فیلم Dead Man Walking 1995

این فیلم فوق‌العاده‌ای است که قدرت درام و نگاهی متوازن به موضوع مجازات اعدام دارد. این فیلم بر اساس داستان واقعی‌ای ساخته شده است که توسط یک راهبه به نام خواهر هلن پرژان نوشته و تجربه شده، هرچند که مانند بسیاری از فیلم‌ها، داستان برای انطباق با نیازهای یک فیلم دراماتیک تغییر کرده است. به عنوان مثال، دو زندانی که او به آنها مشاوره روحانی...

این فیلم فوق‌العاده‌ای است که قدرت درام و نگاهی متوازن به موضوع مجازات اعدام دارد. این فیلم بر اساس داستان واقعی‌ای ساخته شده است که توسط یک راهبه به نام خواهر هلن پرژان نوشته و تجربه شده، هرچند که مانند بسیاری از فیلم‌ها، داستان برای انطباق با نیازهای یک فیلم دراماتیک تغییر کرده است. به عنوان مثال، دو زندانی که او به آنها مشاوره روحانی می‌دهد در این فیلم به یک نفر تبدیل شده‌اند. به‌عنوان نکته‌ای جانبی، خواهر پرژان در صحنه‌ای که مربوط به یک شب‌زنده‌داری است، به‌طور غیررسمی ظاهر می‌شود. این فیلم در برخی لحظات خشن است، اما همیشه قابل تماشا است. سوزان سَراندون برای بازی‌اش جایزه اسکار را دریافت کرده است. علاوه بر اینکه این فیلم عالی است، دو آلبوم موسیقی متن قابل توجه نیز دارد. اولین آلبوم، موسیقی متن است که شامل مجموعه‌ای از آهنگ‌ها از اسپریگستین، جانی کش و دیگران است. همچنین یک نسخه از موسیقی فیلم وجود دارد که از نوعی موسیقی با فضای بیشتر استفاده می‌کند. من گاهی از آن برای خواندن یا نوشتن داستان استفاده می‌کنم. این یک فیلم بسیار انسانی است که به‌طور محکم بر اساس عملکرد دو بازیگر اصلی و بحث‌های حول مجازات اعدام ساخته شده است. برخی از فیلم‌ها به‌گونه‌ای ساخته می‌شوند که با احساسات ما بازی کنند و به موضوعات بحث‌برانگیز بپردازند. فیلم‌های مربوط به مجازات اعدام تقریباً همیشه به این شکل عمل می‌کنند: خود موضوع به شدت جنجالی است و تقریباً همه نظری درباره آن دارند. بحث درباره مجازات اعدام هرگز پایان نخواهد یافت، نه تنها به دلیل دلایل قانونی، انسانی، اجتماعی و مذهبی که به‌خوبی از طرفداران و مخالفان آن حمایت می‌کند، بلکه به این دلیل که این یکی از انتخاب‌هایی است که به شدت تحت تأثیر چگونگی دید جامعه از سیستم قضایی و اصلاحی قرار دارد. این فیلم بر اساس خاطرات و تجربیات خواهر هلن پرژان، یک راهبه مهربان کاتولیک است که در طول سال‌ها چندین زندانی در صف اعدام در لوئیزیانا را همراهی و مشاوره داده است. این فیلم بسیار صمیمی است، زیرا بیشتر آن بر روی گفتگوهای خصوصی بین راهبه و محکوم تمرکز دارد، که در این فیلم مردی است که یک زوج نوجوان را کشته اما ادعا می‌کند بی‌گناه است. سناریو تمام تلاش خود را می‌کند که داستان را شیرین‌تر کند تا توجه ما را حفظ کند: ادعاهای مداوم مبنی بر اینکه او ممکن است بی‌گناه باشد، جو flirtatious که گاهی بین راهبه و زندانی ایجاد می‌شود، رفتار پرشور (قابل درک) خویشاوندان قربانی، و اتهامات مختلف درباره رابطه میان سیستم عدالت و راحتی (یا عدم راحتی) مجازات مرگ برای سیاست و تصویر فرماندار. فیلم از موضوع خود به بهترین نحو بهره می‌برد و در چندین جهت حرکت می‌کند و عمدتاً به اهداف خود می‌رسد. علاوه بر اینکه این یک مانیفست واقعی علیه مجازات اعدام است، فیلم یک درام عاطفی است که در آن مردی به وضوح شرور و بدذات از کارهایی که انجام داده پشیمان است، هرچند که برای او خیلی دیر شده است. تنها انتقاد من به سناریو، به‌ویژه جو flirtatious است که در برخی قسمت‌ها حس می‌شود و فکر می‌کنم در فیلم باقی مانده و نه تنها ضروری نیست بلکه به‌طور خاص مثبت هم نیست. سوزان سَراندون، یکی از بزرگ‌ترین بازیگران اواخر قرن بیستم، کار قابل توجهی را به نمایش می‌گذارد که در نهایت برنده اسکار بهترین بازیگر زن می‌شود. او حساسیت و حس بالای انسانیت را در بازی خود به نمایش می‌گذارد و هرگز تسلیم وسوسه تبدیل شدن به شخصیت‌های بیش از حد ملودراماتیک نمی‌شود. به‌علاوه، این یکی از آثار بزرگ کارنامه بازیگری اوست. شون پن، از سوی دیگر، هنوز جوان به نظر می‌رسد و از این فرصت به‌طور حداکثری استفاده می‌کند تا به‌عنوان یک بازیگر رشد کند. همانطور که می‌دانیم، او به این کار ادامه می‌دهد و چند سال بعد دستاوردها و جوایز مهمی خواهد داشت. او در اینجا به خوبی عمل می‌کند و بین کینه، پشیمانی، ناامیدی و نیاز به رستگاری و بخشش تعادل برقرار می‌کند. او هرگز اجازه نمی‌دهد شخصیتش یک‌بعدی یا بیش از حد تاریک یا حتی بیش از حد شیرین به نظر برسد، و به آن پیچیدگی و لایه‌های روانشناختی می‌بخشد که شایسته‌ی قدردانی است. از نظر فنی، فیلم کم‌جنبش، کارآمد و عملی است. هیچ اشتباه بارزی ندارد، به‌خوبی از منبع اصلی و همکاری خواهر هلن واقعی که در این پروژه درگیر بوده، استفاده می‌کند و سعی می‌کند به بازیگران تمام فضایی که نیاز دارند را بدهد. این نتیجه کارگردانی حساس و دقیق تیم رابینز است که می‌دانست فیلم به شدت به کار بازیگران اصلی بستگی دارد و بر روی استخراج از آنها متمرکز شده است بدون اینکه چیزی اضافه کند که مانع آنها یا ما شود. با این حال، فکر نمی‌کنم اگر به طور مختصر به فیلمبرداری خوب آن، با قاب‌بندی خوب (استفاده از میله‌ها و دیگر اثرات برای افزایش احساس حبس) و تنظیم عالی اشاره کنم، بی‌انصافی کرده باشم. فیلم حتی یک آهنگ اصلی دارد که توسط بروس اسپرینگستین ساخته شده است. سوزان سَراندون در اینجا در نقش راهبه متزلزل به‌طور فوق‌العاده‌ای عمل می‌کند که وظیفه‌اش ارائه حمایت روحانی به مردی (شون پن) در صف اعدام است که به خاطر بدترین تجاوز و قتل یک زن جوان و قتل دوست پسرش محکوم شده است. در حالی که او بی‌گناهی خود را اعتراض می‌کند و درخواست‌ها در حال پرواز است، "خواهر هلن" باید رابطه‌اش با متهم را با اشتیاقش برای آشنا شدن با خانواده‌های آسیب‌دیده دو قربانی که متقاعدند سیستم مجرمین را شناسایی کرده است، آشتی دهد. این درام با سرعتی قوی پیش می‌رود و دیالوگ‌های همدلانه‌ای از سَراندون و همچنین کاراکتر قدرتمند پن را ارائه می‌دهد که ما را با درجه‌ای از عدم قطعیت در مورد اینکه آیا او واقعاً جرم را مرتکب شده است یا نه، رها می‌کند! تیم رابینز از تجربیاتش در مقابل دوربین بهره‌برداری می‌کند در حالی که به خوبی احساسات ما را تحت تأثیر قرار می‌دهد و همزمان حس انزجار ما را در حالی که جزئیات در حال آشکار شدن است، و حس انسانیت ما را که به طرز ناخوشایندی به چالش کشیده می‌شود، مدیریت می‌کند. این فیلم در برخی لحظات بسیار احساسی، تفکر برانگیز درباره موضوعات انتقام و کیفر است و ارزش دو ساعت تماشا را دارد.