فیلم Under the Skin 2013

اسکارلت جوهانسون در نقش غیرمنتظره‌ای بازی بسیار خوبی از خود ارائه می‌دهد و به فیلم sensuality فوق‌العاده‌ای می‌بخشد، حتی با ظاهر متفاوتش. داستان و خود فیلم یک rarity است. بسیار تازه و در عین حال، شبیه یک شوخی ناتمام به نظر می‌رسد. این تجربه تماشایی برای من بسیار عجیب و منحصر به فرد بود. من از معماهای سینمایی لذت می‌برم و کارگردانانی که شجاعت و صداقت...

اسکارلت جوهانسون در نقش غیرمنتظره‌ای بازی بسیار خوبی از خود ارائه می‌دهد و به فیلم sensuality فوق‌العاده‌ای می‌بخشد، حتی با ظاهر متفاوتش. داستان و خود فیلم یک rarity است. بسیار تازه و در عین حال، شبیه یک شوخی ناتمام به نظر می‌رسد. این تجربه تماشایی برای من بسیار عجیب و منحصر به فرد بود. من از معماهای سینمایی لذت می‌برم و کارگردانانی که شجاعت و صداقت شخصی دارند تا به دیدگاه‌های خاص خود پایبند بمانند و تحت فشارهای شرکتی یا حساسیت‌های معمول تسلیم نشوند. چنین آثاری در خط مقدم سینما باعث می‌شود که سینما زیباترین فرم هنری و بزرگترین و رضایت‌بخش‌ترین جنبه زندگی من باشد. هرچند که هنوز دو فیلم قبلی گلازر را ندیده‌ام، امیدوارم هرچه زودتر این شرایط را اصلاح کنم. زنی با زیبایی جوهانسون شاید تنها یکی از معدود افرادی باشد که می‌تواند این نوع کارها را انجام دهد. و بله، این فیلم می‌تواند با "مردی که به زمین افتاد" ترکیب جالبی باشد. **زن از ون سفید.** اول از همه، این فیلم سرگرم‌کننده‌ای نیست، بلکه موضوعی بیگانه بر اساس داستانی خیالی است که درباره چگونگی زندگی آن‌ها در میان ماست. قبل از آن، آن‌ها باید شبیه ما شوند، بنابراین پوست انسان‌ها را می‌دزدند و این همان چیزی است که فیلم درباره‌اش است. بیشتر فیلم در ون و در حال حرکت در اسکاتلند می‌گذرد. یک بیگانه که به عنوان انسان disguise شده، به دنبال مردان مجرد در مکان‌های خلوت می‌گردد تا آن‌ها را فریب دهد و پوست آن‌ها را بدزدد. اما یک روز که به کنجکاوی درباره انسان بودن دچار می‌شود، کارهای روزمره‌اش به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد و آنچه پس از آن برایش اتفاق می‌افتد، در باقی فیلم روایت می‌شود. این قطعاً فیلمی نبود که من به دنبالش بودم. به همین دلیل وقتی منتشر شد، آن را تماشا نکردم. اما نوعی از آن خوشم آمد، و به اندازه‌ای که دیگران گفته بودند، خسته‌کننده نبود. معمولاً فیلم‌ها برای لذت و گذراندن وقت هستند و این فیلم آن ویژگی‌ها را نداشت. بنابراین از نظر مالی شکست خورد. قطعاً برخی از افراد از آن لذت خواهند برد، به‌ویژه که منتقدان آن را تحسین کردند که این غیرمعمول است. از کارگردان "تولد"، اسکارلت جوهانسون در نقش اصلی و او تنها نکته مثبت فیلم بود. داستان کمی پیچیده بود، بنابراین همه نمی‌توانند آن را در نگاه اول درک کنند، اما اگر بفهمید، از آن لذت خواهید برد. لوکیشن‌ها فوق‌العاده بودند. تماشای آن در یک روز طوفانی سرد، جو اصلی اسکاتلند را به من منتقل کرد. باید نمره بهتری به آن می‌دادم، اما بابت نمره‌ای که دادم پشیمان نیستم. این فیلم نوعی نیست که پیشنهاد شود، هرچند اگر از فیلم‌های تجاری معمولی خسته‌اید، ارزش یک بار تماشا را دارد. **6/10** یک اثر هنری کاملاً بی‌معنا. داستان با سرعت یخچالی پیش می‌رود، به خاطر تمام پرکننده‌ها در آن. مطمئناً، درباره یک بیگانه کنجکاو است که در میان انسان‌ها زندگی می‌کند و آن‌ها را در مایعی سیاه و مرموز مصرف می‌کند که فقط آن بیگانه می‌تواند بر روی آن راه برود. به جز این، کاملاً خسته‌کننده و فاقد هر نوع سرگرمی است. خود فیلم‌برداری عالی است، هرچند فقط در برخی لحظات محدود. من به مناظر زیبا علاقه دارم اما بیایید واقع‌بین باشیم، من برای این کار مستندهای نشنال جغرافیک و بی‌بی‌سی را تماشا می‌کنم. در غیر این صورت، نگاه طولانی به مه سفید غلیظ از داخل یک وسیله نقلیه موتوری، به هیچ وجه به عنوان یک صحنه سرگرم‌کننده یا جذاب در ذهن من نیست. به طور خلاصه. مطلقاً بی‌ارزش. پس از پنج دقیقه اول، متوجه شدم که سرعت یخچالی این فیلم چقدر است و برای پیدا کردن یک اوج داستانی، آن را با سرعت 8 برابر تماشا کردم. هیچ چیز. وقت خود را هدر ندهید. این فیلم از نظر مالی شکست خورد و اگر جرات دارید هنوز آن را تماشا کنید، متوجه خواهید شد چرا. خوب، کلاه از سر اسکارلت جوهانسون به خاطر توافق برای فیلمبرداری در گلاسگو، در هوای بارانی و زمستانی برای این درام علمی تخیلی جالب باید برداشت. او در شهر با ون خود می‌چرخد، ظاهراً به دنبال مردان جوان هوسباز برای یک رابطه سریع. اما در خانه‌اش - که همیشه همان جا نیست - آن‌ها خود را در شرایط کاملاً متفاوتی پیدا می‌کنند. هیچ خشونت یا بی‌رحمی وجود ندارد - فقط یک احساس غرق شدن ملایم به نظر می‌رسد. چه خبر است؟ آیا او حتی می‌داند؟ اوضاع پس از یک سفر به جنگل که در آن با یک نگهبان بازی مواجه می‌شود که بیشتر به سرعت بخشیدن به اوضاع عادت دارد تا دنبال کردن آن. تلاش او برای تجاوز به او در جنگل به نظر می‌رسد که به عنوان یک کاتالیزور عمل می‌کند و... حالا یک معما وجود دارد. آیا رفتار او به دلیل تعامل انسانی‌اش تغییر می‌کند یا خود آن تعامل است که نیازهای او را تغذیه می‌کند؟ خوب، این سوالی است که این فیلم هنری فیلمبرداری شده، با دیالوگ‌های کم و معماهای زیادی را زیر سوال می‌برد و شاید پاسخی برای آن وجود نداشته باشد. دیدن یک زن که کار شکارچی را انجام می‌دهد، جالب است - جذابیت‌های او بر روی حتی چاوهای گلاسگو نیز مؤثر است و چیزی که در پایان دوست داشتم این است که هنوز نمی‌دانستم. این فیلم عجیبی است - لذت‌بخش نیست، اما قطعاً غیرمعمول است. چه فیلمی زیبا و جذاب. می‌توانم بگویم که برای همه نیست، اما من از ابتدا تا انتها از آن لذت بردم. این فیلم از نظر بصری بسیار جالب است و دارای افکت‌های عملی به خوبی اجرا شده و طراحی صدا ترسناک است. اسکارلت جوهانسون در نقش خود کار شگفت‌انگیزی انجام می‌دهد و توانسته است چیزی را به تصویر بکشد که چندان انسانی نیست. داستان به شکلی منظم بسته‌بندی نشده که در انتها به خوبی جمع‌بندی شود، بنابراین اگر به دنبال این هستید، شاید بهتر است این یکی را کنار بگذارید. به نظرم بسیار پرهیجان است، بدون اینکه یک رهاسازی یا افشای خاصی وجود داشته باشد. بخش‌هایی از آن مانند یک خواب است که مدام تکرار می‌شود. یک خواب تاریک که به اندازه یک کابوس نیست؛ شما بیشتر کنجکاو هستید تا ترسیده‌اید. نمی‌خواهم بیشتر خرابش کنم، فقط به آن یک شانس بدهید اگر به چیزی متفاوت باز هستید. شاید به عنوان هنر به آن نزدیک شوید، نه به عنوان سرگرمی. لذت ببرید(: فیلم "زیر پوست" به کارگردانی جاناتان گلازر با بار انتقادی فراوان و اعتبار هنر-خانه‌ای وارد می‌شود، اما در نهایت کمتر از آنچه انتظار می‌رفت را ارائه می‌دهد. هرچند که از نظر فنی موفق است، اما فیلم نشان می‌دهد که تنها مهارت فنی نمی‌تواند جایگزین خلاقیت واقعی شود. موسیقی دissonant میکا لِوی فضایی واقعاً ناآرام‌کننده ایجاد می‌کند و تکنیک‌های دوربین مخفی لحظاتی از اصالت مستندگونه را به ارمغان می‌آورد (اما نه در سطح ورنر هرتزوگ). اسکارلت جوهانسون به طور کامل در یک نقش بدنی سخت و تقریباً بی‌کلام غرق می‌شود. این عناصر شایسته تقدیر هستند. با این حال، در تلاش برای عمق، "زیر پوست" فقط مضامین و تکنیک‌هایی را دوباره به کار می‌گیرد که دیگر کارگردانان با هدف و اصالت بیشتری اجرا کرده‌اند. رویکرد دیالوگ مینیمالیستی احساس عاطفی که استادانی مانند کیم کی-دوک به آن دست یافته‌اند را نداشته است. شکوفایی‌های بصری انتزاعی آن در مقایسه با سینمای واقعاً تجربی بی‌رمق به نظر می‌رسد. به عنوان یک روایت درباره کشف انسانیت، در مقایسه با "چیزهای فقیر" یورگوس لنتیموس، به شدت ناچیز است. آنچه بیشتر ناامیدکننده است، حالت خود-serious فیلم است. گلازر به نظر می‌رسد که ابهام را با عمق اشتباه گرفته و سرعت کند را با تأمل. Premise بیگانه-که-درباره-انسانیت می‌آموزد ذاتاً flawed نیست، اما "زیر پوست" هیچ دیدگاه تازه‌ای درباره این trope علمی تخیلی کهنه ارائه نمی‌دهد. در سینما، دستاوردهای فنی باید خدمت‌گزار داستان و موضوع باشند و نه جایگزین آن‌ها. "زیر پوست" به سختی قابل تماشا است و فقط به زحمت، مهارت‌های قابل توجهی را در خدمت بینش‌های که هرگز به وجود نمی‌آیند، ارائه می‌دهد. فیلم به پایان می‌رسد که نه تنها به نظر نمی‌رسد که به دست آمده باشد، بلکه روشنگر هم نیست - معادل سینمایی یک قاب پیچیده دور یک بوم خالی است.