فیلم Brick 2005

فیلم "Brick" با متن‌های جذاب و شخصیت‌های به سبک دهه ۵۰ به سرعت به یک کلاسیک تبدیل شده است. این فیلم حال و هوایی از فیلم "Rebel Without a Cause" را به خود دارد. آرایش متنوع و خلاقانه آن، با بافتی غنی و متنوع، به خوبی ایجاد شده است. من این فیلم را دارم و اغلب آن را تماشا می‌کنم! "Brick" یک فیلم کارآگاهی/نوار است، اما...

فیلم "Brick" با متن‌های جذاب و شخصیت‌های به سبک دهه ۵۰ به سرعت به یک کلاسیک تبدیل شده است. این فیلم حال و هوایی از فیلم "Rebel Without a Cause" را به خود دارد. آرایش متنوع و خلاقانه آن، با بافتی غنی و متنوع، به خوبی ایجاد شده است. من این فیلم را دارم و اغلب آن را تماشا می‌کنم! "Brick" یک فیلم کارآگاهی/نوار است، اما به طرز شگفت‌آوری در یک محیط دبیرستانی رخ می‌دهد. این فیلم به قلم و کارگردانی مستقل رایان جانسون نوشته شده است. وقتی صحبت از فیلم‌هایی می‌شود که حول محور دبیرستان یا نوجوانان می‌چرخند، معمولاً به کلیشه‌های مختلفی فکر می‌شود، اما این فیلم برای بیننده شگفتی‌هایی به ارمغان می‌آورد. داستان حول یک تماس تلفنی ناگهانی و پریشان‌کننده از سوی دوست‌دختر ترسیده‌ی برندان فری (با بازی جوزف گوردون-لویت) به نام امیلی کستیش (با بازی امیلی دی راون) می‌چرخد که از او کمک می‌طلبد. برندان قسم می‌خورد که خود به تحقیق و حل معما بپردازد و در این روند مجبور می‌شود با همان کلیشه‌های دبیرستانی که به‌طور جدی از آن‌ها دوری کرده بود، ارتباط برقرار کند. شخصیت برندان فردی ریسک‌پذیر است که بی‌پروا به جستجوی تمام منابع اطلاعاتی می‌پردازد و با کمک تنها دوستش و یک نرمال‌نگر کلیشه‌ای به نام "Brain" (مغز) به شبکه مشکوک مواد مخدر و جنایت در محله نفوذ می‌کند تا به حل معما بپردازد. رایان جانسون زمان زیادی را برای نوشتن فیلمنامه صرف کرده که از منابع مختلفی الهام گرفته، از جمله دوران فیلم‌های نوار در دهه‌های ۳۰ و ۴۰. در حالی که داستان و حس آن از رمان‌های کارآگاهی نویسنده معتبر آمریکایی داشیل همت الهام گرفته، این فیلم همچنین به شدت تحت تأثیر انیمه "Cowboy Bebop" قرار دارد. شخصیت برندان تأثیر زیادی از شخصیت اصلی این انیمه دارد. جانسون به جزئیات ریز توجه زیادی کرده است. هر شخصیت در فیلم با دیگری ارتباط دارد که داستان را پیچیده‌تر و دقیق‌تر می‌کند. همچنین نکته‌ای که توجه مرا جلب کرد، استفاده از هم‌صداها در نام‌هاست. عنوان فیلم "Brick" است و شخصیت‌ها "Brendan"، "Brain" و "Brad" نام دارند. فکر می‌کنم این کار به صورت عمدی برای تحریک تفکر بیننده انجام شده است. نکته‌ای که نمی‌توان نادیده گرفت این است که در فیلم تنها دو بزرگسال وجود دارند. یکی مادر "Pin" که در آشپزخانه در حال تهیه صبحانه و سرو آب‌میوه برای دوستان پسرش است و دیگری معلم معاون مدرسه که از برندان به عنوان یک منبع اطلاعاتی استفاده می‌کند. یکی دیگر از جذابیت‌های نوشتاری این است که آموزش و والدین در تمام این محیط دبیرستانی و نوجوانی غایب هستند. عناصر کوچک طنزآمیز فیلم را زنده نگه می‌دارد. صحنه‌ای که برندان به کافه می‌رسد و با نی (که یک بچه از آن آب‌میوه می‌نوشد) بازی می‌کند، مطمئناً خنده‌دار است. صحنه‌ای دیگر زمانی است که مادر "Pin" به دنبال شیر برای سرو به برندان و پسرش می‌گردد و پسرش در حال انجام یک معامله جنایی با قدرت بدنی‌اش است. حالا به جنبه‌ی دیگری که فیلم را شگفت‌انگیز می‌کند می‌رسیم: بازیگران. جوزف گوردون-لویت در نقش برندان فری بازی می‌کند. این فیلم را او قبل از مشهور شدنش ساخته است. او در دوره‌ای انتقالی بین ستاره کودک و بازیگر بزرگسال بود و این یکی از اولین فیلم‌هایی است که استعداد واقعی او را نشان می‌دهد. شخصیت او آن‌قدر استوار است که از "Tugger" کتک می‌خورد تا به "The Pin" برسد. برخی از دیگر شخصیت‌های جالب فیلم شامل دلال مواد مخدر محلی "The Pin" با بازی لوکاس هاست و شخصیت نرمال‌نگر "The Brain" با بازی مت او'لری هستند. این جذابیت به حدی است که تعداد زیادی از نظریه‌های طرفداران پیشنهاد می‌کنند که شخصیت "Brain" وجود نداشته و در واقع فقط برندان از وجدانش کمک می‌گرفته است، شبیه به "Mind Palace" شرلوک. طراحی بصری، نورپردازی و صدای فیلم به خوبی با حال و هوای آن هماهنگ است و تغییرات موثری برای تطبیق با شدت وقایع به کار رفته است. با توجه به بودجه کوچک، دوره ۲۰ روزه فیلم‌برداری و استفاده از تجهیزات ویرایش و VFX، فیلم قطعاً بر روی پرده ناامیدکننده نیست. تیم ویرایش کار فوق‌العاده‌ای در مورد انواع انتقال‌ها انجام داده است. انتقال‌های زمانی و انتقال‌های نور به تاریکی به خصوص توجه مرا جلب کرد. در چند شات، صحنه به صحنه دیگری با تمرکز بر ساعت دیجیتال در اتاق خواب برندان منتقل می‌شود. به عنوان یک علاقه‌مند به سینماتوگرافی خلاق، برجسته‌ترین نکته برای من قاب‌بندی بود؛ همه چیز از زاویه‌ای پایین فیلم‌برداری شده و بسیاری از شخصیت‌ها به اندازه کفش‌هایشان تعریف می‌شوند. DP استیون یدلین تأکید کرده که هر شات معرفی یک شخصیت با کفش‌هایشان آغاز می‌شود (که کنجکاوی و سردرگمی بیننده را بیشتر می‌کند) و سپس به تدریج به نمای نزدیک می‌رسد. این خلاقیت به خوبی اندیشیده شده و به خوبی اجرا شده است. موسیقی متن تأثیرگذار توسط پسرعمو‌ی کارگردان، ناتان جانسون، ساخته شده است. این موسیقی عمدتاً از صداهای شبیه به زایلوفون تشکیل شده است، اما در صحنه‌های نبرد به صداهای درام و در صحنه‌های شدید/اوج تغییر می‌کند. ترکیب موسیقی شامل ترکیبی از سازهای سنتی و سازهای خانگی اختراع شده است که تعادل عجیبی را در پس‌زمینه ایجاد می‌کند. "Brick" یک فیلم کاملاً لذت‌بخش است، یک تجربه‌ی آزمایشی توسط کارگردان که قطعاً ریسک بزرگی بوده است. این فیلم به‌عنوان یک ادای احترام به کلاسیک‌های نوار و در عین حال، نگاهی تاریک و مؤثر به زندگی یک دانش‌آموز دبیرستانی از یک شهر کوچک است. بیننده با شخصیت صریح قهرمان داستان مجذوب می‌شود و مجبور به وارد شدن به دنیای او می‌شود. با این حال، کسانی که به طور کلی به فیلم‌های مستقل/آزمایشی علاقه‌مند نیستند ممکن است آن را کسل‌کننده یا گیج‌کننده پیدا کنند. اما قطعاً کسی را ناامید نخواهد کرد. ما با "برندان" (جوزف گوردون-لویت) شروع می‌کنیم که بر بالای جسد دختری که در یک جوی آب افتاده ایستاده است. مشخص می‌شود که او "امیلی" است - و دوست‌دختر او بوده است. او بسیار در حاشیه جامعه دبیرستان خود قرار دارد، اما با کمک دوستش "Brain" (مت او'لری) که خیلی باهوش‌تر و به همان اندازه طرد شده است، تصمیم می‌گیرد به شبکه تأمین مواد مخدر محلی نفوذ کند و به "Pin" افسانه‌ای برسد. او انتظار دارد پاسخ‌هایی پیدا کند و شاید کمی انتقام بگیرد. در این مسیر با برخی از شخصیت‌های ناخوشایند جامعه‌اش، از جمله "Tug" (نوآ فلیس) و "Laura" (نورا زههترن) مواجه می‌شود و چند ضربه می‌خورد - اما آیا به هدف خود خواهد رسید؟ این درام به خوبی نوشته شده است. دیالوگ‌ها پیچیده و با سرعت بالا هستند - به‌ویژه وقتی که توسط جوزف گوردون-لویت و مت او'لری بیان می‌شوند. با این حال، بقیه به نوعی شبیه یک نسخه کمی خشن‌تر از "90210" است. شخصیت‌ها خیلی سطحی هستند، و از همان ابتدا کشمکش‌ها کاملاً واضح است و پایان داستان هم شتابزده و نسبتاً ناامیدکننده است. نقش اصلی به خوبی اجرا شده است، اما با unravel شدن داستان که به زحمت ساخته شده است، من واقعاً نتوانستم زیاد به این آژانس کارآگاهی یک‌نفره یا اینکه چه کسی چه کاری کرده است، اهمیت دهم - زیرا این فیلم به طور پیوسته یک میخ دیگر به سیستم آموزشی نوجوانان آمریکا می‌کوبد.