فیلم Murder by Numbers 2002

قراری با آتش بی‌رحم که نیاز دارد در حالی که برخی زنده بمانند، برخی دیگر بمیرند. این فیلم نگاهی مدرن به پرونده لئوپولد و لوب دارد که به کارگردانی باربت شرودر و با بازی ساندرا بولاک در نقش یک پلیس با مشکلات عاطفی است که سعی دارد ثابت کند دو نوجوان دبیرستانی (رایان گاسلینگ و مایکل پیت) مرتکب آنچه فکر می‌کنند یک قتل کامل است، شده‌اند...

قراری با آتش بی‌رحم که نیاز دارد در حالی که برخی زنده بمانند، برخی دیگر بمیرند. این فیلم نگاهی مدرن به پرونده لئوپولد و لوب دارد که به کارگردانی باربت شرودر و با بازی ساندرا بولاک در نقش یک پلیس با مشکلات عاطفی است که سعی دارد ثابت کند دو نوجوان دبیرستانی (رایان گاسلینگ و مایکل پیت) مرتکب آنچه فکر می‌کنند یک قتل کامل است، شده‌اند - فقط به خاطر تفریح، به ادعای خودشان. هیچ چیز به‌خصوصی در مورد این فیلم بد نیست، بازیگران اصلی خوب بازی کرده‌اند، داستان جذاب است و فیلمبرداری زیبایی توسط لوسیانو توولی انجام شده است. شرودر همچنین حس مناسبی از ناراحتی را به تولید اضافه کرده است. متأسفانه، نویسنده تونی گایتون عمق روان‌شناختی لازم را به شخصیت‌های دو پسر نداده است، که باعث می‌شود انگیزه‌ها و روش‌های آنها و همچنین تحقیقات در مورد آن‌ها، به یک تمرین سطحی در ساخت فیلم‌های هیجانی تبدیل شود. مدت زمان دو ساعته فیلم هم به مسائل کمک نمی‌کند، زیرا این موضوع بیشتر به این نکته اشاره می‌کند که چرا اطلاعات بیشتری درباره شخصیت‌های گاسلینگ و پیت نوشته نشده و همچنین نشان می‌دهد که چقدر داستان تکراری و کلیشه‌ای است. در حالی که داستان می‌توانست از لحاظ روان‌شناختی عمیق باشد، این مسئله تجربه دیدن فیلم را ناامیدکننده کرده است. ۶/۱۰ فیلم جنایی هیجانی قابل قبولی است که در سال ۲۰۰۲ دیدم (احتمالاً در سینما چون آن زمان هر هفته به سینما می‌رفتم) و هر چند هرگز واقعاً مرا تحت تأثیر قرار نداد، اما با بازی‌های رایان گاسلینگ جوان (فقط پنجمین فیلمش) و مایکل پیت و همچنین ساندرا بولاک به عنوان یک کارآگاه قتل آسیب‌دیده، هنوز قابل تماشا بود. داستان مانند یک قسمت از "Criminal Minds" پیش می‌رود که به نظر من چیز بدی نیست. همچنین دیدن نیک آفرمن در یک نقش کوچک هم جالب بود. **۳.۲۵/۵** این یکی دیگر از نقش‌هایی است که ساندرا بولاک به عنوان پلیسی در حاشیه تیمش ایفا می‌کند. او "کاسی" است، زنی با مشکلات صمیمیتی که با "سم" (بن چاپلین) که به او به‌عنوان یک بچه گربه بازی می‌کند، تیم می‌شود تا به تحقیق در مورد آنچه به نظر می‌رسد یک قتل کامل باشد، بپردازند. فقدان قابل توجهی از سرنخ‌ها باعث می‌شود که او به یک مدرسه برود و بدون کوچک‌ترین مدرکی، ناگهان به "هی‌وود" (رایان گاسلینگ) که به او بی‌میلی instant دارد، می‌رسد. تحقیقات بیشتر آنها را به "پندلتون" (مایکل پیت) می‌رساند که به کمی خاویار علاقه دارد، همان‌طور که جسد نیز. آیا ممکن است همه آنها مرتبط باشند؟ به ندرت دیده‌ام که یک گروه بازیگری بالقوه خوب این‌گونه هدر برود. بولاک به هیچ وجه در شرایط مطلوب نیست، شخصیت او واقعاً خسته‌کننده است و رابطه‌اش با چاپلین که در عمق مشکل است، به خوبی کار نمی‌کند. در حالی که ممکن است درخشش یک رابطه همجنس‌گرایانه بین گاسلینگ و پیت مرموز وجود داشته باشد، اما فکر می‌کنم شاید تنها به این دلیل است که ذهن من سعی داشت دلیلی برای ادامه دیدن این فیلم واقعاً ناامیدکننده پیدا کند. در نهایت، این یک نبرد اراده‌هاست و کسانی که به نظر می‌رسد تمام امتیازها را در دست دارند، به گونه‌ای بازی می‌کنند که گویی دست‌هایشان قطع شده است؛ تصادف‌گریزی در پایان‌بندی نقش بسیار بزرگی ایفا می‌کند و در کمتر از دو ساعت، خودم بیشتر به پرندگان دریایی بیرون از پنجره نگاه می‌کردم تا اینکه می‌خواستم. واقعاً خوب نیست!