فیلم Sucker Punch 2011

من واقعاً از این فیلم خوشم آمد. شخصیت‌های اصلی این فیلم شامل بیبی دال، سوئیت پی، راکت، امبر و بلوندی هستند. به اندازه‌ای که بیبی دال و لباسش را دوست دارم، سوئیت پی برایم خیلی جذاب‌تر بود. چیزی در او برایم آشنا بود. او خواهر بزرگ‌تری است که برای خواهر کوچک‌ترش هر کاری انجام می‌دهد. من هم همین‌طور هستم. من صحنه‌های اکشن را دوست داشتم. بیبی...

من واقعاً از این فیلم خوشم آمد. شخصیت‌های اصلی این فیلم شامل بیبی دال، سوئیت پی، راکت، امبر و بلوندی هستند. به اندازه‌ای که بیبی دال و لباسش را دوست دارم، سوئیت پی برایم خیلی جذاب‌تر بود. چیزی در او برایم آشنا بود. او خواهر بزرگ‌تری است که برای خواهر کوچک‌ترش هر کاری انجام می‌دهد. من هم همین‌طور هستم. من صحنه‌های اکشن را دوست داشتم. بیبی دال خیلی جذاب بود. این فیلم را دوست داشتم. در ابتدا فکر می‌کردم که قرار است فیلمی عالی و شبیه به کمیک ببینم که گروهی از دختران با قدرت‌های فوق‌العاده در دنیای خیالی به نبرد می‌پردازند. از نظر فنی، حق با من بود… اما تنها از نظر فنی. «ساکر پانچ» مانند غذای چینی است. می‌توانید سه بشقاب بخورید و هنوز هم احساس گرسنگی کنید. در واقع، این یک مقدار کالری خالی است. آیا محتوایی دارد؟ نه. بگذارید به اصل مطلب بپردازم. مشکل «ساکر پانچ» در فیلمنامه است. نه در بازیگران، نه در کارگردان، بلکه فقط در داستان. این داستان حول گروهی از پنج دختر در یک مؤسسه روانی می‌چرخد، در یک فضای خیالی و شبیه به استیم‌پانک در دهه 1940. آن‌ها به شدت مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند و زندگی‌شان miserable است و برای کنار آمدن با این شرایط، شخصیت اصلی، بیبی دال، به دنیای خیالی‌اش فرار می‌کند و در این حالت شبه‌هیپنوتیزم، نقشه‌ای برای فرارشان طراحی می‌کند. این مفهوم بد نیست. ممکن بود واقعاً هیجان‌انگیز باشد، اگر به طرز مضحکی غیرواقعی اجرا نمی‌شد. و وقتی می‌گویم "غیرواقعی"، منظورم خود خیالات نیست. بلکه منظورم این است که این خیالات به وضوح توسط یک دختر نوجوان واقعی تصور نشده، بلکه به نظر می‌رسد تحقق آرزوهای خیس یک پسر نوجوان هوسباز باشد. خیلی احتمال دارد که یک دختر نوجوان بخواهد شمشیر سامورایی به دست بگیرد و با هر هیولا، اژدها و هر نوع موجود بدی که به او برخورد کند، مبارزه کند. او خواب می‌بیند که از هر نبرد بدون هیچ آسیبی بیرون می‌آید و هر موی سرش به طور کامل در جای خود است. اما او این کارها را در لباس زیر جنجالی و با جوراب شیش‌در و کفش پاشنه‌بلند انجام نمی‌دهد… من یک دختر هستم و تخیل بسیار زنده‌ای دارم. به من اعتماد کنید. این موضوع به سادگی مضحک بود. چیزی که واقعاً مرا ناراحت کرد، نحوه پرداخت شخصیت‌ها بود. با اینکه وضعیت شخصی آن‌ها به وضوح miserable بود، نتوانستم با هیچ‌کدام از آن‌ها ارتباط برقرار کنم. آن‌ها کاملاً دو بعدی و بی‌علاقه بودند. برایم مهم نبود که چه بر سر هیچ‌کدام از آن‌ها می‌آید. نمی‌توانم تمام تقصیرها را به گردن بازیگران بیندازم (با اینکه بازی آن‌ها هم دقیقاً شایسته اسکار نبود...)، اما دوباره این را به عدم کیفیت فیلمنامه نسبت می‌دهم. تنها کسی که توانست شخصیتش را کمی بیشتر از حد متوسط جالب کند، دکتر ورا گورسکی بود که توسط کارلا گوگینو بازی شده است. حداقل او جالب بود و حتی صحنه را به خود اختصاص داد و بخشی از توجه را از دختران گرفت، زیرا او (هم بازیگر و هم شخصیت) بزرگ‌ترین شخصیت را داشت. بقیه احساس کردم که بیشتر در حال انجام وظیفه بودند، زیرا هیچ توسعه شخصیتی و دیالوگ جالبی برای کار کردن نداشتند. این موضوع وقتی صحبت از شخصیت‌هایی می‌شود که قرار است داستان را پیش ببرند، بد است. یک تعجب خوشایند (و بسیار مورد نیاز) در شکل اسکات گلن به وجود آمد که فقط در بخش‌های خیالی به عنوان چند نسخه مختلف از یک مرد عاقل ظاهر می‌شود. این یک نکته خوب بود. اما آنچه واقعاً برای من به عنوان محور اصلی شکست «ساکر پانچ» برجسته بود، احساس سردرگمی کامل بود که از ابتدا وجود داشت و هرگز روشن نشد. نمی‌گویم که "متوجه نشدم"، بلکه می‌گویم که این یک بهم‌ریختگی داغ و بی‌معنی بود. معمولاً از پرتاب شدن به جلو و عقب در یک فیلم ناراحت نمی‌شوم. از بازی در بازی‌های حدس و گمان و فکر کردن به اینکه همه‌چیز به کجا می‌رسد، هم ناراحت نمی‌شوم. اما وقتی سوارکاران به پایان می‌رسند و من فقط احساس حالت تهوع می‌کنم، ناراحت می‌شوم. برخی افراد پیشنهاد داده‌اند که این فیلم واقعاً عمیق و پیچیده است، اما صادقانه بگویم، فکر می‌کنم آن‌ها فقط بیش از حد به آن توجه کرده‌اند. موضوع احمقانه این است که در بیشتر موارد، کاملاً قابل پیش‌بینی بود و هنوز هم ساختار و داستان‌گویی مناسبی نداشت. ممکن است این به نظر پارادکس بیاید، اما راه آسانی برای توضیح آن وجود دارد. به قول راجر ایبرت: "این بدترین نوع فیلم‌سازی است." تنها عنصر در «ساکر پانچ» که تا حدی قابل قبول بود، جلوه‌های بصری بودند. باید بگویم، همه چیز بسیار زیبا و چشم‌نواز بود. همچنین، موسیقی متن عالی بود، پر از کاورهای بسیار خوب اجرا شده از آهنگ‌های معروف و چند آهنگ اصلی به خوبی انتخاب شده. امیلی براونینگ، که نقش بیبی دال را بازی می‌کند (و همچنین چند آهنگ در موسیقی متن می‌خواند)، انتخاب خوبی برای نقش اصلی بود، اما باید بگویم، به طور صادقانه، این بیشتر به خاطر جذابیت ظاهری او به عنوان شخصیت اصلی بود. به زبان ساده‌تر – او بسیار زیبا بود. با این حال، مطمئن نیستم که این برای حمل یک فیلم کافی باشد. در کل، احساس می‌کنم – زک اسنایدر… دوست من. چه فکری کردی؟ تو می‌توانی خیلی بهتر از این عمل کنی. به نظر می‌رسد که باید به این واقعیت پی ببرم که همه انسان هستند و احتمالاً یک اشتباه بزرگ در زندگی‌شان مرتکب می‌شوند. زک… این اشتباه توست. «ساکر پانچ» افتضاح است.