ایفای نقش پرداخته‌اند. موسیقی توسط فردریک هولندر و فیلم‌برداری توسط مریت بی. گرسد انجام شده است. «درگیری» با گذشت سال‌ها هنوز مورد توجه قرار نگرفته و شایسته است که دوباره مورد ارزیابی قرار گیرد، به ویژه از سوی طرفداران فیلم‌های نوآر. داستان درباره ریچارد میسون (با بازی بوگارت) است که در یک ازدواج بی‌عشق با کاترین (هوبارت) گرفتار شده و این رنج او با عشق به خواهرزنش، اوولین (اسمیت)، تشدید می‌شود. پس از تحمل فراوان، ریچارد همسرش را می‌کشد و قصد دارد اوولین جوان‌تر را به زندگی‌اش وارد کند. اما وقتی ریچارد شروع به دیدن همسرش در شهر می‌کند و اشیای کوچک او پیدا می‌شود، او به عقل خود شک می‌کند. در اصل، این فیلم یک تریلر روانشناختی است که با عناصری از اکسپرسیونیسم آلمانی ترکیب شده است، که این موضوع با توجه به اینکه برناردت و سیودماک از اجزای کلیدی تولید هستند، چندان تعجب‌آور نیست. زاویه تحلیل روانشناختی که در این فیلم به تصویر کشیده شده، قطعاً به یکی از ویژگی‌های بارز چرخه فیلم‌های نوآر تبدیل می‌شود و در اینجا داستانی جالب را شکل می‌دهد، زیرا برناردت و گرسد آن را در سایه‌های سنگین، خیابان‌های بارانی و جاده‌های کوهستانی خطرناک به تصویر می‌کشند. فضای غم‌انگیز و سرنوشت‌ساز در طول فیلم مشهود است و ritmo فیلم به عمد آرام انتخاب شده تا با تن‌های غمگین ریچارد میسون، یک تهدید نگران‌کننده، همخوانی داشته باشد. خوب، شما نیازی به یک کارآگاه خبره ندارید تا بفهمید چه اتفاقی در حال وقوع است، بنابراین افشای داستان در پایان فیلم کمی از شدت آن کاسته است، اما سفر پر از جو و اتمسفر فیلم به‌خوبی ارزش دیدن دارد. دوربین برناردت اغلب مانند یک تماشاگر فضول به بررسی کارهای پیچیده میسون می‌پردازد و در عین حال هولندر موسیقی متناسب با موضوع را به صحنه‌ها اضافه می‌کند. بوگارت به نوعی مجبور به بازی در این فیلم شد، اما در نهایت مشخص است که اگرچه او در ابتدا ناراضی بود، اما یکی از جذاب‌ترین نقش‌های کارنامه شگفت‌انگیز خود را به تصویر کشیده است. گرین‌استریت نیز به نقش همیشگی خود ادامه می‌دهد و در اینجا نقش روانشناس دوست خانوادگی را بازی می‌کند که جمله‌های تاثیرگذار را در حالی که از دیگران جلوتر است، بیان می‌کند. متأسفانه، دو شخصیت زن اصلی به ویژه اوولین، از فیلمنامه محکم دیگر بهره‌مند نمی‌شوند و هرگز فرصتی برای ایجاد پل عاطفی قوی با ساختار روان‌شناختی ریچارد میسون پیدا نمی‌کنند. با این حال، وقتی بوگارت به عنوان یک قاتل غیرقابل کنترل با بارانی و کلاه فدورا در صحنه حاضر می‌شود و کارگردانی که می‌داند او را در سناریوهای بصری مناسب قرار دهد، در این صورت نقاط ضعف نمی‌تواند نقاط قوت فیلم را تحت تأثیر قرار دهد. ۷/۱۰