فیلم Chungking Express 1994

یک هفته از زمانی که این فیلم را تماشا کردم می‌گذرد. می‌خواستم کمی با آن بمانم قبل از اینکه دوباره ببینمش و پاسخی مناسب بدهم. فیلم‌هایی از این دست که به طرز غیرقابل باوری تبلیغ می‌شوند، در نهایت باعث می‌شوند که تماشاگران با انتظارات بالا به تماشای آن بروند و در نهایت ناامید شوند. واقعیت این است که بسیاری از فیلم‌ها از این جنبه فرهنگ سینما...

یک هفته از زمانی که این فیلم را تماشا کردم می‌گذرد. می‌خواستم کمی با آن بمانم قبل از اینکه دوباره ببینمش و پاسخی مناسب بدهم. فیلم‌هایی از این دست که به طرز غیرقابل باوری تبلیغ می‌شوند، در نهایت باعث می‌شوند که تماشاگران با انتظارات بالا به تماشای آن بروند و در نهایت ناامید شوند. واقعیت این است که بسیاری از فیلم‌ها از این جنبه فرهنگ سینما آسیب می‌بینند و من هم این تجربه را با بسیاری از فیلم‌ها داشته‌ام. _چانگکینگ اکسپرس_ شهرتی دارد که فکر می‌کنم فراتر از آنچه که مدنظرش بوده است، به دست آورده، با اینکه این عنوان در لیست محصولات Criterion خارج از چاپ است، قیمت‌های بلوری آن به طرز غیرقابل تحملی بالا است و واکنش‌های شگفت‌انگیز مکرر از سوی بسیاری از تماشاگران فیلم وجود دارد. این نوع جذابیت سطحی می‌تواند انتظاراتی را برایم ایجاد کند که احتمالاً برآورده نمی‌شوند. هر فیلمی که ساخته می‌شود، قصد ندارد این نوع ظاهرسازی از شهرت را ایجاد کند، این فقط یک فیلم است. اکثر خالقان در پی ایجاد این نوع واکنش‌ها از فیلم‌هایشان نیستند، اما ما همچنان به این کار ادامه می‌دهیم... دارم پرحرفی می‌کنم، درست است؟ فکر می‌کنم این فقط انتقاد من به فرهنگ فیلم‌سازی درباره تبلیغ برخی فیلم‌هاست. با این حال، با وجود تلاش‌هایم برای فشرده‌سازی این واکنش‌های (احتمالی) اغراق‌آمیز، _چانگکینگ اکسپرس_ ممکن است انتظاراتم را فراتر رفته باشد. شاید این من را در این مورد به یک ریاکار تبدیل کند، اما اگر از فیلم به اندازه‌ای لذت بردم که انتظاراتم را برآورده کرد (یا در این مورد، فراتر رفت)، آیا باید به خاطر انتقاد از این رفتارها به طور منفی دیده شوم، در حالی که عملاً این رفتارها بر من تأثیر گذاشته‌اند؟ اگر چنین است، پس بگذارید باشد. به هر حال، این فیلم یکی از بهترین تجربیات من در مدت زمان طولانی بود. به طرز شگفت‌انگیزی برایم آسان است که با این فیلم و شخصیت‌هایش ارتباط برقرار کنم. همه آنها با یک نوع درگیری خاص مواجه‌اند، چه مشکلات رابطه‌ای، چه عدم توانایی در ادامه دادن یا حتی تنها ناکامی در انجام یک کار خاص. اگر به آن فکر کنم، همه چیز نسبتاً ساده است، شخصیت‌پردازی زیادی برای بسیاری از موضوعات فیلم وجود ندارد، اما با این حال، معتقدم نیازی به این کار نیست. تنها گذاشتن آن به همین شکل به خوبی کار می‌کند و مایلم باور کنم که ونگ کار-وای این را درک کرده است. گفته شده است که ونگ کار-وای اساساً سناریوها را صبح روز فیلم‌برداری نوشته و صحنه‌ها را بعداً در طول روز ضبط کرده است. به راحتی، این می‌تواند منجر به یک آشفتگی از ایده‌های جداگانه در اتاق تدوین شود. با این حال، او در ایده‌های موضوعی که ارائه می‌دهد، ثبات دارد. فیلم به صورت زمانی ضبط شده و ایده‌هایی که در نیمه اول فیلم ایجاد شده‌اند، به نیمه دوم ادامه می‌دهند. یکی از کارگردانان مورد علاقه‌ام، کریستوف کیشلوفسکی، از عناصر ارتباط در فیلم‌هایش استفاده می‌کند. هرچند داستان‌ها ممکن است متفاوت باشند، اما چیزی وجود دارد که هر داستان را به هم متصل می‌کند. در _چانگکینگ اکسپرس_، این ایده به طور آشکاری مطرح شده است، به حدی که ابتدا مرا شگفت‌زده کرد. آن لحظه در نیمه راه فیلم به قدری سریع به شما می‌رسد که بعد از آن، به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرید. این یک تغییر نوار داستانی جسورانه است و با این حال، هنوز هم فیلم را به هم متصل نگه می‌دارد. انتظارات از عشق به خودی خود بسیار دشوار است، همانطور که با هر شخصیت در فیلم نشان داده می‌شود. این موضوع ساده نیست، سیاه و سفید نیست، بلکه طیفی است که باید خود را با آن هماهنگ کرد و ممکن است در صورت لزوم خود را سازگار کند. پرداختن به جنبه‌های عشق در یک فیلم می‌تواند یا توخالی و نادرست باشد، یا می‌تواند دقیق و جالب باشد. _چانگکینگ اکسپرس_ میانه‌ای بین این دو پیدا می‌کند، نه به سمت جنبه‌های عقلانی این مسائل می‌رود و نه به سمت کلیشه‌ها دور می‌شود. ونگ کار-وای این شخصیت‌ها را به عنوان کاریکاتور نمی‌بیند. البته، لحظاتی خنده‌دار و گاهی کودکانه با فی، اما این از شخصیت او نمی‌کاهد. مانند هر موضوع دیگری در فیلم، چیزی برای وابستگی وجود دارد. ایده‌های موضوعی درباره عشق یا فقدان آن به قدری خوب با هم کار می‌کنند که باعث می‌شود این شخصیت‌ها واقعی به نظر برسند. نه صرفاً کلمات روی یک سناریو. واقعا نمی‌دانم چه چیز دیگری بگویم. بار اول شگفت‌زده شدم و حالا حتی بیشتر این احساس را دارم. این فیلم واقعاً با من ارتباط برقرار کرد. بیشتر از سایر فیلم‌ها در گذشته. می‌گویم، در انتهای فیلم، احساساتی مشابه با زمانی که برای اولین بار _گم شده در ترجمه_ را تماشا کردم، داشتم. پس از آن، آن فیلم برای سال‌ها فیلم مورد علاقه‌ام بود. فرهنگ فیلم‌سازی جالب است، ممکن است منجر به نتایج ناامیدکننده‌ای بر اساس انتظارات اغراق‌آمیز شود، یا ممکن است تجربه‌ای فیلمی را به شما بدهد که هرگز فکر نمی‌کردید ممکن است. به نظر می‌رسد که به دومی با _چانگکینگ اکسپرس_ متمایل می‌شوم. چه تفاوتی یک روز ایجاد می‌کند، چه تفاوتی یک فیلم می‌سازد. --- اما در نهایت، همه چیز به سلیقه شخصی برمی‌گردد، بنابراین هر چه که من می‌دانم، ممکن است شما از این فیلم متنفر باشید. نمی‌دانم. شما خودتان را داشته باشید و من خودم را. فهمیدید؟ این احتمالاً فیلم مورد علاقه من از ونگ کار-وای است. داستان‌های دو افسر پلیس هنگ کنگ را روایت می‌کند. اولین شخصیت، تاکشی کانشیرو، که در حال تلاش برای کنار آمدن با رابطه‌اش است که به تازگی بعد از پنج سال به پایان رسیده است. برای رسیدن به یک نتیجه‌گیری، او هر روز یک قوطی آناناس با تاریخ انقضای اول مه خریداری می‌کند (آن زمان او ۲۵ ساله خواهد بود). یا آنها تا آن زمان آشتی خواهند کرد، یا او باید به دنبال عشق جدیدی باشد - و شاید یک زن مرموز و کمی مشکوک با بارانی و موی بلوند بتواند راه حلی ارائه دهد؟ شخصیت دوم، تونی لیانگ، که کمی مسن‌تر است و با این کارگردان همکاری دارد، نیز از شریک زندگی‌اش جدا شده است و حالا دختر جدیدی در محل خرید غذایش پیدا کرده است. او نیز مرموز است و به شدت به آهنگ "California Dreamin'" علاقه دارد که به شدت پخش می‌شود. هر دو داستان به شدت لذت‌بخش هستند، شوخی‌ها فراوان و ظریف‌اند و ما هرگز نمی‌دانیم که چگونه همه چیز به پایان خواهد رسید یا حتی آیا دو داستان به هم خواهند پیوست یا نه - تا آخرین لحظه. عکاسی دستی به شخصیت‌ها کمک می‌کند تا به خوبی توسعه یابند و این فرصت را به ما می‌دهد که در دو مطالعه شخصیت ملایم که با رنگ‌ها و فرهنگ این فضای شهری شلوغ آغشته شده‌اند، بیشتر غوطه‌ور شویم. این فیلم به دلیل منابع کم، پس از دو سال فیلم‌برداری از حماسه ووشیا "خاکسترهای زمان" ساخته شده است و نمونه دیگری از این است که برای ساخت یک شاهکار نیازی به میلیون‌ها دلار نداریم. ونگ کار-وای سبک شخصی دارد که از شخصیت‌های غمگین و داستان‌های تحریف شده استفاده می‌کند و از ساندترک‌های پیچیده در پس‌زمینه بهره می‌برد. این فیلم دو داستان درام و جنایی درباره دو پلیس عاشق و جستجوی آنها برای رابطه با زنی را نشان می‌دهد که همیشه در فاصله‌ای بسیار نزدیک (۰.۰۱ سانتیمتر) از یکدیگر قرار دارند. داستان اول با تاکشی کانشیرو به عنوان پلیسی که به شدت به جدایی‌اش از زنی به نام می (که به صورت احساسی با نامه‌ها و قوطی‌های آناناس قدیمی جایگزین شده است) آشفته شده و با یک قاچاقچی مواد مخدر مرموز مواجه می‌شود، آغاز می‌شود. داستان دوم با تونی لیانگ به عنوان پلیس که از غم جدایی‌اش از نامزد مهماندار خود رها شده و از توجهات یک کارگر عجیب در دکه اسنک به نام اکسپرس (فی ونگ) خوشحال می‌شود، ادامه می‌یابد. هر دو داستان در چانگکینگ منشنز، یک مجتمع ساختمانی از دهه ۶۰ که قرار بود مسکونی باشد، می‌چرخند، اما از بسیاری از هتل‌ها و فروشگاه‌های مستقل با بودجه کم تشکیل شده و مملو از فروشگاه‌ها و دکه‌هایی است که به عمده‌فروشان کالا به آفریقا و آسیای جنوبی خدمات می‌دهند، و در میان آسانسور عظیم مرکزی-میانه با طول ۸۰۰ متر و یکی از دو نقطه عطف فیلم واقع شده‌اند. هر دو داستان دارای رویکرد بصری منحصر به فردی هستند که گاهی صمیمی و گاهی پرهیجان است و با استفاده زیبا از رنگ‌ها در میان هرج و مرج یادآور کارهای عکاس ساول لایتر است. در ساندترک منحصر به فرد که شامل موسیقی‌های غربی است، در داستان اول می‌توان به آهنگ "Things in Life" از دنیس براون و "Baroque" که توسط مایکل گالاسو ساخته شده است، اشاره کرد که دو بار در بخش اول فیلم پخش می‌شود. در داستان دوم، آهنگ "California Dreamin'" از The Mamas & the Papas در صحنه‌های کلیدی پخش می‌شود که همچنین شامل نسخه کاندونی فی ونگ از "Dreams" از The Cranberries است. در برنامه‌ریزی‌ها، یک فیلم سوم وجود داشت، اما چون خیلی طولانی بود، به عنوان یک فیلم جداگانه به نام "فرشتگان سقوط کرده" در سال ۱۹۹۵ منتشر شد. یک کلاسیک که باید دید با سبک منحصر به فردی که آن را از سایر تولیدات هنگ کنگ متمایز می‌کند - من به آن نمره ۸.۷ از ۱۰ دادم. --- یک شگفتی کامل، به معنای منفی. داستان بسیار تصادفی و با منطق کم بود. شخصیت‌های عجیب که همچنین معنای کمی داشتند و مکالمات ضعیف و بی‌علاقه بودند. بیشتر شبیه داستانی انیمه ژاپنی به دلیل تصادفی بودنش بود، اما حتی تماشای آن هم جالب نبود. یک ساندترک به طور مکرر پخش می‌شد و به حدی مرا آزار می‌داد که دیگر نتوانستم به تماشای آن ادامه دهم. سعی کردم آن را به پایان برسانم، اما پس از ۳/۴ پیشرفت، مجبور شدم آن را خاموش کنم تا به سلامت روانی‌ام آسیب نرسانم.