فیلم Being Maria 2024

در زمانی که حقوق و حمایت‌های زنان به طور فزاینده‌ای در معرض خطر قرار دارد، حفظ این حقوق ضروری است و شاید در هیچ جا این موضوع به اندازه آثار جدید نویسنده و کارگردان جسیکا پالود آشکار نباشد. در این فیلم که به دوره‌ای بازمی‌گردد که شرایط برای زنان بسیار متفاوت بود، کارگردان بر روی خواسته‌های جنسیتی و تحقیرآمیزی که بر دوش بازیگر ماریا اشنایدر...

در زمانی که حقوق و حمایت‌های زنان به طور فزاینده‌ای در معرض خطر قرار دارد، حفظ این حقوق ضروری است و شاید در هیچ جا این موضوع به اندازه آثار جدید نویسنده و کارگردان جسیکا پالود آشکار نباشد. در این فیلم که به دوره‌ای بازمی‌گردد که شرایط برای زنان بسیار متفاوت بود، کارگردان بر روی خواسته‌های جنسیتی و تحقیرآمیزی که بر دوش بازیگر ماریا اشنایدر (۱۹۵۲-۲۰۱۱) (آناماریا وارتولوک) بود، تمرکز می‌کند. شکوفایی شغلی اشنایدر در سن ۱۹ سالگی و با بازی در کنار افسانه سینما مارلون براندو (مت دیلون) در فیلم "آخرین تانگو در پاریس" (۱۹۷۲) آغاز شد، فیلمی به شدت جنجالی و پرهیجان که توسط برناردو برتولوچی (جوزپه ماگیو) ساخته شده بود. آنچه باید فرصتی بزرگ برای این بازیگر جوان می‌بود، به کابوسی تبدیل شد زمانی که برتولوچی بدون اطلاع دادن به اشنایدر، پایان فیلم را تغییر داد؛ اقدامی که به ظاهری به هدف دریافت یک اجرای "طبیعی" از او بود. به طرز شگفت‌انگیزی، این تغییرات منجر به یکی از تاریک‌ترین و آزاردهنده‌ترین لحظات سینما شد، زمانی که اشنایدر در معرض یک عمل تحقیرآمیز قرار گرفت که تأثیر عمیقی بر او گذاشت، نه تنها در حین فیلم‌برداری بلکه در زندگی حرفه‌ای و شخصی‌اش نیز. واکنش او در واقع "طبیعی" بود، زیرا ترس و درد شدیدی را در او (و بین تماشاگران) برانگیخت که به گونه‌ای نمایش داده شد که به سختی می‌شد باور کرد صرفاً شبیه‌سازی شده است. پس از این واقعه غیرقابل تحمل، بسیاری از تماشاگران اشنایدر را به خاطر رفتارهای شهوانی‌اش در صفحه نمایش مورد سرزنش قرار دادند (در حالی که هیچ یک از این رفتارها ناشی از خود او نبود) و او پس از آن تنها نقش‌هایی دریافت کرد که عمدتاً بر اساس برداشت‌هایی از او به عنوان یک شی جنسی ساخته شده بودند، مسائلی که اشنایدر به طور عمومی درباره آن‌ها صحبت کرد اما به سرعت توسط دست‌اندرکاران صنعت سینمای مردسالار خاموش شد. این رویدادها به قدری او را آزار داد که به اعتیاد به هروئین پناه برد و در نتیجه مشکلات مالی و روابط تیره با شریکش نور (سلست برونکویل) و عموی حامی‌اش میشل (جاناتان کازینی) را تجربه کرد، تنها خویشاوندی که در این بحران‌ها در کنارش بود. هرچند اشنایدر توانست در بیشتر اوقات کار کند و نقش‌های کوچک‌تری را پیدا کند، هرگز به آن شخصیتی که قبل از آن تجربه داشت، برنگشت. این اثر به تماشاگران داستانی آزاردهنده را ارائه می‌دهد نه تنها درباره آنچه برای اشنایدر اتفاق افتاد، بلکه درباره آنچه زنان در آن زمان باید تحمل می‌کردند؛ شرایطی که متأسفانه ممکن است دوباره به وجود بیاید چرا که حمایت‌ها و ایمنی‌هایی که آن‌ها را در برابر چنین برخوردهایی محافظت می‌کرد، به طور سیستماتیک در حال از بین رفتن است. به همین دلیل، "بودن ماریا" در برخی لحظات بسیار آزاردهنده است و قطعاً خشم توجیه‌شده‌ای را در بین تماشاگران برمی‌انگیزد. در روایت داستان اشنایدر، کارگردان اثری جسورانه اما جذاب خلق کرده است که شامل بازی‌های فوق‌العاده وارتولوک و دیلون و همچنین ماگیو به عنوان کارگردانی است که این تحولات ناامیدکننده را به وجود آورد. البته در برخی مواقع، ریتم فیلم می‌توانست کمی سریع‌تر باشد، اما این نکته‌ای کوچک در مقایسه با دیگر جنبه‌های مثبت این اثر است. بدون شک، ممکن است تماشای این بیوگرافی برای برخی افراد راحت نباشد، اما دقیقاً همین هدف آن است – نشان دادن تحقیرهای غیرقابل بیان که این زن با آن‌ها مواجه شد و اینکه جامعه باید تمام تلاش خود را برای جلوگیری از تکرار آن بکند.