فیلم 7500 2019

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. من یکی از طرفداران جدی فیلم‌های هیجانی با موقعیت‌های محدود هستم. اگر جو فیلم به اندازه کافی تنش‌زا و پرهیجان باشد، می‌تواند فیلم را به شکل‌های غیرقابل تصوری ارتقا دهد. همچنین به راحتی از فیلم‌های با محوریت هواپیما مثل «پرواز غیرمتوقف» یا «مارها در هواپیما» لذت می‌برم. فیلم «7500» تقریباً تمام...

اگر از خواندن نقدهای بدون اسپویل من لذت می‌برید، لطفاً وبلاگ من را دنبال کنید. من یکی از طرفداران جدی فیلم‌های هیجانی با موقعیت‌های محدود هستم. اگر جو فیلم به اندازه کافی تنش‌زا و پرهیجان باشد، می‌تواند فیلم را به شکل‌های غیرقابل تصوری ارتقا دهد. همچنین به راحتی از فیلم‌های با محوریت هواپیما مثل «پرواز غیرمتوقف» یا «مارها در هواپیما» لذت می‌برم. فیلم «7500» تقریباً تمام مدت خود را در کابین خلبان یک هواپیمای ربوده‌شده می‌گذراند و به تصویر واقع‌گرایانه‌تری از دیدگاه خلبانان می‌پردازد. این فیلم دو جنبه‌ای که من به شدت در سینما قدردانی می‌کنم را ترکیب می‌کند و به همین دلیل یک زیرژانر بسیار جذاب به شمار می‌آید. اما آیا واقعاً خوب است؟ از نظر داستان، واقعاً چیزی فوق‌العاده و منحصر به فرد خلق نمی‌کند. هرچند که من قدردان این هستم که این فیلم از اکشن‌های افراطی و کاملاً دیوانه‌وار که گاهی در این نوع فیلم‌ها مشاهده می‌شود، دوری می‌کند. در این حالت، بیننده تنها می‌تواند ببیند که چگونه اوضاع از طریق چشمان توبیاس و همچنین صفحه و صدای کابین خلبان پیش می‌رود. بنابراین، انتظار یک پرواز پر از اکشن نداشته باشید، چرا که «7500» از این حیث بسیار دور است. این فیلم رویکردی فنی غیرمعمول به داستانی است که بارها به طرق مختلف روایت شده است. بهترین جنبه فیلم، آن چیزی است که من بیشتر انتظارش را داشتم: جو فیلم. پاتریک ولراث، نویسنده و کارگردان تازه‌کار، می‌تواند تنش و هیجانی کافی برای جلب توجه بینندگان در ساعت اول فیلم ایجاد کند. توبیاس با معضلات اخلاقی بسیار چالش‌برانگیزی مواجه می‌شود، جایی که هیچ پاسخ درستی وجود ندارد و هر کدام عواقب شدید دارند. تماشای این بخش از فیلمنامه، هیجان‌انگیزترین قسمت فیلم است که با توجه به اینکه همه چیز در داخل کابین خلبان محدود و تنش‌زا اتفاق می‌افتد، جذاب‌تر می‌شود. جوزف گوردون-لویت، که از سال ۲۰۱۳ و فیلم «دان جان» از کانون توجه دور بوده، یکی از بهترین اجراهای خود را در این فیلم ارائه می‌دهد. او با بازی قوی و احساسی خود، فیلم را به جلو می‌برد. بدون نمایش احساسی و قانع‌کننده او، «7500» به هزار تکه می‌افتاد. امید ممار نیز در نقش ودات بسیار خوب است، هرچند در برخی دیالوگ‌ها کمی اغراق‌آمیز به نظر می‌رسد. سایر شخصیت‌ها در مقایسه با شخصیت اصلی، چندان اهمیت ندارند. از نظر فنی، همان‌طور که گفتم، این فیلم با فیلم‌های معمولی درباره ربایش متفاوت است. علاوه بر دیدگاه منحصر به فرد کابین خلبان، داستان به‌طور نزدیک به زمان واقعی پیش می‌رود. به این معنا که با وجود وجود برش‌های ویرایشی معمول، احساس می‌شود نود دقیقه واقعاً نود دقیقه است. هیچ برداشت طولانی که من متوجه شدم وجود ندارد، اما ویرایش به‌قدری یکدست است که فضایی واقعی ایجاد می‌کند و به فیلم حس واقع‌گرایانه‌ای می‌بخشد. با وجود تمام این ویژگی‌ها، «7500» در ماندن در اوج خود دچار مشکل است. دیدگاه خلبان برای یک فیلم سینمایی به اندازه کافی جذاب نیست، حداقل نه به شیوه‌ای که «7500» سعی در ارائه آن دارد. برای فیلمی که عمدتاً بر شخصیت اصلی متمرکز است، عمق کافی ندارد. داستان توبیاس به اندازه‌ای عمومی است که کمک نمی‌کند به او اهمیت بدهم. روایت مسیر پیش‌بینی‌شده و فرمول‌وار را دنبال می‌کند که شامل چند لحظه به‌ظاهر شوکه‌کننده است، اما این لحظات از همان ابتدا قابل پیش‌بینی هستند و بنابراین بخشی از تأثیر خود را از دست می‌دهند. این یک پیش‌فرض است که اجازه می‌دهد تنش‌های عصبی ایجاد شود، اما در کل، فیلمنامه کاوش عمیق‌تری را کم دارد. علاوه بر این، کلیشه «تروریست‌های اسلامی» به شدت نیت پاتریک ولراث را آسیب می‌زند. نوزده سال از ۱۱ سپتامبر گذشته است. نیازی نیست که ربایندگان دائماً فریاد بزنند «الله اکبر». بزرگ‌ترین گناه «7500» نه عدم توسعه شخصیت‌ها، بلکه نمایش سطحی و کلیشه‌ای آن‌هاست (نه فقط ربایندگان). امیدوارم این فیلم با واکنش منفی آنلاین مواجه نشود، زیرا به هیچ وجه فیلم بدی نیست... در نهایت، «7500» به یک جوزف گوردون-لویت شگفت‌انگیز نیاز دارد تا ارتفاع پروازی خود را حفظ کند، اما هنوز هم با چالش‌های زیادی مواجه است. نویسنده و کارگردان تازه‌کار پاتریک ولراث، رویکردی غیرمعمول به این زیرژانر ارائه می‌دهد و ربودن یک هواپیما را صرفاً از دیدگاه خلبان به تصویر می‌کشد. جو محدود، تنش‌زا و هیجان‌انگیز کابین خلبان برای خلق صحنه‌های بسیار هیجان‌انگیز کمک می‌کند، اما فقدان عمق شخصیت، چالش‌های اخلاقی قانع‌کننده‌ای که شخصیت اصلی با آن‌ها روبرو است را کاهش می‌دهد. با وجود تلاش‌های فنی عالی، روایت همچنان به مسیر پیش‌بینی‌شده دچار می‌شود و نقاط عطف متداولی را شامل می‌شود که سطح علاقه را کاهش می‌دهد. کلیشه «تروریست‌های اسلامی» به شدت به فیلم آسیب می‌زند، زیرا نیازی به نسبت دادن ربایندگان به آن دین برای صدمین بار نیست. من ممکن است این فیلم را به هرکسی که به دنبال یک هیجان‌انگیز با محوریت هواپیما است، توصیه کنم. فقط انتظار یک اجرای درخشان را نداشته باشید. امتیاز: C