فیلم A Time to Kill 1996

این فیلم خوب است، اما در مقایسه با درام‌های دادگاهی بهتر، ضعیف‌تر به نظر می‌رسد. به تازگی این فیلم را تماشا کردم و از کیفیت آن بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم. نمی‌دانستم که این فیلم بر اساس رمان جان گریشام ساخته شده است (هرگز آن را نخوانده‌ام و شک دارم که به پرتغالی ترجمه شده باشد) و به طور بسیار سطحی بر اساس شهادت احساسی یک...

این فیلم خوب است، اما در مقایسه با درام‌های دادگاهی بهتر، ضعیف‌تر به نظر می‌رسد. به تازگی این فیلم را تماشا کردم و از کیفیت آن بسیار تحت تأثیر قرار گرفتم. نمی‌دانستم که این فیلم بر اساس رمان جان گریشام ساخته شده است (هرگز آن را نخوانده‌ام و شک دارم که به پرتغالی ترجمه شده باشد) و به طور بسیار سطحی بر اساس شهادت احساسی یک دختر جوان قربانی تجاوز است. لازم به ذکر است که در واقعیت پشت این رمان، قربانی یک دختر سفیدپوست بود و مردی که متهم به تجاوز به او بود، سیاه‌پوست بود. به طور خلاصه، فیلم بسیار خوبی است، اما کامل نیست و در مقایسه با دیگر درام‌های دادگاهی که بسیار منسجم‌تر و مؤثرتر هستند، رنگ می‌بازد. جوئل شوماخر کارگردان این فیلم است و این واقعاً من را شگفت‌زده می‌کند زیرا کارهای او به ندرت من را راضی می‌کند. من توانستم کیفیت "شماره ۲۳" را قدردانی کنم و زیبایی و موسیقی "فانتوم اپرا" مرا مجذوب کرد، اما از طرف دیگر، از دو فیلم "بتمن" که او ساخته متنفرم و احساس می‌کنم "۸ میلی‌متر" یکی از آن فیلم‌هایی است که پر از پتانسیل است اما در نهایت انتظارات را برآورده نمی‌کند. و حالا این فیلم. هنوز هم در حال فکر کردن به این هستم که آیا باید کارگردان را مسئول بزرگ‌ترین ضعف‌های فیلم بدانم یا به عنوان یک اثر نجات‌بخش که نشان می‌دهد، علی‌رغم نواقص، شوماخر برخی استعدادها دارد. بازیگران قوی هستند. با اینکه مسیر شغلی متیو مک‌کاناهی بعد از موفقیتش رو به افول رفته، او در اینجا به خوبی عمل می‌کند و کار لذت‌بخشی به تماشاگر ارائه می‌دهد. این بهترین کار او نیست، هیچ چیز اصلی نیست، به‌ویژه اگر به درام‌های دادگاهی فکر کنیم، اما مؤثر است و به نظر قابل اعتماد می‌رسد. ساموئل ال. جکسون نیز کار خوبی انجام می‌دهد، اما شخصیت او در فیلم مبهم‌ترین است و می‌تواند به عنوان یک شرور یا یک قهرمان بسته به نظر ما در نظر گرفته شود (و فیلم سعی می‌کند او را به عنوان یک قهرمان به تصویر بکشد). کوین اسپیسی در یک شخصیت بسیار کلیشه‌ای خوب است و دونالد ساترلند زمانی که مواد اجازه می‌دهد، جلوه‌ای از جذابیت خود را به نمایش می‌گذارد. حضور کیفر ساترلند و ساندا بولاک کمتر جالب بود. از نظر فنی، این فیلم کم‌زرق و برق است، بدون حرکات بصری یا افکت‌های بزرگ، که خوب است زیرا تمام فضای لازم را به داستان و بازی بازیگران می‌دهد. با این حال، فیلمبرداری خوبی دارد، استفاده هوشمندانه از مکان‌های فیلمبرداری و دکورها و همچنین لباس‌های خوبی ارائه می‌دهد. فیلم برای داستانی که دارد کمی طولانی است، اما این نکته مشکل جدی‌ای در اینجا ایجاد نمی‌کند. داستان مشکلاتی دارد که باید در نظر بگیریم. این فیلم با ارائه حادثه ابتدایی با رنگ‌ها و تن‌های شوکه‌کننده به زیبایی آغاز می‌شود. صحنه‌ای که پدر، متجاوزان دخترش را می‌کشد، نیز به طرز فوق‌العاده‌ای به تصویر کشیده شده است، اما بقیه، به‌ویژه صحنه‌های خارج از دادگاه، بی‌روح هستند. شخصیت بولاک آنقدر بدون فایده است که بهتر بود هرگز به داستان اضافه نمی‌شد: او برای افزودن یک داستان عاشقانه خیانت‌آمیز به فیلمنامه ظاهر می‌شود، اما این هرگز فراتر از یک سری عاشقانه‌های کوتاه نمی‌رود زیرا شخصیت اصلی جرئت واقعی خیانت به همسرش را ندارد. در بقیه موارد، او به او ایده‌های خوبی می‌دهد و به یک وکیل ناتوان کمک می‌کند تا کار را به خوبی انجام دهد، اما این بهتر بود اگر از دونالد ساترلند می‌آمد، به او کارایی بیشتری می‌داد و مواد بهتری ارائه می‌کرد. من با محاکمه این فیلم مشکلات جدی داشتم، از جمله تلاش‌های قاضی برای تمرکز بر حقایق مرتبط با مرگ متجاوزان. این هرگز توسط یک دادگاه واقعی یا یک دفاع واقعی قابل قبول نخواهد بود، با توجه به اینکه، پس از شکست واضح ادعاهای جنون گذرا، دفاع باید به سوابق پاک کیفری، شهروندی خوب و مقدار زیادی از شرایط تخفیفی تکیه کند تا مجازات آن مرد به طور جدی کاهش یابد. و معتبرترین و قانع‌کننده‌ترین عامل تخفیفی برای یک قاضی یا هیئت منصفه دقیقاً همان شوک عظیمی خواهد بود که تجاوز ایجاد کرده است و باعث شده که آن پدر به شیوه‌ای عمل کند که تحت شرایط دیگر غیرممکن بوده است. و ورود KKK به فیلم، اگرچه در خود یک مشکل نیست، تنها به مبالغه در یک مشکل نژادی که قبلاً وجود دارد کمک می‌کند و نیازی به بزرگنمایی بیشتر ندارد. صحنه‌های ابتدایی این فیلم از آن دسته‌اند که برای همیشه در ذهنتان باقی می‌مانند: حمله و قتل وحشیانه یک دختر جوان توسط دو مرد خشن در میسیسیپی. قبل از محاکمه آنها، پدر دختر ("کارل لی هالی" با بازی ساموئل ال. جکسون) آنها را در دادگاه به قتل می‌رساند و این بر عهده "بریگنس" (با بازی متیو مک‌کاناهی) است که از مردی در ایالتی پر از تعصب نهادینه و اجتماعی دفاع کند. کوین اسپیسی به خوبی به عنوان دادستان ("باكلی") عمل می‌کند که فرض می‌کند هیئت منصفه تمام سفیدپوست هرگز قتل این دو موجود نفرت‌انگیز توسط یک مرد سیاه‌پوست را تحمل نخواهد کرد، اما او به عزم "بریگنس" و دستیار پرشور او "الن" (ساندا بولاک) که علی‌رغم تهدیدها به خود و خانواده‌اش به این مسیر ادامه می‌دهند، توجهی ندارد. جوئل شوماخر واقعاً عناصر نژادپرستانه تقریباً احساسی کتاب جان گریشام را به خوبی به تصویر کشیده است و صحنه‌های قدرتمند، اما نه به طرز غیرضروری گرافیکی را به نمایش می‌گذارد که نشان می‌دهد "عدالت" چگونه قرار است جاری شود، هرچند هرگز در مورد گناه هر دو متجاوز/قاتل اولیه یا پدر انتقام‌جو تردیدی وجود ندارد. مک‌کاناهی فوق‌العاده است. مطمئناً او ظاهری دارد که به راحتی به چشم می‌آید، اما در اینجا، همچنین شخصیت مصمم خود را به طرز قانع‌کننده‌ای به تصویر می‌کشد. بولاک نیز همینطور - با نشان دادن، از طریق یک صحنه به‌خصوص دلخراش، که او بیشتر از آنچه که در نقش‌های کمدی معمولی خود می‌بینیم، دارد. همان‌طور که همیشه، پاتریک مک‌گوهان در نقش قاضی "نووز" که به خوبی نامگذاری شده، درخشان است و هم دونالد و هم کیفر ساترلند و چند صحنه کوتاه از برندا فریکتر برنده اسکار همگی نشان می‌دهند که هنوز هم مقداری امید (و بیهودگی) در برابر نگرش‌های ذاتی شرورانه آن زمان وجود دارد. سخنرانی پایانی "بریگنس" در پایان فیلم به‌ویژه تأثیرگذار است. ساموئل ال. جکسون برای یک گلدن گلوب نامزد شد، حضور او خوب اما کم بود، اما کمبود تعاریف برای مک‌کاناهی که برای من شگفت‌انگیز بود، وجود داشت - او رشته‌های این درام ترسناک و گاهی اوقات کاملاً nauseating را تا انتها به خوبی حفظ می‌کند. تماشای آسانی نیست، اما ارزشش را دارد.