فیلم Afire 2023

در یک خانه تعطیلات در دریای بالتیک، نه چندان دور از آهرنشوپ، در تابستان گرم و خشک، چهار جوان با هم ملاقات می‌کنند. در این میان، آتش‌سوزی در جنگل رخ می‌دهد و به آرامی و به‌دور از چشم، آن‌ها در دیوارهای شعله محاصره می‌شوند. گرفتار، آن‌ها به یکدیگر نزدیک‌تر می‌شوند و در نهایت، تمایل، عشق و رابطه جنسی بر آن‌ها غلبه می‌کند. آتش نیرویی است که...

در یک خانه تعطیلات در دریای بالتیک، نه چندان دور از آهرنشوپ، در تابستان گرم و خشک، چهار جوان با هم ملاقات می‌کنند. در این میان، آتش‌سوزی در جنگل رخ می‌دهد و به آرامی و به‌دور از چشم، آن‌ها در دیوارهای شعله محاصره می‌شوند. گرفتار، آن‌ها به یکدیگر نزدیک‌تر می‌شوند و در نهایت، تمایل، عشق و رابطه جنسی بر آن‌ها غلبه می‌کند. آتش نیرویی است که می‌تواند ویرانگر و مخرب باشد، اما همچنین می‌تواند پاک‌سازی کند و آنچه ارزش questionable دارد را از بین ببرد تا فضایی برای رشد جدید و قوی فراهم کند. گاهی اوقات، این دو عمل همزمان اتفاق می‌افتد، همان‌طور که در جدیدترین اثر نویسنده و کارگردان کریستیان پِتسولد، یک درام آتشین و کمدی تلخ درباره چهار دوست قدیمی/جدید که به‌طور ناخواسته در یک خانه تابستانی در کنار سواحل بالتیک به هم نزدیک می‌شوند، مشاهده می‌شود. زمان آن‌ها با هم، افشاگر، استرس‌زا و روشنگر است، بخشی به‌واسطه تعاملاتشان، افشاگری‌هایی که از این روابط بیرون می‌آید و تهدید قریب‌الوقوع آتش‌سوزی‌های ویرانگر جنگل که جان آن‌ها و وجودشان را به‌طور واقعی و مجازی تهدید می‌کند. فیلم از هر نظر به آرامی پیش می‌رود، به ویژه در ابتدا، با یک روایت کمی مبهم که گاهی اوقات به نظر می‌رسد منحرف می‌شود، اما پایه‌گذار آنچه در نیمه دوم رخ می‌دهد، است. این اثر پس از آن، بررسی تیزبینانه و عمیق‌نگر از آنچه ما را شکل می‌دهد، ارائه می‌دهد؛ اینکه چقدر از زندگی‌مان لذت می‌بریم یا تحمل می‌کنیم و چه اقداماتی می‌توانیم انجام دهیم تا آن را برای خود بهتر کنیم، وقتی که آنچه دیگر به ما خدمت نمی‌کند را حذف کنیم. در بسیاری از جنبه‌ها، "Afire" احتمالاً آنچه را که بیشتر بینندگان انتظار دارند، ارائه نمی‌دهد، اما این خود بخشی بزرگ از جذابیت آن است؛ نگاهی تازه و جذاب به زندگی و آنچه از آن می‌سازیم. این یک تمرین ارزشمند است، با توجه به اینکه چقدر ممکن است همه‌چیز به طور ناگهانی از ما گرفته شود و ما را وادار به پرسش کند که با زمانی که داشتیم چه کردیم و آیا در نهایت ارزشش را داشت یا نه؟ به این فیلم زمان دهید تا خود را نشان دهد و اجازه دهید در شما نفوذ کند. ممکن است به شما کمک کند تا بیشتر از آنچه تصور می‌کنید، درباره خودتان درک کنید. "لئون" (توماس شوبرت) و دوستش "فلکس" (لنگستون یوبل) به کلبه‌ای دورافتاده در نزدیکی سواحل بالتیک می‌روند تا لئون بتواند آخرین جزئیات رمانش را پیش از بازدید ناشرش (ماتیاس براندت) به پایان برساند. اما وقتی به آنجا می‌رسند، متوجه می‌شوند که "نادیا" (پائولا بیر) قبلاً در آنجا اقامت دارد و این موضوع اوضاع را کمی به هم می‌ریزد. لئون به سرعت دلبسته نادیا می‌شود و این وضعیت زمانی بدتر می‌شود که فعالیت‌های شبانه او با نجات غریق "دیوید" (اننو ترِبز) و دیوارهای نازک، او را مجبور به خواب در باغ میان پشه‌ها می‌کند. آنچه در پی می‌آید، یک ارائه مشاهداتی پیچیده است که به دینامیک در حال تحول بین چهار نفر می‌پردازد و این روند آن‌طور که ممکن است انتظار داشته باشید، پیش نمی‌رود، به‌ویژه وقتی که مشخص می‌شود آخرین اثر ادبی او هیچ‌کس را به هیجان نمی‌آورد. شخصیت‌ها در اینجا سیالیتی دارند که تماشای آن را جالب‌تر می‌کند. هیچ‌یک از آن‌ها نمی‌توانند به عنوان زیبا در هر معنای کلاسیک توصیف شوند، بنابراین داستان بیشتر درباره ویژگی‌ها، نقص‌ها و عادات آن‌هاست تا ظاهرشان. این تا حدی کار می‌کند، اما برای من پازل خیلی چیزهای دیگری کم داشت که واقعاً بتوانم با هیچ‌یک از آن‌ها ارتباط برقرار کنم. بیست دقیقه آخر - که در میان آتش‌سوزی‌های خطرناک جنگل قرار دارد - شتابزده بود و به نظر من نشان‌دهنده این بود که لئون تنها کسی نیست که از بلوک نویسندگی رنج می‌برد! عکاسی در برخی مواقع به طرز مؤثری صمیمی است، اما در دیگر مواقع، ما شاهد عکس‌های زیادی از رفتن به سمت ساحل و برگشتن هستیم (و زنگ‌زده‌های مداوم پشه‌ها پس از مدتی واقعاً من را آزار داد!). من از این فیلم به‌نوعی لذت بردم، اما به نوعی قبل از پایانی که به نظر می‌رسید غیرضروری وحشتناک باشد، از محتوا کمبود داشت. اما به آن فرصت دهید...