فیلم Winnie the Pooh: Blood and Honey 2023

این نقد به شدت تحقیرآمیز است و اگر قضاوت کنید، ممکن است به عنوان بدترین اثر سینمایی از زمان «Mesa of Lost Women» (1953) به نظر برسد. «کریستوفر رابین» (نیکولای لئون) fiancé خود را به جنگلی می‌برد که در کودکی با «پو»، «خرگوش»، «ایور» و دیگر شخصیت‌ها بازی می‌کرد. اما او نمی‌داند که در این سال‌ها، شرایط برای دوستانش سخت شده و آنها به خاطر...

این نقد به شدت تحقیرآمیز است و اگر قضاوت کنید، ممکن است به عنوان بدترین اثر سینمایی از زمان «Mesa of Lost Women» (1953) به نظر برسد. «کریستوفر رابین» (نیکولای لئون) fiancé خود را به جنگلی می‌برد که در کودکی با «پو»، «خرگوش»، «ایور» و دیگر شخصیت‌ها بازی می‌کرد. اما او نمی‌داند که در این سال‌ها، شرایط برای دوستانش سخت شده و آنها به خاطر زنده ماندن به آدم‌خواری روی آورده‌اند. این تغییرات نه تنها بر ذهنیت آنها تأثیر گذاشته بلکه در «پو» و «خرگوش» نیاز به انتقام را نیز به وجود آورده است. حالا ما با صحنه‌های خنده‌داری روبرو هستیم. به نظر می‌رسد هر چه بودجه وجود داشت، صرف نوشیدنی‌های الکلی برای بازیگران شده است: لباس‌ها و نورپردازی به شدت ضعیف هستند و فیلمنامه نیز به اندازه بازی‌ها بد است. لئون چهره‌ی قابل قبولی دارد، اما صحنه‌ای که او با دم «ایور» توسط مردی بزرگ‌اندام در لباس خرس زرد نامناسب شلاق می‌خورد و دهانش عسل می‌ریزد، دیدنی است. سینما گاهی اوقات می‌تواند بیش از حد جدی و باارزش باشد و من فکر می‌کنم این فیلم برای اصلاح آن بسیار مناسب است - قطعاً نه جدی است و نه فیلمی که بعد از دیدنش بخواهید به یاد بیاورید. با این حال، سینما پر بود و در طول هشتاد دقیقه‌ای که این اثر بی‌ارزش به طول انجامید، خنده‌های زیادی به گوش می‌رسید. به راحتی می‌توانست یک پروژه مدرسه‌ای باشد - هیچ چیز اینجا استاندارد بالاتری ندارد و گاهی اوقات من را به یاد جلوه‌های ویژه «داکتر هو» در دهه 1970 می‌اندازد - اما من از آن متنفر نبودم. کاملاً وحشتناک است. ریس فریک-واترفیلد... چه کرده‌اید؟ بگذارید ابتدا بگویم که من با ژانر وحشت آشنا هستم و از تماشای فیلم‌های بد لذت می‌برم. من به این فیلم رفتم و می‌دانستم که یک فیلم وحشتناک است. انتظار داشتم حداقل یکی از آن فیلم‌های «می‌دانم این فیلم درجه B وحشتناک و مضحک است، اما چون می‌دانم، خنده‌دار خواهد بود» را ببینم. اما ای وای. و آیا دنباله‌ای هم دارد؟ یک سری وحشتناک دیگر که حالا باید تمام کنم، چون این‌طور مغز و OCD من کار می‌کند. این فیلم واقعاً وحشتناک است. منظورم وحشتناک واقعی است. نمی‌توانستم جلوی خواب‌آلودگی‌ام را بگیرم، تقریباً تماشای آن را متوقف کردم و به همه کسانی که قرار بود آن را ببینند، گفتم که از آن دوری کنند و هر کدام از 100 تا 300 فیلم وحشت دیگری که امسال منتشر می‌شود را تماشا کنند. با این حال، اگر این یک فیلم انیمیشنی وحشتناک بود، فکر می‌کنم عالی می‌شد و به خوبی انجام می‌شد. اما این؟ ای خدا. چه شروع وحشتناکی برای سال 2023 من در تماشای فیلم‌ها. «وینی د پو: خون و عسل» یک چرخش ترسناک به شخصیت‌های محبوب وینی د پو است و تفسیر تاریک و ناآرامی از داستان کلاسیک ارائه می‌دهد. از ابتدا، فیلم با تصویر disturbing ایور به عنوان موجودی آدم‌خوار، حال و هوای غم‌انگیزی را ایجاد می‌کند که از شخصیت‌های آشنا و دوست‌داشتنی ما فاصله زیادی دارد. فیلم شخصیت‌ها را به حد افراطی و زننده‌ای می‌کشاند و بینندگان را دچار تناقض و غم می‌کند. با پیشرفت داستان، افشای اینکه «خرگوش» و «پو» قاتل سریالی هستند، لایه‌ای ناراحت‌کننده به روایت اضافه می‌کند. تبدیل شخصیت‌های محبوب به شخصیت‌های شرور، از جمله «خرگوش»، «جغد» و «گوفر»، بینندگان را حیران و نگران می‌کند. متأسفانه، داستان نتوانسته انتظارات را برآورده کند و بازیگری نیز نتوانسته فیلم را ارتقا دهد. تماشای این فیلم در Peacock تجربه ناامیدکننده‌ای بود، با فرصت‌های از دست رفته برای بررسی رویکردی عمیق‌تر به شخصیت‌ها. تصمیم به نمایش شخصیت‌ها به عنوان موجوداتی واقعی ولی ناآرام در دنیای خیالی عجیب، به سردرگمی افزوده و بر تجربه کلی تماشای فیلم تأثیر منفی گذاشته است. در نهایت، «وینی د پو: خون و عسل» با تفسیر تاریک و نادرست خود از شخصیت‌های محبوب، نتوانسته به هدف خود برسد و بینندگان را گیج و ناراحت کرده است. این فیلم نتوانسته جایگاه خود را پیدا کند و بینندگان را با تغییرات شدید از داستان‌های دلگرم‌کننده جنگل صد هکتاری، بی‌نصیب گذاشته است.