فیلم The Seven Year Itch 1955

فیلمی خنده‌دار است، هرچند شاید بهترین اثر بیلی وایلدر نباشد، که ممکن است به دلیل محدودیت‌های تحمیلی از سوی شورای سانسور باشد. مریلین مونرو در اوج خود قرار دارد و تام یول در نقش خود از تئاتر برادوی به خوبی ظاهر می‌شود. تام یول در نقش "ریچارد" یک مرد متأهل خوشحال است که خانواده‌اش برای چند هفته به مسافرت رفته‌اند و او تنها با دست‌نوشته‌اش و...

فیلمی خنده‌دار است، هرچند شاید بهترین اثر بیلی وایلدر نباشد، که ممکن است به دلیل محدودیت‌های تحمیلی از سوی شورای سانسور باشد. مریلین مونرو در اوج خود قرار دارد و تام یول در نقش خود از تئاتر برادوی به خوبی ظاهر می‌شود. تام یول در نقش "ریچارد" یک مرد متأهل خوشحال است که خانواده‌اش برای چند هفته به مسافرت رفته‌اند و او تنها با دست‌نوشته‌اش و نوشیدنی‌هایی که شبیه به زهر در بطری هستند، در خانه مانده است! همسرش "هلن" همیشه ساعت ۱۰ شب با او تماس می‌گیرد، بنابراین او باید تا آن زمان بیدار بماند و در حین انتظار، تخیل زنده‌اش به کار می‌افتد! این تخیل زمانی بیشتر می‌شود که همسایه جدیدش (مریلین مونرو) برای سلام کردن به او سر می‌زند. او عاشق می‌شود! او تجسم آرزوهایش است و در حالی که دوستی‌شان شکوفا می‌شود، متوجه می‌شود که خیالاتش هر روز جالب‌تر و تخیلی‌تر می‌شود و تماماً بی‌نتیجه باقی می‌ماند! آنچه در ادامه رخ می‌دهد ممکن بود برای من بهتر باشد اگر یول بازیگر بهتری بود، اما او واقعاً در اینجا به خوبی عمل نمی‌کند و ما خیلی طولانی منتظر می‌مانیم تا مونرو بیاید و فضا را روشن کند. او زمان‌بندی فوق‌العاده‌ای دارد و به وضوح تجسم آرزوی هر کسی است در حالی که به طرز معصومانه و جذابی "ریچارد" بیچاره را به مرز جنون می‌کشاند! کمدی به خوبی نوشته شده، هرچند کمی بیش از حد به شوخی‌های فیزیکی متکی است و بعد از حدود یک ساعت از سناریوهای کمی تکراری و ساختگی، احساس می‌کنم که جوک کمی خسته‌کننده می‌شود. این فیلم یکی از آثار بهتر بیلی وایلدر نیست، حتی اگر عبور یک قطار مترو به ما کمی تاریخ سینما را یادآوری کند. شاید نوعی پارودی از "زیبایی و هیولا" باشد، اما همه چیز کمی بیش از حد ملایم به نظر می‌رسد.