فیلم The Hateful Eight 2015

فیلم «هشت نفرت‌انگیز» یک اثر حماسی است. حماسی به شیوه‌ای که «بن‌هور» حماسی بود. این فیلم با استفاده از دوربین‌های نادر Ultra Panavision 70 فیلمبرداری شده است. گروه فیلم‌برداری دوربین‌های مدرن را به گونه‌ای تغییر داده‌اند که با UP70 کار کند. کوئنتین تارانتینو می‌دانست که دو نوع تماشاگر فیلم وجود دارد: کسانی که فیلم را به همان شکلی که او قصد داشته تماشا می‌کنند و...

فیلم «هشت نفرت‌انگیز» یک اثر حماسی است. حماسی به شیوه‌ای که «بن‌هور» حماسی بود. این فیلم با استفاده از دوربین‌های نادر Ultra Panavision 70 فیلمبرداری شده است. گروه فیلم‌برداری دوربین‌های مدرن را به گونه‌ای تغییر داده‌اند که با UP70 کار کند. کوئنتین تارانتینو می‌دانست که دو نوع تماشاگر فیلم وجود دارد: کسانی که فیلم را به همان شکلی که او قصد داشته تماشا می‌کنند و کسانی که این‌گونه نیستند. تارانتینو احمق نیست و می‌داند که مردم فیلم‌های او را سرقت کرده و بر روی دستگاه‌هایی خواهند دید که او کنترلش را ندارد. برای مقابله با این موضوع، تارانتینو نسخه‌ای از فیلم را تهیه کرد که نیاز به تماشای آن در سینما دارد. او این کار را با تولید نسخه 70 میلی‌متری «هشت نفرت‌انگیز» انجام داد. تجربه نمایش ویژه «هشت نفرت‌انگیز» فوق‌العاده است. من در سال 1981 به دنیا آمدم و هرگز تجربه تماشای یک نمایش ویژه را نداشته‌ام. نمایش‌های ویژه به نمایش‌های محدودی از یک فیلم قبل از اکران عمومی اطلاق می‌شود. نمایش ویژه «هشت نفرت‌انگیز» شامل یک برنامه یادبود زیباست که از قبل در Ebay موجود است. چراغ‌ها پانزده دقیقه قبل از شروع فیلم خاموش می‌شوند و هیچ پیش‌نمایشی پخش نمی‌شود. هدف نمایش‌های ویژه تبلیغات نیست، بلکه هدف آن‌ها شگفت‌زده کردن شما با «هشت نفرت‌انگیز» در 70 میلی‌متر است. من تنها یازده سال داشتم که «Reservoir Dogs» منتشر شد و سیزده ساله بودم که «Pulp Fiction» به نمایش درآمد. به‌طور قابل‌بحثی، کمی بیش از حد جوان بودم تا این فیلم‌ها را تماشا کنم. اگرچه می‌دانستم که جنسیت چیست و چگونه کار می‌کند، ذهن جوان من درباره پارافیلیا یا علایق جنسی غیرمعمول چیزی نمی‌دانست. فکر نمی‌کنم حتی درک درستی از نحوه عملکرد رابطه جنسی همجنسگرا داشته باشم. این موضوع تماشای صحنه‌هایی از «Pulp Fiction» را در آن سن برای من دشوار می‌کرد. برخلاف بسیاری، من «Reservoir Dogs» را قبل از «Pulp Fiction» دیدم. اگرچه سبک ویرایش «Pulp Fiction» را دوست دارم، اما فکر می‌کنم «Reservoir Dogs» فیلم بهتری است. چیزی که «Reservoir Dogs» را بزرگ می‌کند، عدم تأمین مالی آن است. محدودیت‌های مالی نتوانسته‌اند تارانتینو را محدود کنند و «Reservoir Dogs» پر از دیالوگ‌های تأثیرگذار و صحنه‌های پرمعنا در یک مکان واحد است: انبار. ایده کلی فیلم «هشت نفرت‌انگیز»، هشتمین فیلم کوئنتین تارانتینو، که عنوان آن عمدی است، درباره یک شکارچی جایزه است که یک زندانی (تنها زن فیلم) را به مقصد «آویختن تا مرگ» در رد راک همراهی می‌کند. اما یک طوفان برفی مانع از رسیدن زندانی به مقصد نهایی می‌شود و زندانی به همراه هشت نفر دیگر در یک اتاق تنها گیر می‌کنند: مغازه منی. «هشت نفرت‌انگیز» یکی از بهترین آثار سینمایی است. مانند «Reservoir Dogs»، می‌توانست یک تولید تئاتری باشد. نیازی به تبدیل آن به فیلم نبود. اگر جلوه‌های ویژه‌ای باشد، چندان قابل مشاهده نیستند. خشونت و خونریزی وجود دارد که از آن انتظار می‌رود، اما در مقایسه با سایر فیلم‌های کوئنتین تارانتینو، این فیلم ملایم‌تر است. در این فیلم رقصی با موزیک رادیویی در حالیکه مایکل مدسن عمل وحشتناکی را انجام می‌دهد وجود ندارد. اما قوی‌ترین صحنه داستان‌گویی در ذهنتان باقی می‌ماند. یک فلش‌بک همراه با مونوگرافی که توسط سموئل ال. جکسون اجرا می‌شود، توانایی هنری تارانتینو را نشان می‌دهد. ویرایش بین روایت میجر وارن و آنچه که ژنرال اسمیترز تصور می‌کند، تنها می‌تواند با فیلم بیان شود. این صحنه داستان جذاب را با عمل ناخوشایند در تضاد قرار می‌دهد. باید از ویرایشگر تشکر کرد که شما را از مونوگرافی خارج نمی‌کند بلکه آن را تقویت می‌کند. من تنها چند مصاحبه با تارانتینو دیده‌ام، اما به نظر نمی‌رسد که او چیزی را تصادفی انجام دهد. تارانتینو بیش از حد فکر می‌کند به ایده‌ها و آثارش. وقتی برایت ایستون الیسیس از تارانتینو مصاحبه کرد، او گفت: «فیلمنامه‌های من برای خواندن نوشته شده‌اند.» «عروس» تمام این چیزها را در زمین پنهان کرده است. او یک سوراخ می‌کند و یک چمدان را بیرون می‌آورد و آن پر از گذرنامه‌ها، پول و سلاح‌هاست. تمام چیزهایی که او برای انتقامش نیاز دارد. اما، آنچه که من در فیلمنامه نوشته‌ام این است که او باید یک سنگ پیدا کند و آن را برگرداند تا یک «X» روی سنگ پیدا کند. او سنگ را برمی‌گرداند و «X» را پیدا می‌کند. اگر «X» وجود نداشت یا اگر او نمی‌توانست سنگ را پیدا کند، این را به عنوان نشانه‌ای می‌گرفت که انتقام او هرگز نباید اتفاق بیفتد و او تمام ایده را کنار می‌گذاشت. این‌ها چیزهایی هستند که نمی‌توان بر روی فیلم نشان داد. شما همین حس را هنگام تماشای «هشت نفرت‌انگیز» دریافت می‌کنید. تصور اینکه تارانتینو با هر بازیگر یک روز یک‌به‌یک داشته و به آن‌ها داستان کاملاً توسعه‌یافته شخصیت‌هایشان را توضیح داده است که در فیلم به تصویر کشیده نشده، دشوار است. تنها با تماشای دوباره می‌توان انگیزه‌های هر شخصیت را توضیح داد. بسیاری از دوستانم که در دانشگاه «Kill Bill Volume One» را دوست داشتند، «Kill Bill Volume Two» را دوست نداشتند، حتی اگر «Kill Bill Volume Two» قوی‌تر از هر دو فیلم باشد. دلیل آن؟ دیالوگ‌ها. دیالوگ‌ها بهترین بخش «هشت نفرت‌انگیز» هستند. اگرچه «هشت نفرت‌انگیز» سه ساعت طول می‌کشد، اما شما این را احساس نمی‌کنید. فیلم شما را با شخصیت‌ها، مکالمات آن‌ها و تضاد بین آن‌ها درگیر می‌کند. بازیگری فوق‌العاده است. همسرم گفت که این فیلم مورد علاقه‌اش از کوئنتین تارانتینو است. نمی‌دانم که آیا با او موافقم یا نه و اگرچه «Reservoir Dogs» جای خاصی در قلبم دارد، «هشت نفرت‌انگیز» فیلمی بسیار بالغ‌تر است. تارانتینو 23 سال زمان داشته تا هنر خود را به کمال برساند و این موضوع مشهود است. اگرچه «Django Unchained» را دوست داشتم، اما به خوبی «هشت نفرت‌انگیز» نیست. «هشت نفرت‌انگیز» ممکن است یکی از بهترین فیلم‌هایی باشد که در چند سال گذشته دیده‌ام.