فیلم All the President’s Men 1976

این فیلم بر اساس تحقیقات واقعی و پیشگامانه روزنامه واشنگتن پست در مورد نفوذ به ساختمان واترگیت ساخته شده است و دو تا از بهترین اجراهای تاریخ سینما را به نمایش می‌گذارد. داستین هافمن پیش از این نقش‌های دشوارتری را بازی کرده بود، اما برای رابرت ردفورد این فیلم یک تغییر جدی در نقش‌های معمولش به شمار می‌رود. رابطه بین این دو روزنامه‌نگار که در...

این فیلم بر اساس تحقیقات واقعی و پیشگامانه روزنامه واشنگتن پست در مورد نفوذ به ساختمان واترگیت ساخته شده است و دو تا از بهترین اجراهای تاریخ سینما را به نمایش می‌گذارد. داستین هافمن پیش از این نقش‌های دشوارتری را بازی کرده بود، اما برای رابرت ردفورد این فیلم یک تغییر جدی در نقش‌های معمولش به شمار می‌رود. رابطه بین این دو روزنامه‌نگار که در ابتدا نسبت به یکدیگر مشکوک هستند، با گذشت زمان شکل می‌گیرد و ما متوجه می‌شویم که این موضوع به مراتب بیشتر از یک سرقت ساده است. جیسون راباردز و مارتین بالسام نقش‌های اصلی سردبیری در این روزنامه را ایفا می‌کنند و به عنوان شخصیت‌هایی عمل می‌کنند که می‌توانیم در طول این تحولات سریع و مشکوک به آنها رجوع کنیم. آلن جی پاکولا به‌طور زیرکانه و جذاب ما را از طریق زمان‌بندی وقایع هدایت می‌کند و خطرات ملموسی که برای کشف حقیقت وجود دارد را به نمایش می‌گذارد. همه ما پایان داستان را می‌دانیم، اما این فیلم احتمالاً دلیل این است که بسیاری هنوز این داستان مهم را به یاد دارند. «ماجرای واترگیت» پنجاه سال پیش اتفاق افتاد. برای کسانی که آن را به یاد نمی‌آورند یا متولد نشده‌اند، همه‌چیز با حمله به دفترهای حزب دموکرات در ساختمان واترگیت در واشنگتن دی‌سی توسط گروهی از مردان آغاز شد که در حال تلاش برای نصب میکروفون و کپی‌برداری از مدارک بودند. ارتباط این گروه با سیا به وضوح مشخص شد و با پیشرفت تحقیقات، داستان عجیب‌تر شد: همه‌چیز به دستور افرادی در کاخ سفید انجام شده بود که به شدت به دستکاری انتخابات آن سال، که ریچارد نیکسون قصد داشت برای دور دوم در برابر نامزد دموکرات، جورج مک‌گاورن، رقابت کند، علاقه داشتند. این فیلم به این موضوع می‌پردازد اما در اینجا متوقف می‌شود و بر روی تلاش‌های روزنامه‌نگاران روزنامه واشنگتن پست که در این زمینه تحقیق کردند و اطلاعات مربوطه را منتشر کردند، تمرکز می‌کند. فیلم به ما نمی‌گوید که بعد چه اتفاقی افتاد، اما همان‌طور که می‌دانیم، نیکسون دوباره انتخاب شد و به سرعت تحت مظنونیت قرار گرفت. نیکسون از ارائه توضیحات خودداری کرد و حتی زمانی که مشخص شد که یک سیستم ضبط صدا در دفترش وجود دارد، از پشت اختیاراتش پنهان شد. با درخواست کنگره برای شنیدن این ضبط‌ها و تهدید جدی به استیضاح، نیکسون ترجیح داد استعفا دهد و از آن زمان، «واترگیت» به یک هم‌معنی ابدی از فساد سیاسی در بالاترین سطح تبدیل شده است. این فیلم که توسط آلن پاکولا کارگردانی شده و در سال‌های پس از این وقایع منتشر شده است، نیازی به توضیح بیشتری نداشت. نام‌های افراد درگیر و جزئیات داستان باید در یاد همه تازه می‌بود. اما بیش از پنجاه سال بعد، چه کسی جزئیات را به یاد دارد؟ از آنجایی که فیلم توضیحاتی ارائه نمی‌دهد، تنها افرادی که با موضوع آشنا هستند یا در مورد آن خوانده‌اند، می‌توانند بدون نیاز به مراجعه مکرر به اینترنت، فیلم را تماشا کنند. حتی من، که یک تاریخ‌نگار هستم، نیاز به یادآوری داشتم. به جز این مشکل، فیلم خوب است و به وقایع و کارهایی که دو روزنامه‌نگار «پست» انجام دادند وفادار است. یک مشکل دیگر هم وجود دارد، هرچند که مشکل کوچکی است: در آن زمان، در دهه 70 به نظر می‌رسید که یک سیاستمدار باید دارای اخلاقی بی‌نقص و شخصیتی تقریباً بی‌عیب باشد. اما حالا چه؟ ما در سال 2024 هستیم و به نظر می‌رسد دموکراسی به جای بلوغ، به حدی پوسیده شده که شهروندان آمریکایی اجازه می‌دهند یک رئیس‌جمهور سابق که در دام عدالت است و ظاهراً در یک حمله مستقیم به کنگره (که نماینده تمام مردم است) دست دارد، بدون هیچ مشکلی دوباره به عنوان نامزد معرفی شود و آماده است تا بر دوش‌ها حمل شود به کابینه‌ای که هرگز نباید در آن قدم بگذارد. من آمریکایی نیستم، اما به عنوان یک اروپایی، این موضوع را صرفاً یک مسأله داخلی نمی‌دانم، با توجه به نقشی که ایالات متحده می‌خواهد در صحنه بین‌المللی، در ناتو یا در سازمان ملل حفظ کند. متأسفانه، تخریب دموکراسی در اینجا نیز اتفاق می‌افتد و توسط پوتین، رئیس‌جمهور شی و دیگر دشمنان دنیای آزاد مورد بهره‌برداری قرار گرفته است؛ دنیایی که پدران ما سخت برای ساخت آن تلاش کردند و ما اجازه می‌دهیم که از بین برود. برگشت به فیلم... تماشای اجراهای داستین هافمن و رابرت ردفورد در دو نقشی که به رشد و پیشرفت حرفه‌ای آنها کمک کرد، ارزشمند است. آنها از بهترین بازیگران آن دوره هستند و کار فوق‌العاده‌ای در این فیلم انجام دادند. بازیگران فرعی نیز بسیار قابل توجه هستند و شایسته توجه کامل ما هستند. من به‌خصوص از کار مارتین بالسام، جک واردن و جیسون راباردز لذت بردم؛ بازیگران برجسته‌ای که سه نقش کم‌اهمیت را به خوبی به عناصر جالبی در داستان تبدیل کردند. و هرچند ما جزئیات بیشتری را اخیراً یاد گرفتیم، هال هولبروک انتخاب فوق‌العاده‌ای بود تا شخصیت مرموز «دیپ تراوت» را به تصویر بکشد، یکی از منابع کلیدی که واترگیت را به کاخ سفید متصل می‌کند. از نظر فنی، این فیلم یک اثر متین است که تمام تمرکزش را بر روی بازسازی دقیق فضاها، محیط‌ها و وقایع گذاشته است. برخی از جلوه‌های صوتی بسیار خوب هستند (برای مثال، ارتباط صدای ماشین‌های تحریر با صدای تیراندازی هوشمندانه و به‌خوبی انجام شده است) و جلوه‌های نوری نیز به‌خوبی استفاده شده‌اند. توجه داشته باشید که جو تاریک و مرموز ملاقات‌ها با «دیپ تراوت» به حدی کاهش یافته که فقط نور ضروری حفظ شود. این فیلم به حق چهار جایزه اسکار (بهترین صدا، بهترین فیلمنامه اقتباسی، بهترین طراحی هنری و بهترین بازیگر نقش مکمل) را دریافت کرد و یکی از رقبای اصلی برای بهترین فیلم بود.