فیلم The Karate Kid 1984

**کید کاراته** کید کاراته به کارگردانی جان جی. اویلدسن و نویسندگی رابرت مارک کامن ساخته شده است. در این فیلم، رالف ماچیو، پات موریاتا (نامزدی جایزه اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل) و الیزابت شیو به ایفای نقش پرداخته‌اند. دانیل لاروسو (ماچیو) به همراه مادرش (رانده هلر) از نیوآرک، نیوجرسی به رسی‌دا، یکی از محله‌های منطقه سن فرناندو ولی در کالیفرنیا نقل...

**کید کاراته** کید کاراته به کارگردانی جان جی. اویلدسن و نویسندگی رابرت مارک کامن ساخته شده است. در این فیلم، رالف ماچیو، پات موریاتا (نامزدی جایزه اسکار برای بهترین بازیگر نقش مکمل) و الیزابت شیو به ایفای نقش پرداخته‌اند. دانیل لاروسو (ماچیو) به همراه مادرش (رانده هلر) از نیوآرک، نیوجرسی به رسی‌دا، یکی از محله‌های منطقه سن فرناندو ولی در کالیفرنیا نقل مکان می‌کند. از همان ابتدا دانیل متوجه می‌شود که جایی در اینجا ندارد و به سرعت با خشم جانی لارنس (ویلیام زابکا) که دوست پسر سابق تنها کسی است که دانیل با او ارتباط برقرار کرده، روبرو می‌شود؛ علی میلز (شیو). این موضوع خوب نیست چون جانی یک دانش‌آموز کاراته ماهر از دوجوی کبرای کای است، جایی که دانش‌آموزان توسط سنسی سخت‌گیر، جان کریس (مارتین کوو)، آموزش می‌بینند که به آنها می‌آموزد که برنده شدن همه چیز است. اما نجات دانیل و توقف کتک‌خوردن‌هایش از دست لارنس و دوستان زورگویش ممکن است در چهره‌ی مردی عجیب و مهربان در مجتمع آپارتمانی، آقای میاگی (موریاتا) پیدا شود. در سال 1976، جان جی. اویلدسن یکی از محبوب‌ترین فیلم‌های داستان‌های موفقیت از قشر ضعیف، یعنی راکی را کارگردانی کرد. به سال 1984 برمی‌گردیم و می‌بینیم که اویلدسن دوباره در همان زمین قدم می‌گذارد، اما این بار برای مخاطبانی جوان‌تر. آنچه که در پی آن آمد، فیلمی فوق‌العاده موفق بود (که تنها در ایالات متحده بیش از 90 میلیون دلار فروش داشت) و سه دنباله، یک بازسازی و تاثیرات فرهنگی متعددی را به همراه داشت و به نوعی کاراته را پس از مرگ غم‌انگیز بروس لی به تیتر اخبار بازگرداند. جذابیت این فیلم به سادگی قابل درک است؛ یک پسر جوان و خجالتی که توسط تعدادی زورگوی مشکوک به آریایی کتک می‌خورد، دوستی عمیق و گرمی با مردی سالخورده و حکیم برقرار می‌کند، در نتیجه به یک قهرمان کاراته تبدیل می‌شود و در نهایت به زورگویان ضربه می‌زند. چه چیزی از این بهتر؟ ما جوان‌ها حتی می‌توانستیم به زیبایی‌های تمام‌عیار شیو (او در آن زمان 21 ساله و ماچیو 23 ساله بود) نگاه کنیم و در کنار دانیل در تلاش برای انجام "حرکت کرین" با او همراه شویم. البته برخی از صحنه‌ها اکنون کمی کهنه به نظر می‌رسند، اما کهنگی آن با جذابیت دهه 80 که هنوز هم جذاب است، همراه شده است. پس بیایید به خاطراتی که در اوج این فیلم ساده اما فوق‌العاده دلربا به وجد آمدیم، برگردیم. نمره: 8/10 ***فیلمی محترم و احساسی در مورد بزرگ شدن/ورزش*** پسر (رالف ماچیو) به همراه مادرش از نیوجرسی به لس آنجلس نقل مکان می‌کند، اما توسط گروه کبرای کای در مدرسه، به رهبری زورگوی جانی (ویلیام زابکا) مورد استقبال قرار نمی‌گیرد. اما دانیل (ماچیو) یک دوست دختر بالقوه (الیزابت شیو) و یک «ارتباط طلایی» با یک مرد ژاپنی-آمریکایی که مایل است هنر کاراته را به او بیاموزد (پات موریاتا) پیدا می‌کند. همه چیز به دانیل منجر می‌شود که در یک مسابقه به مصاف جانی برود. مارتین کوو به عنوان سنسی شرور در این فیلم حضور دارد. «کید کاراته» (1984) محصول زمان خود، اوایل و اواسط دهه 80 است و در این مورد هیچ عذری نمی‌طلبد. یک صحنه طولانی که آهنگ "تابستان بی‌رحم" گروه باناناراما را شامل می‌شود، همه چیز را بیان می‌کند. راجع به این موضوع، آن صحنه مدرسه عالی است. یک چیزی در مورد این فیلم همیشه من را تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ این فیلم قلب دارد. این داستان عشق یک نوجوان و مادرش، عشق یک پسر و یک دختر، و عشق پدری یک پسر جدید و زحمت‌کش و یک مرد آسیایی عاقل را روایت می‌کند. همچنین درباره مواجهه با چالش‌های بزرگ و یادگیری برای غلبه بر آن‌هاست. کیفیت محترم و واقعی بودن آن باعث می‌شود که این فیلم در اصل درست به نظر برسد، به جز شاید برای کمی خودنمایی سنسی مچیزم، گرچه آن هم سرگرم‌کننده است. الیزابت شیو در جبهه زنانه درخشان است و فیلم با چند شخصیت جذاب و حتی مادر گرم و مهربان دانیل (رانده هلر) به خوبی عمل می‌کند. این فیلم 2 ساعت و 6 دقیقه طول دارد و در منطقه لس آنجلس فیلم‌برداری شده است. نمره: A- آغاز «کید کاراته». تماشای خوبی است. اگر بگویم از آن انتظار بیشتری داشتم، دروغ می‌گویم، اما این به معنای این نیست که از آن لذت نبردم - چون واقعاً لذت بردم. من قبلاً فقط بازسازی 2010 را دیده بودم، بنابراین در برخی نقاط می‌دانستم چه چیزی پیش می‌آید. با این حال، داستان جالب است و پیام مثبتی را منتقل می‌کند. احساس می‌کنم زمان آن بیشتر از آنچه که من انتخاب می‌کردم، طولانی است و فکر می‌کنم می‌توانستند کمی از آن را کم کنند و به زمان کمتری برای رسیدن به رویداد کاراته نیاز داشته باشند. این فیلم به آرامی پیش می‌رود و به همین دلیل 40 دقیقه ابتدایی برای من کمتر جالب بود. اما بقیه واقعاً سرگرم‌کننده است. قطعاً تأثیر «راکی» را حس کردم، به ویژه در بازی رالف ماچیو. او من را به یاد سیلوستر استالونه از فیلم یادشده می‌اندازد، از نظر اینکه شاید بازی‌اش چیز شگفت‌انگیزی نباشد اما مقدار مطلوبی از جذابیت و نشانه‌هایی از استعداد پنهان را دارد. ماچیو (دانیل) در اینجا بسیار خوب است، همان‌طور که پات موریاتا (آقای میاگی) نیز هست، البته. به دنباله‌ها! **یک نقطه عطف از دهه 80** من دقیقاً طرفدار فیلم‌های مبارزه یا هنرهای رزمی نیستم. معمولاً این نوع فیلم‌ها را به دلیل خسته‌کننده و خسته‌کننده بودنشان دوری می‌کنم. با این حال، تسلیم این فیلم شدم که قطعاً یکی از معروف‌ترین فیلم‌های دهه 80 است و حتی امروز، سی سال بعد، بازنگری در آن حس خوبی دارد. شاید به همین دلیل است که این فیلم هنوز جایگاه خود را در شبکه‌های تلویزیونی سینما حفظ کرده است. سناریو ساده اما جذاب و پر از شخصیت‌های خوب طراحی شده و شایسته همدردی ما است. قهرمان داستان دانیل است، یک نوجوان جوان که به تازگی به کالیفرنیا نقل مکان کرده و در حال تلاش برای سازگاری با یک محیط جدید است. اما او به سرعت دشمنی یک پسر بزرگ‌تر، ثروتمندتر و خشن‌تر را به دلیل علاقه مشترکشان به یک دختر به دست می‌آورد. دانیل برای دفاع از خود مجبور به یادگیری کاراته می‌شود و با سرایدار ساختمانش، یک مرد سالخورده ژاپنی که همه چیز را درباره این هنر رزمی به او می‌آموزد، دوستی برقرار می‌کند. رالف ماچیو در نقش خود بسیار دلنشین و خوشایند است و کار خوبی انجام می‌دهد که او را مشهور می‌کند. در واقع، این تنها نقش اصلی در کارنامه بازیگری او خواهد بود، که حتی امروز نیز همین شخصیت را در بازی‌ها و سریال‌ها ایفا می‌کند. از سوی دیگر، الیزابت شیو به طور هوشمندانه‌تری از موفقیت نسبی خود در این فیلم بهره‌برداری کرد. اگرچه او درخشان نیست، اما کار خود را به خوبی انجام می‌دهد و این برای او درهای دیگری را باز می‌کند. اما قطعاً پات موریاتا است که هر زمان که به صحنه می‌آید، توجه ما را جلب می‌کند. او در نقش مرد ژاپنی عاقل و منطقی بی‌نظیر است. از طریق شخصیت، فیلم به ما تصویری از کاراته‌ی صلح‌آمیز ارائه می‌دهد که بر دفاع و نیاز به آمادگی برای اینکه هرگز واقعاً نیازی به مبارزه نداشته باشیم، تمرکز دارد. این بازیگر، به‌طور کلی، برای بازی‌اش نامزد جایزه اسکار شد. فیلم همچنین شامل حضورهای قابل توجهی از ویلیام زابکا و مارتین کوو است. با تصویربرداری خوب و شیک، رنگ‌های واضح و کار خوب در فیلم‌برداری، این فیلم به قدری کهنه به نظر نمی‌رسد. من به‌خصوص از دکوراسیون خانه ژاپنی با باغ‌ها و جزئیات نجاری فوق‌العاده و ماشین‌های کلاسیک در برخی صحنه‌ها لذت بردم. صحنه‌های مبارزه و اکشن به خوبی طراحی شده‌اند، اما همچنان به اندازه کافی واقعی هستند که بد به نظر نرسند. موسیقی متن، که توسط بیل کانتی ساخته شده، واقعاً به یاد ماندنی است و یک جواهر است که عموماً نادیده گرفته می‌شود و فراموش می‌شود و تحت الشعاع دیگر آثار معروف‌تر قرار می‌گیرد.