فیلم Sling Blade 1996

وقتی یک قاتل به عنوان شخصیت اصلی دوست‌داشتنی باشد، خوب است که به این نکته توجه کنیم. مردی ساده و آرام (بیلی باب تورنتون) پس از 30 سال از یک بیمارستان روانی در آرکانزاس مرکزی آزاد می‌شود و شغفش تعمیر چمن‌زن‌هاست. او با پسری و مادرش (ناتالی کندر دی) دوست می‌شود و آنها اجازه می‌دهند در گاراژ آنها زندگی کند، اما دوست پسر ستمگر مادر مشکل‌ساز...

وقتی یک قاتل به عنوان شخصیت اصلی دوست‌داشتنی باشد، خوب است که به این نکته توجه کنیم. مردی ساده و آرام (بیلی باب تورنتون) پس از 30 سال از یک بیمارستان روانی در آرکانزاس مرکزی آزاد می‌شود و شغفش تعمیر چمن‌زن‌هاست. او با پسری و مادرش (ناتالی کندر دی) دوست می‌شود و آنها اجازه می‌دهند در گاراژ آنها زندگی کند، اما دوست پسر ستمگر مادر مشکل‌ساز می‌شود (دوایت یوکام). جان ریتر نیز به عنوان دوست همجنس‌گرای مادر در این داستان حضور دارد. فیلم "Sling Blade" (1996) یک درام از یک شهر کوچک است که شخصیت اصلی آن به یاد ماندنی است (اگر نمی‌دانستم که تورنتون این نقش را بازی کرده، او را نمی‌شناختم). شخصیت‌ها و موقعیت‌هایشان واقع‌گرایانه به نظر می‌رسند و داستان آرام و جذاب آن نیز به اندازۀ کافی جالب است. لحظات عمیق و روشنگرانه‌ای در این فیلم وجود دارد که بسیار لمسی است. با این حال، فیلم کمی طولانی است و تمجید سیاسی از شخصیت واهان (ریتر) می‌تواند مایه تاسف باشد. کارل (تورنتون) بیان می‌کند که "انجیل می‌گوید دو مرد نباید کنار هم بخوابند. اما فکر نمی‌کنم خداوند کسی مثل تو را به جهنم بفرستد." اما نظر او خیلی اهمیت ندارد زیرا او به صراحت در جاهای دیگر اعتراف می‌کند که بسیاری از متون مقدس را درک نمی‌کند و به علاوه، تمایل احمقانه او به قتل برای حل مشکلات روزمره را فراموش نمی‌کند. او باید به تعمیر چمن‌زن‌ها و خوردن سیب‌زمینی سرخ‌کرده بپردازد. این فیلم 2 ساعت و 15 دقیقه طول می‌کشد و در بنتون و نزدیکی‌های هسکل در آرکانزاس فیلم‌برداری شده است که حدود 20-30 دقیقه در جنوب غربی لیتل راک واقع شده‌اند. نمره: B- این فیلم پر از چالش‌هاست که بیلی باب تورنتون در بهترین کار خود به آنها پاسخ داده است. من واقعاً نمی‌دانستم چه چیزی را هنگام تصمیم به تماشای این فیلم پیدا خواهم کرد و از این بابت خوشحالم: این داستان واقعاً خوب، قانع‌کننده و احساسی است که سعی نمی‌کند از واقعیت سخت فرار کند تا قهرمانان غیرقابل‌باور بسازد. و احتمالاً این اثر، محکم‌ترین و مهم‌ترین کار بیلی باب تورنتون در طول حرفه‌اش است. در واقع، او نه تنها نقش اصلی را بازی می‌کند، بلکه مسئولیت نوشتن و کارگردانی را نیز بر عهده دارد. این یک کار عاشقانه و متعهدانه است که این فیلم را به یک "شاهکار" تبدیل می‌کند، هرچند که تورنتون آثار دیگری نیز دارد که به همان اندازه قابل توجه و پر از استعداد هستند. در این داستان، ما مردی به ظاهر مهربان و بی‌آزار را دنبال می‌کنیم که تمام عمرش را در یک مؤسسه روانی سپری کرده و به عنوان یک کودک، پس از قتل مادرش و دوست پسرش زندانی شده است. اکنون او مردی بالغ است، اما هیچ چیزی درباره دنیای خارج نمی‌داند، هیچ ارتباطی با کسی ندارد (او پدری دارد، اما بین آنها هیچ پیوند عاطفی وجود ندارد) و دچار ناتوانی ذهنی جدی است. با این حال، پزشکان او را برای بازگشت به زندگی عادی در نظر می‌گیرند. وقتی او خارج می‌شود، به زادگاهش برمی‌گردد و با پسری که تقریباً همسن او در زمان بستری شدنش است، آشنا می‌شود. دوستی بین این دو او را به ملاقات مادرش، زنی جوان با رابطه‌ای پیچیده با مردی خشن، می‌رساند. و با وجود محدودیت‌هایش، او به سرعت متوجه می‌شود که این مرد می‌تواند برای دوستان جدیدش خطرناک باشد. تمام داستان حول ارزش‌های بسیار عزیز ما می‌چرخد: دوستی، مهربانی و ایثار. این فیلم کاملاً غیرقابل پیش‌بینی نیست، اما به خوبی کار می‌کند و داستانی عمیقاً قابل باور را ارائه می‌دهد. در نهایت، تنها کافی است یک روزنامه را ورق بزنید تا ده‌ها مورد از خشونت خانگی و سوءاستفاده‌های عاطفی را که به بدبختی ختم می‌شوند، ببینید. این موضوع نیاز به تفکر اجتماعی عمیق دارد: در دنیایی که روابط مالکانه بیشتر مشاهده می‌شود، مهم است که درک کنیم عشق تنها زمانی معنا دارد که بر اساس اعتماد، درک و پذیرش متقابل باشد. فیلم همچنین ما را به چالش می‌کشد که پیش‌داوری‌های خود درباره افراد دارای ناتوانی ذهنی را بازنگری کنیم: آنها نیز احساسات و نیازهای عاطفی دارند، درست مانند ما. در نهایت، بیمار بودن ذهنی به معنای این نیست که شما یک روان‌پریش یا اختلال شخصیت دارید. از نظر فنی، فیلم با فیلم‌برداری عالی، انتخاب هوشمندانه لوکیشن‌های فیلم‌برداری و طراحی دقیق لباس‌ها و دکورهای آمریکای روستایی ارائه می‌شود. اگرچه فیلم در مورد مکان جغرافیایی‌ای که داستان در آن اتفاق می‌افتد، خیلی واضح نیست، اما بیشتر فیلم‌برداری در آرکانزاس انجام شده و به نظر می‌رسد که داستان خیالی در جایی بین این ایالت و همسایه‌اش، میزوری، قرار دارد. ریتم خوب فیلم نه خواب‌آور است و نه تماشاگر را خسته می‌کند. همانطور که قبلاً گفتم، بیلی باب تورنتون است که بیشترین تقدیر را برای کارش در این اثر عمومی و به‌ویژه به عنوان یک بازیگر دریافت می‌کند. بازی در نقش‌های دراماتیک به عنوان افراد دارای ناتوانی ذهنی همیشه چالش‌برانگیز است: خطر دائمی وجود دارد که شخصیت به کاریکاتوری غیرقابل تحمل و توهین‌آمیز تبدیل شود. تورنتون موفق می‌شود که در بازی خود اصالت و اعتبار را حفظ کند و از این کار فوق‌العاده بهره‌مند شود. علاوه بر او، دوایت یوکام نیز به خاطر کار چالش‌برانگیز و سختی که انجام داده، شایسته تقدیر است که در آن به خوبی عمل کرده است.