فیلم Delicacy 2011

آنچه من از این فیلم متوجه نشدم این است که چرا "ناتالی" (با بازی آدری توتو) که به تازگی دچار سوگواری شده، از "فرانسوا" (با بازی پیو مارمای) که شخصیتی دوست‌داشتنی و مهربان دارد، به "مارکوس" (با بازی فرانسوا دامیانس) که ساختاری نسبتاً محکم و جدی دارد، تغییر می‌کند. به هر حال، وقتی شوهر سابقش به یک دویدن نادرست می‌رود، او خود را بیوه و...

آنچه من از این فیلم متوجه نشدم این است که چرا "ناتالی" (با بازی آدری توتو) که به تازگی دچار سوگواری شده، از "فرانسوا" (با بازی پیو مارمای) که شخصیتی دوست‌داشتنی و مهربان دارد، به "مارکوس" (با بازی فرانسوا دامیانس) که ساختاری نسبتاً محکم و جدی دارد، تغییر می‌کند. به هر حال، وقتی شوهر سابقش به یک دویدن نادرست می‌رود، او خود را بیوه و دوباره در محل کار می‌یابد و به نوعی بی‌هدف است. رئیسش (با بازی برونو تودسکینی) همیشه به او علاقه‌مند بوده، اما او به طرز ناگهانی (و سرگرم‌کننده) به او می‌فهماند که حتی در یک جزیره متروک هم به او علاقه‌ای ندارد. سپس - بعد از حدود سه سال - او با همکار سوئدی جدیدش آشنا می‌شود. او در بیان احساساتش (و اقداماتش) اصلاً کوتاهی نمی‌کند و این وضعیت او را به حالتی نیمه خوشایند از سردرگمی می‌کشاند. می‌توان گفت که او ابتدا رفتارهای متناقضی دارد، اما با گذشت زمان ممکن است این امکان وجود داشته باشد که چیزی جدی بین آن‌ها شکل بگیرد - اما اول او باید با غمی که هنوز در دلش مانده، کنار بیاید و سعی کند آن را مدیریت کند. در طول مسیر، برخی انتقادات سرگرم‌کننده به سیاست‌های محیط کار و دوستی‌ها وجود دارد که نظرات همیشه نزدیک هستند - خواه مورد نیاز باشد یا نه. پایان فیلم کمی عجیب است. این پایان آن چیزی نبود که من انتظار داشتم، اما به نوعی این فیلم را کامل کرد. فیلم چارچوبی کافی برای حفظ انسجام دارد، اما در زیر آن کمی نرم و لطیف است. توتو جذابیتی خاص دارد - او مرا به یاد آدری هپبورن می‌اندازد و کارگردانی به او اجازه می‌دهد تا شخصیتش را به طرز جالبی به نمایش بگذارد که جوهره فیلم را تشکیل می‌دهد. هرچند در برخی مواقع کمی کسل‌کننده بود، اما من از تماشای آن لذت بردم.