فیلم The Exorcist III 1990

دنباله‌ای بسیار خوب که استاندارد بالای فیلمنامه اصلی بلتی را حفظ کرده است! در مرور سه‌گانه اصلی "جن‌گیری" (که DVD آن را به‌صورت یک پک ۶ تایی دارم، شامل دو نسخه از نسخه‌ی اصلی و دو پیش‌درآمد اخیر که هنوز تماشا نکرده‌ام)، کنجکاو بودم تا ببینم نویسنده برنده جایزه اسکار، ویلیام پیتر بلتی، برای بار دوم پشت دوربین قرار گرفته است (برای ثبت در تاریخ، من...

دنباله‌ای بسیار خوب که استاندارد بالای فیلمنامه اصلی بلتی را حفظ کرده است! در مرور سه‌گانه اصلی "جن‌گیری" (که DVD آن را به‌صورت یک پک ۶ تایی دارم، شامل دو نسخه از نسخه‌ی اصلی و دو پیش‌درآمد اخیر که هنوز تماشا نکرده‌ام)، کنجکاو بودم تا ببینم نویسنده برنده جایزه اسکار، ویلیام پیتر بلتی، برای بار دوم پشت دوربین قرار گرفته است (برای ثبت در تاریخ، من عاشق "تنظیم نهم" او هستم که یک دهه قبل ساخته شد)، به‌ویژه برای فرانچایزی که به نان و آب او تبدیل شد (هرچند دو فیلمی که او پیش از این نوشته بود، یعنی "تیراندازی در تاریکی" و "مرد اومگا" را هم دوست داشتم). او دوباره کار قابل قبولی انجام می‌دهد؛ هم در نوشتن و هم در کارگردانی. برای من مهم نبود که لیندا بلر در این فیلم حضور ندارد - به‌خصوص که داستان به جست‌وجو برای یک قاتل سریالی که قبلاً مرده بود، می‌پردازد - و من از جورج سی. اسکات در فیلم‌های ژانر از جمله "دکتر استرنجلاو" و "تغییر شکل‌دهنده" بسیار خوشم می‌آید. ترس‌ها و شوک‌ها واقعی بودند و تعلیق و علاقه وجود داشت. این فیلم به حدی خوب بود که آرزو می‌کردم دنباله‌های بیشتری از آن ساخته شود. نقاط قوت این فیلم را می‌توان به فیلمنامه و کارگردانی ویلیام پیتر بلتی و همچنین بازیگری، به‌ویژه براد دوریف و جورج سی. اسکات نسبت داد؛ و نقاط ضعف به دخالت‌های اجرایی - به‌ویژه جن‌گیری دقیقه آخری که توسط کشیشی در دقیقه آخر انجام می‌شود. جالب است که پدر لامونت در "جن‌گیر II: ملحد" از پدر مورنینگ با بازی نیکول ویلیامسون بیشتر در یادها می‌ماند. برخلاف "ملحد"، "جن‌گیری III" به‌جز یک دنباله خواب‌نما که cameoهایی از فابیو و پاتریک اوئینگ به‌عنوان فرشتگان دارد، به گونه‌ای است که به نظر می‌رسد در همان دنیای "جن‌گیر" قرار دارد؛ به این معنی که با کلمات و موسیقی آن آشناست. تصاویر رعب‌آور آن پس از پایان فیلم در یادها می‌مانند (چشمان صلیب باز می‌شود، زن سالخورده‌ای که بر روی سقف خزیده می‌شود، و نزدیک به قطع شدن سر دختر اسکات). در عین حال، این فیلم حس شوخ‌طبعی دارد که می‌توان آن را شکسپیری نامید؛ پدر جوزف دایر (اد فلندرز)، که دیالوگ‌هایش شامل اشاره‌ای به "فضای فضایی" مل بروکس است، مشابه گورکن در "هملت" یا دربان در "مکبث" است. آنچه مرا در مورد "جن‌گیری III" آزار می‌دهد، همان چیزی است که در مورد "ملحد" نیز آزارم می‌دهد - هرچند به مراتب کمتر - و آن "چگونه" است. به‌طور خاص، چطور بیمار X، ملقب به پدر دیمین کاراس (جیسون میلر)، ۱۵ سال در سلولی در بخش روانپزشکی یک بیمارستان بوده است. خوشبختانه بلتی تصمیم می‌گیرد که این شخصیت توسط هر دو میلر و دوریف بازی شود - به‌ویژه دوریف بیشتر از میلر - زیرا دوریف، به‌عنوان جیمز "قاتل جمنای" ونامن، یک مونولوگ طولانی و توضیحی دارد که نشان می‌دهد گاهی اوقات می‌توان یک اثر بد را به خوبی ارائه داد؛ این موضوع حتی با توجه به مداخله‌های ماورایی هم منطقی به نظر نمی‌رسد (جسد یک کشیش محلی محبوب از "تابوت ارزانش" بیرون می‌آید و گم می‌شود و هیچ‌کس از آن باخبر نمی‌شود؟ بله، راست است)، اما همه چیز به نحوه بیان برمی‌گردد. دوریف یک داستان ترسناک و دلهره‌آور را روایت می‌کند (در یک لحظه او حتی به‌طور مختصر بازتاب می‌دهد "آیا این حقیقت دارد؟"، گویی خودش هم سخت می‌تواند آن را بپذیرد). حالا، من نمی‌گویم میلر نمی‌توانست این کار را انجام دهد، اما در retrospect نمی‌توانم ببینم که چگونه او یا هر کس دیگری می‌توانست این کار را انجام دهد؛ من فقط می‌دانم که دوریف این کار را انجام داد زیرا او را در یک اجرای دزدیده‌شده از فیلم تماشا کردم که احترام زیادی را که قبلاً برای او و هنر او داشتم، دو برابر کرد. این بهترین دنباله‌ای بود که برای "جن‌گیر" ساخته شد و این واقعاً چیز زیادی نمی‌گوید. دنباله دوم وحشتناک بود و دنباله‌های بعدی هم وحشتناک بودند. در واقع، من فکر می‌کنم آنقدر بد بودند که به سرعت دوباره ساخته شدند. اما این یکی قابل قبول بود، بیشتر از همه شبیه یک دنباله واقعی به "جن‌گیر" به نظر می‌رسید، آزاردهنده بود، هوشمندانه بود و به نوع خود واقعاً به یاد ماندنی بود. اما هنوز هم کمی بیش از حد بود و آنقدر کم‌اهمیت نبود که واقعاً حس کند که این همان چیزی است که همه چیز از آن آغاز شده است. و، صادقانه بگویم، در مقایسه با آنچه امروز در سینماها داریم، این یک فیلم عالی است.