فیلم Climax 2018

یک گروه رقص فرانسوی که برای یک آخر هفته طولانی در نوعی ساختمان مدرسه اقامت دارند، بعد از تکرار تمرینات تصمیم می‌گیرند که جشن بگیرند، در حالی که طوفان برفی شدیدی در بیرون در حال وقوع است. شخصی نوشیدنی را مخلوط می‌کند و اوضاع به هم می‌ریزد. صحنه‌های رقص جذاب و بصری درخشان هستند، اجراها به طرز عجیبی واقعی و کاملاً اغراق‌آمیزند و هرج و مرج...

یک گروه رقص فرانسوی که برای یک آخر هفته طولانی در نوعی ساختمان مدرسه اقامت دارند، بعد از تکرار تمرینات تصمیم می‌گیرند که جشن بگیرند، در حالی که طوفان برفی شدیدی در بیرون در حال وقوع است. شخصی نوشیدنی را مخلوط می‌کند و اوضاع به هم می‌ریزد. صحنه‌های رقص جذاب و بصری درخشان هستند، اجراها به طرز عجیبی واقعی و کاملاً اغراق‌آمیزند و هرج و مرج و ویرانی شدت و یادآوری عمیقی دارند. شات‌های طولانی و پیوسته، یکی از آن‌ها به مدت بیش از ۴۰ دقیقه، رقصندگان را دنبال می‌کند در حالی که مواد مخدر اثر می‌گذارد و هر نشانه‌ای از انسانیت به فراموشی سپرده می‌شود. فیلمی وحشتناک، شدید و کابوس‌وار که هرگز به کسی توصیه نمی‌کنم و احتمالاً هرگز دوباره نخواهم دید، اما به طرز دیوانه‌واری خوب بود. این فیلم مرا به مصرف بیشتر مواد مخدر ترغیب می‌کند، اما همچنین باعث می‌شود هرگز دوباره به آن فکر نکنم... هشدار داده می‌شود که این فیلم مناسب افراد ضعیف‌النفس نیست؛ شدیدترین فیلمی که در مدت زمان طولانی دیده‌ام. این فیلم، _Climax_، آخرین اثر گاسپار نوé، provocateur آرژانتینی-فرانسوی، یک اثر آشفته، فاسد و شگفت‌انگیز است که از ابتدا تا انتها به شدت آن را دوست داشتم و هرگز نمی‌خواهم دوباره آن را ببینم. با نگاهی به _Lord of the Flies_ (1954) از طریق هیرونیموس بوش یا زدیسلاو بکسینسکی، _Climax_ ممکن است نتیجه ترکیب _Salò o le 120 giornate di Sodoma_ (1975) پیر پائولو پازولینی، _mother!_ (2017) دارن آرونوفسکی و _Step Up_ (2006) آن فلتچر باشد؛ یک فیلم رقص که به یک فیلم ترسناک تبدیل می‌شود و سپس تلاش می‌کند تا جهنم واقعی را به تماشاگر نشان دهد. در این معنا، این فیلم به خوبی با آثار نوé همخوانی دارد، زیرا بر روی فروپاشی جسمی، فروپاشی روانی و آنچه می‌توان "روان سوخته" نامید تمرکز دارد. با این حال، با توجه به اینکه او شخصیتی افسانه‌ای در سینمای جهان است و با توجه به اینکه موضوعات غالب او به خوبی شکل‌گرفته‌اند، عجیب است که در طول بیست سال فعالیت، نوé تنها چهار فیلم بلند قبل از _Climax_ ساخته است؛ _Seul contre tous_ (1998)، _Irréversible_ (2002)، _Enter the Void_ (2009) و _Love_ (2015). اگر یکی از آن‌ها را دیده باشید، می‌دانید که شهرت او در زمینه افراط و فشار به شخصیت‌ها و تماشاگرانش کاملاً به‌جا است و با _Climax_، او این فشار را بیشتر از هر زمان دیگری به تماشاگر و شخصیت‌ها وارد می‌کند. در حالی که صحنه‌های خشونت در این فیلم به حدی افراطی نیستند که در برخی از آثار گذشته‌اش دیده ایم، اثر تجمعی آن بسیار شدیدتر است. این فیلم به نوعی آزمون طاقت‌فرسا است، حتی با مدت زمان ۹۶ دقیقه، اما این دقیقاً همان هدف است – نوé می‌خواهد تماشاگران در پایان کاملاً خسته شوند و از تکنیک‌های متعددی برای دستیابی به این هدف استفاده می‌کند. در زمستان سال ۱۹۹۶ و به ادعای بر اساس یک حادثه واقعی در آن سال در فرانسه، فیلم بر روی یک گروه رقص تمرکز دارد که در حال آماده‌سازی برای یک تور ملی هستند. پس از پایان تمرینات، گروه شروع به جشن می‌کنند و اکثر آن‌ها با یکدیگر درباره روابط جنسی و مواد مخدر صحبت می‌کنند. در حالی که ما عمدتاً با سلوا (سوفیا بوتلا)، طراح رقص گروه، همراه هستیم، چندین شخصیت دیگر نیز به خوبی پرورش داده می‌شوند. با پیشرفت شب، مشخص می‌شود که یکی از اعضای گروه، سانگریا را با LSD قوی مخلوط کرده است. اما به زودی، اثر دارو آغاز می‌شود و هر یک از اعضای گروه به نوعی جهنم شخصی از پارانویا و پرخاشگری می‌رسند. فیلم با یک صحنه انتزاعی و توصیف‌ناپذیر از سفیدی مطلق آغاز می‌شود و پس از آن دختری با لباسی سیاه به تصویر می‌آید که در حال تقلاست. دوربین به صورت ۳۶۰ درجه می‌چرخد و نشان می‌دهد که ما در یک مکان ایزوله و در وسط زمستان هستیم. پس از این صحنه، فیلم به مراحل مختلفی از رقص و مکالمات میان رقصندگان می‌پردازد و در نهایت به هرج و مرج و ویرانی ناشی از مصرف مواد می‌رسد. در این سه بخش، ما نه تنها شاهد رقص و تعاملات اجتماعی هستیم، بلکه به یک سفر نمادین از بهشت به جهنم در دنیای انسانی نیز می‌پردازیم. موسیقی فیلم به طور مداوم در حال پخش است و بر شدت تجربه افزوده می‌شود، در حالی که صحنه‌های خشونت و ویرانی به اوج خود می‌رسند. در نهایت، _Climax_ یک اثر هنری است که به شدت از لحاظ تکنیکی قوی است و به نوعی تصویری معاصر از جهنم را به نمایش می‌گذارد. این فیلم به طرز شگفت‌انگیزی جذاب و در عین حال نگران‌کننده است و تجربه‌ای غیرقابل فراموش را برای تماشاگر به ارمغان می‌آورد. این یک اثر نابغه‌ای است؛ نابغه‌ای که دیوانه‌وار و منحرف است، اما همچنان نابغه است.