فیلم Racer and the Jailbird 2017

فیلم _Le Fidèle_ یک آشفتگی مطلق است و یکی از بدترین نمونه‌هایی است که تاکنون دیده‌ام از روایت‌هایی که به طور سیستماتیک خود را تضعیف و نابود می‌کنند و نمی‌توانند وزن مجموعه‌ای از کلیشه‌ها، ملودرام و تصمیمات غیرقابل توجیه (از سوی هم فیلمسازان و هم شخصیت‌ها) را تحمل کنند. تصور کنید یک پروژکتور بدجنس در اتاق پروژکتورش نشسته و سعی دارد به شیوه‌های شیطانی فکر...

فیلم _Le Fidèle_ یک آشفتگی مطلق است و یکی از بدترین نمونه‌هایی است که تاکنون دیده‌ام از روایت‌هایی که به طور سیستماتیک خود را تضعیف و نابود می‌کنند و نمی‌توانند وزن مجموعه‌ای از کلیشه‌ها، ملودرام و تصمیمات غیرقابل توجیه (از سوی هم فیلمسازان و هم شخصیت‌ها) را تحمل کنند. تصور کنید یک پروژکتور بدجنس در اتاق پروژکتورش نشسته و سعی دارد به شیوه‌های شیطانی فکر کند. او خیلی خلاق نیست، بنابراین تنها چیزی که به ذهنش می‌رسد این است که فیلم _Heat_ مایکل مان (1995) را نشان دهد و به جای پایان آن، پایان فیلم _Terms of Endearment_ (1983) یا _Beaches_ (1988) گری مارشال را به آن بچسباند. عدم تناسب بین 90 دقیقه اول _Fidèle_ و نیم ساعت آخر آن نه تنها شوکه‌کننده است بلکه مضحک نیز هست، زیرا فیلمنامه به طور غیرقابل توجیهی از یک فیلم دزدی به یک داستان غم‌انگیز تبدیل می‌شود که اینقدر بد است، اما در عین حال با خود شیفته و مطمئن از عمق خود، تا جایی که انتظار می‌رفت کرک کامرون هم در آن ظاهر شود. اما اینکه اوضاع به این شکل پیش برود، به هیچ وجه امری مسلم نیست. نوشته توماس بیدگین، نوئه دبره و میکائل راسکام و با کارگردانی راسکام، این فیلمسازان دارای سوابق قابل توجهی هستند که وعده‌های زیادی می‌دهند. بیدگین بیشتر به خاطر همکاری‌هایش با ژاک اودیار شناخته شده است و به نوشتن فیلمنامه‌های _Un prophète_ (2009) و _Dheepan_ (2015) کمک کرده است و همچنین در _À perdre la raison_ (2012) جوآکیم لافوسه کار کرده است. به طور خلاصه، این افراد در زمینه ساخت داستان خبره هستند. با این حال، یک پرچم قرمز وجود دارد. بیدگین همچنین فیلمنامه _De rouille et d'os_ (2012) را نوشته که بسیار بد بود و به داستان کوتاه‌های عالی کریگ دیویدسون که بر اساس آن ساخته شده بود، توهین کرد. البته، جواهر واقعی در این لیست راسکام است که _Fidèle_ سومین فیلم بلند اوست. فیلم اول او _Rundskop_ (2011) بود که یک اثر فوق‌العاده و ویرانگر بود و به شدت بر روی هر گونه خوشبینی‌ای که ممکن است به آن داشته باشید، ضربه می‌زد. _Rundskop_ یکی از بهترین فیلم‌های سال بود و به درستی برای بهترین فیلم خارجی‌زبان در جوایز اسکار 2012 نامزد شد و جوایز زیادی در جشنواره‌های مختلف کسب کرد. راسکام به دنبال آن با _The Drop_ (2014) که خوب بود، اما چیز خاصی نبود، ادامه داد. استعداد بازیگری در _Fidèle_ نیز نشان‌دهنده یک محصول با کیفیت بالا است. شوئنارتس بازیگری پرشور است که با جوانی رابرت دنیرو مقایسه شده و معمولاً در هر فیلمی خوب بازی می‌کند، حتی اگر فیلم اطرافش بد باشد. آدله اکسارچوپولوس چندان شناخته‌شده نیست، اما در فیلم _La vie d'Adèle – Chapitres 1 & 2_ (2013) که بیش از بیست جایزه بهترین بازیگر زن را برنده شد، مجذوب‌کننده بود. با هم، شوئنارتس و اکسارچوپولوس زوجی جذاب می‌سازند و شیمی جنسی بین آنها به راحتی قابل حس است. با توجه به همه این موارد، در 90 دقیقه اول، _Fidèle_ به خوبی پیش می‌رود - کمی اغراق‌آمیز است، اما به خوبی ساخته شده و به اندازه کافی لذت‌بخش است. داستان نسبتاً آشنایی است؛ آیا عشق یک زن خوب می‌تواند دزد تکراری با قلبی طلا را نجات دهد؟ جینو "جیجی" ونوربیک (شوئنارتس) دزدی است که به عنوان فروشنده خودرو پنهان شده (که "جیل‌برد" عنوان وحشتناک انگلیسی است که به هیچ وجه حاضر به استفاده از آن نیستم) و بنی‌دیکت "بی‌بی" دلهانی (اکسارچوپولوس) در شرکت ساختمانی پدرش کار می‌کند، اما وقت آزادش را در پیست مسابقه می‌گذرانید. آنها توسط برادرش برنارد (توماس کومانس) معرفی می‌شوند و به سرعت عاشق هم می‌شوند. اما با گذشت زمان، جیجی متوجه می‌شود که پنهان کردن حقیقت کار دشواری است. با این حال، فیلمنامه به طرز عجیبی تغییر جهت می‌دهد و به سمت داستانی کاملاً متفاوت می‌رود. از جمله عناصری که در _Rundskop_ نیاز به بهبود داشت، معرفی چندین خط داستانی بود که به خوبی در روایت کلی جا نمی‌گرفتند. حالا این عدم ادغام را تصور کنید و چندین هزار برابر بزرگ کنید تا به چگونگی ناهماهنگی نیم ساعت پایانی _Fidèle_ با آنچه پیش از آن آمده است، پی ببرید. اما تنها مشکل این نیست که فیلم دچار بحران هویت شده و به چیزی کاملاً متفاوت تبدیل می‌شود. ممکن است این تغییر را ببخشید اگر آن چیز متفاوت به خوبی نوشته شده باشد. به عنوان یک فیلم دزدی، _Fidèle_ به خوبی عمل می‌کند، اما به عنوان یک داستان غم‌انگیز، وحشتناک است. راسکام سعی می‌کند خیلی چیزها را در یک بازه زمانی کوتاه جا بدهد. نیم ساعت پایانی فیلم به طور تصادفی از موضوعاتی چون باج‌خواهی از پدر بی‌بی تا مشکلات جیجی در بازگشت به زندگی مجرمانه پیش می‌رود و در نهایت به سرطان تخمدان و مبارزه با آن ختم می‌شود. راسکام تمام این موارد را با جدیت مضحکی اداره می‌کند که به هیچ‌وجه جز احساسات ناپسند به چیزی تبدیل نمی‌شود. او مدام ملودرام را بر روی کلیشه و ناامیدی می‌چیند. تماشاگران در سالن نمایش وقتی شخصیت‌ها با بدبختی‌های مداوم روبه‌رو می‌شوند، شروع به خنده کردند. هیچ گونه تأثیر کاتارتیک یا احساس پاکسازی عاطفی وجود ندارد و شخصیت‌ها هیچ درسی از این تجربیات نمی‌آموزند. و در نهایت، واقعاً ناامیدکننده است که اجزای فردی فیلم به خوبی ساخته شده‌اند. بازیگری قوی است و کارگردانی راسکام قابل پیش‌بینی قوی است. حتی پایان فیلم، صحنه نهایی که جیجی در حال رانندگی در شهر است، به طرز فوق‌العاده‌ای به تصویر کشیده شده و مکالمه‌اش با بی‌بی واقعاً من را شگفت‌زده کرد. با این حال، با وجود اینکه مقصد رضایت‌بخش است، چگونگی رسیدن به آن آنقدر مضحک است که هر گونه حس موفقیتی را کاملاً بی‌معنا می‌کند. این واقعاً تأسف‌آور است، زیرا علی‌رغم اینکه اکثر فیلم به‌تنهایی به خوبی ساخته شده، کلیت آن یک فاجعه است. ناامیدی بزرگی از کارگردانی که تنها هفت سال پیش تمام پتانسیل‌های لازم را نشان داد.