فیلم Belle Epoque 1992

این فیلم داستانی بزرگسالانه به سبک قصه‌های پریان است که به تمایلات جنسی سرکوب‌شده اشاره دارد. سینمای اسپانیا ویژگی‌هایی دارد که سینمای پرتغال باید از آن بیاموزد: توانایی ساخت فیلم‌هایی که هم لذت‌بخش، سرگرم‌کننده، از لحاظ تجاری موفق و در عین حال هنری و باکیفیت هستند. این فیلم از بهترین‌ها نیست و به‌طور قطع زمان را تحمل نکرده است: اگر به‌طور تصادفی این فیلم را در...

این فیلم داستانی بزرگسالانه به سبک قصه‌های پریان است که به تمایلات جنسی سرکوب‌شده اشاره دارد. سینمای اسپانیا ویژگی‌هایی دارد که سینمای پرتغال باید از آن بیاموزد: توانایی ساخت فیلم‌هایی که هم لذت‌بخش، سرگرم‌کننده، از لحاظ تجاری موفق و در عین حال هنری و باکیفیت هستند. این فیلم از بهترین‌ها نیست و به‌طور قطع زمان را تحمل نکرده است: اگر به‌طور تصادفی این فیلم را در اینترنت پیدا نمی‌کردم، هرگز نام آن را نمی‌شنیدم. حضور برخی بازیگران مشهور در تصمیم من برای تماشای فیلم تأثیرگذار بود و حتی خوشحال شدم که متوجه شدم فیلم در پرتغال فیلم‌برداری شده است (این را از لوکوموتیو قطار که شناختم به عنوان یک لوکوموتیو پرتغالی، فهمیدم). سناریو به خوبی نوشته شده و کمدی سبکی را در مورد یک سرباز فراری و یک خانواده بسیار آزاداندیش در دهه سی قرن گذشته به تصویر می‌کشد. زمینه داستان اسپانیایی است که در حال تغییرات سیاسی است: سلطنتی که محبوبیت ندارد و مورد بی‌مهری قرار گرفته، روز به روز بیشتر مورد چالش مردم قرار می‌گیرد که به سوسیالیسم و جمهوری‌خواهی امید بسته‌اند. اینچنین است که شورش نظامی جمهوری‌خواهان در جاكا اتفاق می‌افتد. شکست باعث می‌شود فرداندو، یکی از سربازان شورشی، فرار کند و به یک منطقه روستایی برود، جایی که با مانوئل، یک جمهوری‌خواه سالخورده و پیشرو، آشنا می‌شود، اما او تنهای است زیرا چهار دخترش هر کدام زندگی خود را دور از خانه پدرشان می‌گذرانند. وقتی سرانجام دختران به خانه می‌آیند، فرداندو نمی‌خواهد برود زیرا از زیبایی آن‌ها شگفت‌زده شده است: یکی از آن‌ها، کلارا، بیوه‌ای تازه است؛ وایولت، دیگر، همجنس‌گرا است؛ رسیو در حال دوستی با پسری از منطقه است که ثروتمند، احمق و حامی ایدئولوژی‌های کارلیستی است. دختر کوچک‌تر، لوز، معصوم‌ترین آن‌هاست. آنچه در پی می‌آید، تلاقی بین هر یک از دختران پیرمرد و سرباز فراری است. او واقعاً با همه آن‌ها به بستر می‌رود و به هر یک به نوبت عشق می‌ورزد که هم خنده‌دار و هم بی‌معنی و حتی ناهماهنگ با زمانه است، زیرا با اخلاق بسته و محدود روستایی آن دوره در تضاد است، زمانی که خواستگاری بیشتر اجتماعی و تحت نظر خانواده‌های دختران بود. این نکته بیش از همه مرا در فیلم آزار داد: ناهماهنگی رفتارها و تحمل جنسی بیش از حد آن‌ها. این بیشتر شبیه به محصولی از برخی فتیشه‌های جنسی مدرن به نظر می‌رسد تا داستانی در دهه 1930. بازیگران عملکرد نسبتاً خوبی دارند: خورخه سانز یک شخصیت مهربان است، اما اجرای او به عنوان یک بازیگر چندان قوی نیست و در مقایسه با بازی خوب بازیگران زن، کمرنگ به نظر می‌رسد. پنه‌لوپه کروز و ماریبل وردو بهترین بازیگران هستند: هر یک در شخصیت خود، با تفسیرهای بامزه و خوب اجرا شده، کاملاً بر صحنه تسلط دارند. آریادنا گیل به ندرت دیده می‌شود، اما او نیز وظیفه‌اش را به خوبی انجام می‌دهد. میریم دیاز-آروکا نیز در حد متوسط عمل می‌کند. فرناندو فرناند گومز، یک بازیگر باتجربه، عملکرد خوبی را به ما ارائه می‌دهد، اما در شخصیتی نامناسب. این فیلم که در پرتغال فیلم‌برداری شده، بسیار شیک است و cinematography آن به خوبی کار می‌کند و به فیلم ظاهری خیال‌انگیز می‌بخشد و زیبایی روستایی و طبیعت را به تصویر می‌کشد. دکورها و لباس‌ها به خوبی ساخته شده‌اند و به راحتی ما را به دهه 30 منتقل می‌کنند. موسیقی متن خوب نیز شایسته ستایش است، حتی اگر هیچ آهنگ به‌یادماندنی نداشته باشد.