فیلم Beyond the Black Rainbow 2010

"بیش از رنگ سیاه" به عنوان یک یادبود محترمانه به آثار علمی-تخیلی فرقه‌ای دهه ۱۹۷۰ شناخته می‌شود، اما به سرعت خود را به عنوان تمرینی در تقلید به جای الهام معرفی می‌کند. به جای انتقال جوهره آثار کلاسیکی چون "THX 1138"، "Dark Star"، "Silent Running" یا "Solaris"، به نظر می‌رسد که عناصر سبک‌ شناسی آن‌ها را به طور کامل و بدون درک از عواملی که...

"بیش از رنگ سیاه" به عنوان یک یادبود محترمانه به آثار علمی-تخیلی فرقه‌ای دهه ۱۹۷۰ شناخته می‌شود، اما به سرعت خود را به عنوان تمرینی در تقلید به جای الهام معرفی می‌کند. به جای انتقال جوهره آثار کلاسیکی چون "THX 1138"، "Dark Star"، "Silent Running" یا "Solaris"، به نظر می‌رسد که عناصر سبک‌ شناسی آن‌ها را به طور کامل و بدون درک از عواملی که باعث تأثیرگذاری این فیلم‌ها شده است، به سرقت می‌برد. اگرچه فیلم به شدت تحت تأثیر زیبایی‌شناسی سرد دهه ۱۹۸۰ قرار دارد—با نویزهای تلویزیون‌های CRT، راهروهای استریل و موسیقی سنگین سینتی سایزر—اما بیشتر از تقلید بصری چیز دیگری ارائه نمی‌دهد. یک توالی اولیه از آرشیو تصاویر رونالد ریگان به یک کامیون حامل با علامت "نوریگا" منتقل می‌شود که نگاهی ناشیانه به دیکتاتور پانامایی تحت حمایت CIA دارد که به طور مشهور با حمله صوتی ون هیلن بیرون رانده شد. اگر موسیقی متن این فیلم به جای آن استفاده می‌شد، او در عرض یک روز تسلیم می‌شد—نه به خاطر شکست، بلکه به خاطر کلافگی محض. هر صحنه قبل از شروع صحنه بعدی به سیاهی می‌گراید، گویی در تلاش است برای معنایی که هرگز به وجود نمی‌آید. شخصیت‌ها به سختی وجود دارند و در جملات رمزآلود و بی‌روح صحبت می‌کنند که عمق را نشان می‌دهند اما هیچ‌گونه احساسی را منتقل نمی‌کنند. دیالوگ‌ها نه تنها بد هستند بلکه خالی نیز هستند. هیچ داستانی برای دنبال کردن وجود ندارد، هیچ هسته احساسی و هیچ نقطه واقعی فراتر از تصاویری سطحی وجود ندارد. آنچه باقی می‌ماند یک نصب هنری است که به عنوان سینما جا زده شده است: بی‌روح، بی‌معنا و تظاهرآمیز.