فیلم Antony and Cleopatra 1972

در حالی که این نسخه از تراژدی شکسپیر واقعاً جلوه‌ای زیبا دارد، اما انطباق بیش از حد کلامی آن باعث کاهش کیفیت اثر شده است. کارگردان چارلتون هستون و تیم نویسندگانش به نظر می‌رسد که درک نکرده‌اند که بخش بزرگی از متن اصلی به منظور تکمیل ساده‌سازی صحنه طراحی شده است. با وجود طیف وسیعی از تصاویر برای لذت بردن، بسیاری از دیالوگ‌های اصلی اضافی...

در حالی که این نسخه از تراژدی شکسپیر واقعاً جلوه‌ای زیبا دارد، اما انطباق بیش از حد کلامی آن باعث کاهش کیفیت اثر شده است. کارگردان چارلتون هستون و تیم نویسندگانش به نظر می‌رسد که درک نکرده‌اند که بخش بزرگی از متن اصلی به منظور تکمیل ساده‌سازی صحنه طراحی شده است. با وجود طیف وسیعی از تصاویر برای لذت بردن، بسیاری از دیالوگ‌های اصلی اضافی به نظر می‌رسند و کوتاه کردن آن‌ها چالشی است که این تولید را به شکست می‌کشاند. فیلم پس از ترور ژولیوس سزار آغاز می‌شود و لِپیدوس (فرناندو ری)، اوکتاویان (جان کاستل) و مارک آنتونی (هستون) در تلاش‌اند تا صلحی آسان برقرار کنند تا با پومپی (فردی جونز) مواجه شوند. اوکتاویان همچنین نگران مارک آنتونی است و پیشنهاد می‌دهد که او خواهرش اوکتاویای را به ازدواج آنتونی درآورد تا پیوند قوی‌تری بین آن‌ها ایجاد کند و به بازیکن دیگر این بازی نیز تیکه‌ای بیندازد. کلئوپاترا (هیلداگارد نیل) نیز از ژولیوس جدا شده و مارک آنتونی به شدت در چنگ اوست. او باید با احتیاط عمل کند زیرا واکنش او به ازدواج جدیدش را می‌بیند و درک می‌کند که شاید با هم بتوانند نقشه دنیای روم را دوباره ترسیم کنند. فیلم واقعاً تلاش زیادی برای ارائه صحنه‌های نبرد بزرگ نمی‌کند، بلکه از ویرایش سریع برای نشان دادن تضاد‌ها در کنار دیالوگ و چند صحنه اکشن استفاده می‌کند. در برخی مواقع این روش مؤثر است، اما بیشتر این فیلم به نظر می‌رسد که پروژه‌ای خودشیفته برای ستاره‌ای است که به شدت به اثر اصلی علاقه‌مند است اما ایده‌ای برای چگونگی به تصویر کشیدن آن به شکل جذاب ندارد. انتخاب نیل به عنوان بازیگر کمی ناامیدکننده است و تمایل او به تداوم shots به دوربین، فیلم را به آرامی به سمت یک ریتم کند می‌کشاند. کاستل به خوبی در نقش اوکتاویان ملایم عمل می‌کند و اریک پورتر نیز به خوبی در نقش انوباروس ظاهر می‌شود، اما در مجموع این اثر کمی طولانی و بی‌اهمیت به نظر می‌رسد.