فیلم The Post 2017

فیلم _The Post_ به شدت بر روی واقعیت‌های تاریخی تمرکز دارد و بیشتر به حقایق وقایع می‌پردازد تا به شناخت شخصیت‌های درگیر در آن‌ها. این فیلم لحظات خنده‌داری دارد، اما به هیچ وجه یک کمدی نیست. فیلم تماماً به این سؤال بزرگ می‌پردازد که آیا نیکسون و جانسون افشا خواهند شد یا نه، و این موضوع به مدت ۱۰۸ دقیقه تماشاگر را درگیر می‌کند، اما... ما...

فیلم _The Post_ به شدت بر روی واقعیت‌های تاریخی تمرکز دارد و بیشتر به حقایق وقایع می‌پردازد تا به شناخت شخصیت‌های درگیر در آن‌ها. این فیلم لحظات خنده‌داری دارد، اما به هیچ وجه یک کمدی نیست. فیلم تماماً به این سؤال بزرگ می‌پردازد که آیا نیکسون و جانسون افشا خواهند شد یا نه، و این موضوع به مدت ۱۰۸ دقیقه تماشاگر را درگیر می‌کند، اما... ما از قبل می‌دانیم. حوادث در _The Post_ واقعی هستند و برای عموم شناخته شده‌اند. بنابراین، نوعی از معما در این فیلم وجود ندارد که قبل از شروع به تماشای آن پاسخ داده شده است. با توجه به وضعیت کنونی روزنامه‌نگاری و سیاست در آمریکا، می‌توان گفت که _The Post_ فیلمی به موقع است و با بازیگران قوی خود، هیچ‌کدام از آن‌ها بد نیستند. اما آیا _The Post_ شایسته‌ی توجه به جوایز بوده است؟ شخصاً فکر نمی‌کنم. این فیلم از نظر داستانی بسیار جالب و با دقت در انتخاب بازیگران و صحنه‌پردازی ساخته شده است. این فیلم قطعه‌ای مهم از تاریخ آمریکا را روایت می‌کند و به آزادی مطبوعات ادای احترام می‌کند. با این حال، من آن را به نسبت کند در پیشرفت داستان یافتم و احساس کردم که در گفت‌وگوهای زیاد گم شده است. کمی از حرکت و اقدام کم دارد. **فیلمی بلندپروازانه، بسیار محکم و با کیفیت بالا، اما در نهایت فراموش‌شدنی.** من واقعاً شمارش فیلم‌های مربوط به نیکسون را از دست داده‌ام. و این را درک می‌کنم! در تاریخ ریاست‌جمهوری آمریکا، تعداد کمی از روسای‌جمهور این‌قدر جنجال به پا کرده‌اند. او رئیسی بود که نه تنها از تمام قدرت خود استفاده می‌کرد، بلکه از آن سوء استفاده نیز می‌کرد. رسانه‌ها یکی از بزرگ‌ترین و ترسناک‌ترین دشمنان او بودند. در این فیلم، نکته‌ی اصلی originality این است که تمرکز بر روی نیکسون یا واترگیت نیست، بلکه بر روی شخصیت‌های اصلی روزنامه‌نگاری _The Washington Post_ در روزهای قبل از این اسکان است، زمانی که توسط کاخ سفید مورد شکایت قرار گرفتند. این originality شگفت‌انگیز نیست، اما کافی است. نویسنده‌ی فیلم دارای نقص‌هایی است، یکی از آن‌ها شاید تلاش برای وارد کردن موضوع برابری جنسیتی در یک محیط شرکتی باشد. این موضوع زمانی نمایان می‌شود که می‌بینیم مردانی که به گرفتن دستور از یک زن بسیار تردید دارند، حتی اگر او بدون شک رئیس و مالک شرکت باشد. دهه ۷۰ برای جنبش فمینیستی مهم بود، اما لایه‌ای جوان و انقلابی این دهه را رهبری می‌کرد و ممکن است نقش زنان بالغ، مانند مالک _The Post_، به اندازه کافی ارزش‌گذاری نشده باشد. با این حال، این موضوع در فیلم به خوبی پیگیری نمی‌شود و در نهایت به طور واضحی از زمانی که او به طور اساسی می‌گوید «روزنامه مال من است، من کسی هستم که دستور می‌دهم و مسئولیت آن را به عهده می‌گیرم و هر کسی که نمی‌خواهد اطاعت کند می‌تواند برود» به شدت کم‌عمق می‌شود. این نگرش قوی به سادگی موضوع را می‌بندد. از نظر دقت تاریخی، من بهترین فرد برای صحبت در این مورد نیستم و نمی‌توانم بگویم که آیا فیلم به وقایع انصاف می‌دهد یا نه. نقطه‌ی قوت این فیلم بدون شک انتخاب بازیگران آن است. استیون اسپیلبرگ کارگردانی بی‌نقصی را تضمین می‌کند و موفق می‌شود فیلمی محکم ارائه دهد که هرچند در نهایت کار کوچکی در کارنامه‌اش محسوب می‌شود. علاوه بر این، بازیگران قوی، از جمله تام هنکس و مریل استریپ، در آن حضور دارند. و فکر نمی‌کنم نیازی به گفتن باشد که این فیلم برای هیچ‌کدام از آن‌ها به عنوان یک اثر به یادماندنی محسوب می‌شود. شاید این فیلم از نظر مالی برای آن‌ها مناسب بود، همان‌طور که قطعاً برای بقیه اعضای گروه نیز فرصتی برای مشاهده‌ی کار آن‌ها و در نهایت یادگیری چیزهای بیشتری بود، چیزهایی که در دوره‌های دراماتیک آموزش داده نمی‌شوند، بلکه از طریق تجربه‌ی عملی به دست می‌آیند. از نظر فنی، این فیلم گرم و دلنشین است. مانند سومین فنجان چای که بیش از حد در قوری مانده و سرد شده است، اما همچنان غلیظ‌تر. این بهترین استعاره برای بیان نظر من است: محیط و موضوع به آن عمق و تنش می‌دهد، که هرچند این تنش به طور بسیار معتدل و با خونسردی ارائه می‌شود. تلاش‌هایی برای بازسازی دوره‌ای وجود دارد که خوب به نظر می‌رسد، اما لازم و غیرقابل انکار بود. موسیقی متن اثر ویلیامز فراموش‌شدنی است، نه به این دلیل که توانایی این آهنگساز را در نظر نگیریم. پروژه دارای نوعی جاه‌طلبی است. تولیدکنندگان می‌دانستند که فیلم قوی‌ای را می‌سازند، اما محصول نهایی به اندازه‌ای که می‌خواستند خوب نبود و همچنین به یادماندنی نبود. این اساساً فیلمی درباره‌ی آزادی مطبوعات است - و اینکه چگونه این موضوع حتی از نهادهای «دموکراتیک» نیز ترسناک است. تحلیل‌گر نظامی ناامید (متیو ریس) کشف می‌کند که ارتش آمریکا تا چه حد در مورد جنگ ویتنام دولت و مردم را فریب داده است و برخی اطلاعات حساس را به _The Washington Post_ می‌آورد (در ابتدا، موضوع بیشتر بر سر این است که چه کسی خبر را زودتر به دست می‌آورد - آن‌ها یا _The New York Times_)، اما به سرعت _The Post_ - که توسط بن برادلی (تام هنکس) و با حمایت ناشر جسور آن کی گراهام (مریل استریپ) ویرایش می‌شود - تصمیم می‌گیرد که باید زودتر به آنجا برسد و با نهادهای سیاسی و قضایی برای به دست آوردن حق انتشار داستانشان مبارزه کند. اجراها تحت کارگردانی استیون اسپیلبرگ خوب هستند - چیز زیادی برای گفتن ندارند. این فیلم درباره‌ی روزنامه‌نگاری و حق همه‌ی ما برای دانستن آنچه در نام ما انجام می‌شود (و با نیروها/پول ما و غیره) است و به شکل مناسبی روایت می‌شود.