فیلم Seven Psychopaths 2012

فیلم به طرز شگفت‌انگیزی پیچیده است، بنابراین سخت است که بگویم چه چیزی را بدون اینکه به داستان لطمه بزند، می‌توانم بیان کنم. شاید بهتر باشد فقط به بازیگران بپردازم، چرا که گروهی عجیب و غریب را مک‌دونا گرد هم آورده است. به تریلر و به‌ویژه به پوسترها اعتماد نکنید. _هفت روانی_ هیچ ارتباطی با آن‌ها ندارد. اولگا کوریلنکو (_مکس پین، کوانتوم آرامش_) به طرز شرم‌آوری کم‌استفاده...

فیلم به طرز شگفت‌انگیزی پیچیده است، بنابراین سخت است که بگویم چه چیزی را بدون اینکه به داستان لطمه بزند، می‌توانم بیان کنم. شاید بهتر باشد فقط به بازیگران بپردازم، چرا که گروهی عجیب و غریب را مک‌دونا گرد هم آورده است. به تریلر و به‌ویژه به پوسترها اعتماد نکنید. _هفت روانی_ هیچ ارتباطی با آن‌ها ندارد. اولگا کوریلنکو (_مکس پین، کوانتوم آرامش_) به طرز شرم‌آوری کم‌استفاده شده است، اما حداقل مارتین مک‌دونا اذعان می‌کند که شخصیت‌های زن در فیلم او نقطه کانونی نیستند و ضعف آن‌ها نقص خود اوست (به شکلی نسبتاً سوررئالیستی). از زمانی که برای اولین بار او را در _هیتمن_ دیدم، عاشقش شدم و از بازی‌اش در _سنچوریون_ شگفت‌زده شدم. هرچند در اینجا عملاً کار خاصی نمی‌کند، اما همیشه دیدن او در یک فیلم خوب لذت‌بخش است. وودی هارلسون (_کشندگان به‌طور طبیعی، مدافع_) نیز یکی از بازیگران مورد علاقه‌ام است که مدتی است به او توجه دارم. او یک روانی باورپذیر، بازیگری قوی، فردی خنده‌دار و دارای حضور جذاب است. تا به حال هیچ‌گاه از او دلخور نشده‌ام. سام راکوِل (_چوک، مرد آهنی ۲_) به تازگی مورد توجه من قرار گرفته است، اما واقعاً فوق‌العاده است. او را در بسیاری از آثار قبلی دیده‌ام و از او لذت برده‌ام، اما هرگز ارتباطی بین آن‌ها برقرار نکرده بودم. حال در _هفت روانی_، به نظر می‌رسد که او بهترین نقش خود را ایفا کرده و قطعاً بزرگ‌ترین شخصیت فیلم است. ابی کورنیش (_نامحدود، ساکر پانچ_) استرالیایی است. من هم استرالیایی هستم. پس این هم یکی از دلایل است... نه، او عالی است، اما هرگز نتوانسته‌ام او را به عنوان یک بازیگر مورد علاقه‌ام در نظر بگیرم. در _هفت روانی_، این تقصیر او نیست. فیلمنامه فضای کمی برای زنان فراهم می‌کند که متأسفانه بد است، اما به خوبی مدیریت شده است. او زمان نمایش بیشتری نسبت به اولگا کوریلنکو دارد، اما همچنان خوب بود که از او بیشتر ببینیم. کریستوفر والکن (_داستان عامه‌پسند، خواب در هالووین_) از آن دسته افرادی است که فقط به خاطر وجودش فیلمی را تماشا می‌کنم و حتی نمی‌دانم چرا. کالین فارل (_در بروژ، شب ترسناک_) به طرز شگفت‌انگیزی با من همخوانی ندارد. نه اینکه از او بدم بیاید، او بازیگری کاملاً مناسب با لهجه‌ای عالی است، فقط به نظر نمی‌رسد که من با او ارتباط برقرار کرده باشم. او به عنوان ستاره _هفت روانی_ ظاهر می‌شود، اما به نوعی همه چیز را از او می‌دزدند. نادر است که به فیلمی نمره 80% یا بیشتر بدهم، بنابراین اگر این برای شما معنایی دارد، از شما خواهش می‌کنم _هفت روانی_ را تماشا کنید، ارزشش را دارد. 84% _گیملی_ _هفت روانی_ نتوانست به خوبی برای من عمل کند. چندان از یک فیلم خوب فاصله ندارد، اما در نهایت نتوانستم با آن ارتباط برقرار کنم. به نوعی مشکلات مشابهی که در فیلم قبلی این کارگردان، _در بروژ_، پیدا کردم، در اینجا نیز وجود دارد؛ هرچند این فیلم بهتر از آن است. کمدی ضعیف است و بازیگران در بهترین حالت خود به نظر نمی‌رسند. حضور کالین فارل، سام راکوِل، کریستوفر والکن و وودی هارلسون در یک فیلم می‌تواند موفقیت‌آمیز باشد، بنابراین از اینکه نتوانستم این فیلم را بپسندم، ناامیدم. داستان لحظات قوی‌ای دارد و در کل جذاب است، اما نحوه ارتباط عناصر مختلف و نحوه ارائه آن به ما به‌طرز ناخوشایندی مرا راضی نکرد. دو فیلم قبلی او به طرز شگفت‌انگیزی مرا ناامید کردند، اما خوشبختانه مارتین مک‌دونا بعد از آن‌ها دو فیلم فوق‌العاده ساخته است. امیدوارم فیلم پنجم او نیز همین‌طور باشد.