فیلم Hamlet 1948

آیا تا به حال متوجه شده‌اید که لورنس الیویه هرگز به دوربین نگاه نمی‌کند وقتی در این فیلم صحبت می‌کند؟ حتی در قوی‌ترین مونولوگ‌هایش، او همیشه از برقراری تماس چشمی مستقیم با تماشاگران خودداری می‌کند! "هملت" او در اینجا نماینده‌ای قطعی از این شخصیت پرآشوب شکسپیری است و با ترکیب آن با یک بازیگران به‌خوبی انتخاب شده، ما با درام تراژیک جذابی به مدت دو...

آیا تا به حال متوجه شده‌اید که لورنس الیویه هرگز به دوربین نگاه نمی‌کند وقتی در این فیلم صحبت می‌کند؟ حتی در قوی‌ترین مونولوگ‌هایش، او همیشه از برقراری تماس چشمی مستقیم با تماشاگران خودداری می‌کند! "هملت" او در اینجا نماینده‌ای قطعی از این شخصیت پرآشوب شکسپیری است و با ترکیب آن با یک بازیگران به‌خوبی انتخاب شده، ما با درام تراژیک جذابی به مدت دو ساعت و نیم روبرو هستیم که به خوبی کارگردانی شده و نورپردازی فوق‌العاده‌ای دارد. پدرش کشته شده و مادرش "جرترود" (ایلین هارلی) با برادرش، اکنون پادشاه، "کلادیوس" (باسیلی سیدنی) ازدواج کرده است. "هملت" مشکوک است که این مرد در آن قتل نقش داشته و به احتمال زیاد مادرش نیز همین احساس را دارد - اما او نمی‌تواند چیزی را اثبات کند. در اینجاست که روح پدرش کمک می‌کند - او رازهای قتلش را فاش می‌کند و پسر تصمیم می‌گیرد این اعمال را در یک نمایشنامه بگنجاند که امیدوار است بتواند قاتلان را شرمنده کرده و روحشان را آزار دهد. اما اوضاع به خوبی پیش نمی‌رود و یک درگیری ناگوار در اتاق مادرش باعث می‌شود او به‌طور رسمی به انگلستان فرستاده شود، اما در راه با دزدان دریایی مواجه می‌شود که ممکن است او را به خانه بازگردانند تا با دروغ‌گویان و نقشه‌کش‌های دربار روبرو شود. تفسیر استادانه الیویه از این شخصیت پرآشوب و متزلزل احتمالاً نزدیک‌ترین چیزی است که به نیت نویسنده می‌رسد. با این حال، او نسخه‌ای مختصر از متن را ارائه می‌دهد (من این نمایش را سال‌ها پیش روی صحنه RSC با کنث برانا دیدم و بیش از چهار ساعت به طول انجامید) پس او مجبور است برخی از دیالوگ‌ها را قربانی کند، اما این مهم نیست، زیرا عکاسی تاریک و غم‌انگیز بار سنگین حمایت را به دوش می‌کشد و ما واقعاً می‌توانیم به اندازه کافی ببینیم که جایگزین‌های توصیفی را جبران کند. ژان سیمونز در نقش "افلیا" جوان فوق‌العاده است - زنی که "هملت" به او علاقه‌مند است، اما پدرش "پولونیوس" (فلکس آیلمر) به شدت او را از نزدیکی به "هملت" برحذر داشته است! این رابطه زمانی که پدرش نیز قربانی قتل می‌شود، بیشتر تحت فشار قرار می‌گیرد. سیدنی نیز در اینجا به خوبی نقش پادشاه را ایفا می‌کند که به تدریج با احساس گناه از جرمش دست و پنجه نرم می‌کند - و همان‌طور که همیشه با این نویسنده، آن نزول اجتناب‌ناپذیر به جنون به طرز جذابی با یک سری مونولوگ‌های روزافزون ناامیدکننده ارائه می‌شود. پایان طولانی این داستان به معنای واقعی کلمه تجسم تراژدی و سردرگمی است - با سم فراوان: اما به ندرت به دهان درست می‌رود و در پایان این "فورتینبراس" است که وعده می‌دهد این داستان را به هر کسی که گوش می‌دهد بگوید. داستانی محکم و جذاب، با پیچ و خم‌ها، خیانت و دو رویی، عشق، شرافت و خیانت - همه اجزاء لازم برای یک درام بزرگ با یک بازیگر فوق‌العاده که واقعاً تخیل را به خود مشغول می‌کند.