فیلم Green Zone 2010

این فیلم درباره ادعای نادرست ایالات متحده مبنی بر وجود سلاح‌های کشتار جمعی در عراق است که در نهایت مشخص می‌شود که اطلاعات آن به‌طور دستکاری‌شده برای منافع شخصی عده‌ای خاص ارائه شده است. فیلمی اکشن با محتوای جالب. در حالی که از این فیلم بدم نیامد، واقعاً تعجب کردم که هدف آن چه کسی است؟ آیا این فقط یکی از آن تلاش‌های بازتابی برای تسکین...

این فیلم درباره ادعای نادرست ایالات متحده مبنی بر وجود سلاح‌های کشتار جمعی در عراق است که در نهایت مشخص می‌شود که اطلاعات آن به‌طور دستکاری‌شده برای منافع شخصی عده‌ای خاص ارائه شده است. فیلمی اکشن با محتوای جالب. در حالی که از این فیلم بدم نیامد، واقعاً تعجب کردم که هدف آن چه کسی است؟ آیا این فقط یکی از آن تلاش‌های بازتابی برای تسکین وجدان است که به‌منظور منحرف کردن توجه تماشاگران از این‌که چه کسی واقعاً ما را درباره‌ی پیش‌زمینه‌ی حمله به عراق آگاه کرده، ساخته شده است؟ در هر صورت، به نظر می‌رسد که داستان نشان می‌دهد که این حمله به‌طور کامل بر اساس یک طرح پیچیده آمریکایی برای نصب دولت‌های وابسته در آن کشور بوده است. بر اساس چه چیزی؟ خوب، این همان چیزی است که «میلر» (مت دیمون) و تیم نخبه‌ی شکارچیان سلاح‌های کشتار جمعی در حال کشف آن هستند. آنچه که پس از این می‌آید، یک ماجراجویی نسبتاً ساده است که پر از درام‌های پنهانی سیا است و تیم دائماً در جستجوی خود به بن‌بست می‌رسد. آیا نشتی وجود دارد؟ آیا این سلاح‌ها اصلاً وجود نداشتند؟ آیا بازی بزرگ‌تری در کار است؟ خوب، این‌ها سوالاتی هستند که واقعاً نگرانم نمی‌کنند. برای اینکه این پیچیدگی‌ها به‌خوبی کار کنند، نویسندگی و بازیگری باید بسیار تیزتر و با جزئیات بیشتری باشد تا این برداشت نسبتاً ساده‌انگارانه نه تنها از فعالیت‌های متفقین (یعنی نه فقط دخالت ایالات متحده در عراق) بلکه از نگرش‌های جمعیت محلی که در این فیلم به‌عنوان کسانی به تصویر کشیده می‌شوند که یا بهتر از کشاورزان گوسفند نیستند یا به‌عنوان قاتلان دوچهره، باید بسیار قوی‌تر باشد. دیمون در حال انجام وظایف خود است، همان‌طور که جیسون آیزاکس در نقش «بریگز» به‌طرز عجیبی انتخاب شده و گرگ کینر در نقش «پوندستون» - مرد پنتاگون که مسئول رهبری جستجو است - کاملاً ناامیدکننده است. به ترکیب این موارد، مداخلات کمی آزاردهنده‌ی خبرنگار تحقیقی «لوری دین» (آمی رایان) را اضافه کنید و در کل، این اثر واقعاً یک آشفتگی تکراری است. گاهی اوقات سرعت فیلم فعال است، اما عمدتاً به‌کندی به سوی پایانی پیش می‌رود که احتمالاً تنها چیزی است که این فیلمنامه‌ی ضعیف و فرضی می‌تواند به ما ارائه دهد.