فیلم Caligula 1979

این فیلم‌ها دیگر ساخته نمی‌شوند و این واقعاً جای تأسف دارد! با قدم زدن در یک نقاشی از بوش، می‌توان به افراط‌ها و فسادهای آن پی برد. منتقدان به این فیلم به‌خاطر اینکه یک تولیدکننده پورن آن را دست‌کاری کرده و صحنه‌های خود را به آن اضافه کرده است، جدی نمی‌گیرند. اما واقعاً این فیلم نزدیک به یک شاهکار است. این فیلم دارای یک بازیگر بین‌المللی...

این فیلم‌ها دیگر ساخته نمی‌شوند و این واقعاً جای تأسف دارد! با قدم زدن در یک نقاشی از بوش، می‌توان به افراط‌ها و فسادهای آن پی برد. منتقدان به این فیلم به‌خاطر اینکه یک تولیدکننده پورن آن را دست‌کاری کرده و صحنه‌های خود را به آن اضافه کرده است، جدی نمی‌گیرند. اما واقعاً این فیلم نزدیک به یک شاهکار است. این فیلم دارای یک بازیگر بین‌المللی برجسته، فیلمنامه‌ای از گور ویدال، و استعدادهای معتبر و برنده جوایز در پشت صحنه است و میلیون‌ها دلار برای تولید آن در اختیار بوده است. چه چیزی ممکن است اشتباه پیش برود؟ فیلم «کالیگولا» (۱۹۷۹) پتانسیل زیادی داشت. دوست دارم فکر کنم که در یک جهان دیگر، فیلمنامه تاریک‌تر ویدال به فردی نظیر استنلی کوبریک سپرده شده است. در آن دنیا، ما یک «اسپارتاکوس» (۱۹۶۰) برای دوران پس از پورن داریم. اما در عوض، چیزی شبیه به «سنتوری‌های روم» (۱۹۸۱) داریم با کمی کمتر از ککائین. تولیدکننده، باب گوچیونه، می‌توانست دلیلی برای ساخت یک فیلم بزرگ‌ بودجه/ستاره/استودیو با درجه‌بندی بزرگسال ارائه دهد که از اوایل دهه ۷۰ به‌طور معناداری وجود نداشت. اما با اصرار بر اینکه هنر او باید پورنوگرافیک باشد، به‌طور هنری و پورنوگرافیک ناکام ماند: این فیلم به اندازه کافی برای جذب علاقه‌مندان به هنر جذاب نیست و به‌اندازه کافی برای برآورده کردن نیازهای تماشاگران پورن تحریک‌کننده نیست. با این حال، این فیلم همچنان یک کنجکاوی منحصر به فرد است. بدنامی ماندگار آن اجازه می‌دهد تا هر از چندگاه در نسخه‌های مختلف ویدیویی خانگی دوباره منتشر شود و بیننده‌ها - و مهم‌تر از آن، پول - را به خود جلب کند، مانند یک فروشنده در نمایشگاه که مردم را به دیدن زن مویی دعوت می‌کند. شاید گوچیونه واقعاً می‌دانست که چه می‌کند. حالا باید صادق باشم، فکر می‌کنم جان هرت ("من کلاودیوس هستم" - بی‌بی‌سی - ۱۹۷۶) کالیگولای بهتری را بازی کرده، اما مالکلوم مک‌داول به‌عنوان انحراف جنسی مستبد که چهار سال قدرت مطلقه را در امپراتوری روم در دست داشت، هنوز هم قابل قبول است. وقتی با تیبریوس (پیتر اوتول) متروک و وحشتناک در جزیره بهشت او، کاپری، آشنا می‌شویم، نباید تعجبی باشد که او به این شکل درآمده است. او در دربار خود، در میان نایف‌های پیرو و «ماهی‌ها» زندگی می‌کند و تنها با حداقل شرافت از دوستش نرو (سر جان گیلگود) هدایت می‌شود. وقتی آن لحظه کوتاه از لذت‌طلبی به سرعت به پایان می‌رسد، ضدقهرمان ما تاج و تخت را به‌دست می‌آورد و تصمیم می‌گیرد آن را با خواهرش دروسیلا (ترزا آن ساوی) تقسیم کند که رابطه‌ای نسبتاً اینسیتی دارد. اما فشار روی او برای ازدواج و داشتن فرزند مشروع وجود دارد - پس کاسونیا (هلن میرن) وارد داستان می‌شود - زنی که تماماً تمایل دارد فرزند امپراتوری را به دنیا آورد و در عین حال از زندگی لوکس و فساد لذت ببرد. این بخشی از تاریخ است - که واقعاً نسبت به این تمرین شگفت‌انگیز در فیلم‌های نرم‌پورن حاشیه‌ای است که حالا قرار است در شکوه سه ساعته‌اش تماشا کنیم. واضح است که هیچ هزینه‌ای برای جلوه‌های فیلم صرف نشده و به انصاف به کارگردان تینتو براس، او به ما نگاهی قانع‌کننده به افراط‌های یک دربار مستبد می‌دهد که پادشاهش خود را خدا می‌دانست و معدود افرادی آماده بودند با او مخالفت کنند. شاید در همین نقطه است که «لونگینوس» (جان استاینر) موضع قاطع‌تری می‌گیرد. او صدراعظم است که به‌طور فزاینده‌ای همراه با فرمانده پرایتوریان، چاره‌یا (پائولو بوناکلی)، از حرکات این مردی که کم‌ترین درک از واقعیت دارد، دلسرد می‌شود. در این فیلم، برهنگی به قدری زیاد است که به یک امر بی‌اهمیت تبدیل می‌شود و وقتی به آن عادت کردید، بقیه فیلم نتوانسته است فرصتی را که می‌توانست برای به تصویر کشیدن افراط‌های تاریخی ایجاد کند، به ثمر برساند. در عوض، ما مک‌داول را می‌بینیم که به‌طرز پر انرژی‌ای در حال نمایش است و کمترین چیز دیگری وجود ندارد. واقعاً زشت است، هیچ کلمه‌ای بهتر از این نیست - و وقفه ناخواسته به‌طور کامل هر چه سرعت داشت را خفه کرد و به‌طرز ناهنجاری به سمت پایانی پیش می‌رود که تاریخ تقریباً دو هزار سال پیش درباره‌اش صحبت کرده است. به نظر می‌رسد که نمی‌داند آیا یک فیلم است یا یک مجموعه نمایش‌های کوتاه تئاتری، میرن هیچ چیزی اضافه نمی‌کند و اوتول با تمام زرق و برقش به اندازه کافی حضور ندارد تا تفاوتی ایجاد کند. این یک کابوس است، قطعاً، و این نسخه نهایی خیلی، خیلی طولانی است - اما به طریقی غیرقابل تماشا نیست. ممکن است هرگز دیگر پنیر کاتیج نخورید!